Mένεις ακόμα σε μια σχέση τοξική, γιατί …. , Μέρος 4ο

Φοβάσαι τ' Αρνητικά Συναισθήματα των Άλλων

Η Ζωή δεν σου ανήκει. Ανήκει σ' εκείνους που σε φέραν στη ζωή, και προπαντός σ' αυτόν που επήρες για άντρα. Θυσιάζεις πρόθυμα ό,τι θα σ' άρεσε. Κρύβεις το θυμό και το κλάμα σου και τρέχεις να ικανοποιήσεις όλες του τις επιθυμίες. Πριν και μετά από κάθε σου βήμα τον κοιτάς μ' αγωνία, για να δεις μήπως και σηκώσει το ένα του φρύδι. Μήπως και μέσα απ’ τους καθρέφτες των ματιών του μοιάξεις  Άσκημη, Ανίκανη, Ανεπιθύμητη. Και μήπως τότε αποστρέψει από σένα το βλέμμα.

Όμως εκείνος δε χάνει ευκαιρία ποτέ να σου θυμίσει την κάθε σου αποτυχία. Δεν είναι βίαιος, δεν άπλωσε το χέρι του επάνω σου ποτέ. Όμως κάθε φορά που σηκώνει το φρύδι του, εσύ υποφέρεις σαν να σου έδωσε το πιο τσουχτερό και άγριο χαστούκι : Τη μια αδιάφορος, την άλλη ειρωνικός, εξευτελιστικός συχνά, σε κάνει τιποτένια. Σε κάνει αόρατη γι' αυτόν μέχρι να συναινέσεις με χαρά σε όλα τα μαρτύρια που θα σ' υποβάλλει. Αλλά κι εσύ έχεις πια γίνει προβλεπτική : Ξέρεις πού θα σηκώσει το φρύδι του, και τρέχεις να τ' αποφύγεις προκαταβολικά. 

Από παιδί φοβόσουν αν προκαλούσες τ’ αρνητικά  συναισθήματα των άλλων. Η παρουσία σου στη ζωή τους έπρεπε ν’ κερδίζει το βάρος της σε λίρες χρυσές, ή να ‘ναι αθόρυβη όσο κι ένα φτερό. Ειδάλλως, σου'χαν πει, θα ήσουν περιττή: Και τώρα που πια δεν είσαι αδύναμο παιδί, νιώθεις το φόβο να μουδιάζει τα πόδια σου όταν δεν είσαι « η καλή κόρη» των γονιών σου. Πρώτοι εκείνοι σ’ έμαθαν να μετράς τα « μπορώ» και τα « είμαι» σου μέσα απ’ τις δικές τους προσδοκίες. Σου δίδαξαν πως αν δεν είσαι « αρκετή», τότε θα είσαι « περιττή».

 

Κι έτσι περνάει η ζωή σου, μ’ Εκείνον και μ’ Αυτούς σε πλήρη συμφωνία για το Είναι σου. Κι εσένα, να αγωνίζεσαι να βρεις λίγο οξυγόνο για να ζήσεις…. 

© Δώρα Νικολαΐδου, Μάιος 2014