Απόκαμα

Απόκαμα

Να σε πολεμώ.

Να θέλω ν’ απομακρυνθώ από δίπλα σου, για να γίνω Γυναίκα. Βαριά η σκιά σου, και τα δικά μου μάτια τα παιδικά, μικρά και θαμπωμένα απ’ το  ασήκωτο δέμας της γνώμης σου.

Πενήντα χρόνια  πάνω  και στις δικές μου πλάτες, μάνα κι εγώ, λαθεύω ταπεινά με τα παιδιά μου. Και νιώθω τώρα πόσο ο σταυρός είναι βαρύς, γιατί το έργο που μας έχει δοθεί και στις δυό είναι μεγάλο. 

Απόκαμα

Να σε φοβάμαι, να σε χτυπάω, να κλαίω για την απόρριψή μου από παλιά γραμμένη στο βλέμμα σου.

Τώρα το νιώθω πως ήσουν πάντα πιο αδύναμη, πιο φοβισμένη και μικρή και πιο αδικαίωτη από μένα, στα μάτια της δικής σου μάνας. 

Απόκαμα

Να σ’ εκδικιέμαι για τους πόνους μου, ξύνοντας ελλείμματα δικά σου. Άπληστα να τ’ αναμετρώ,  μήπως και θρέψω τις δικές μου αδυναμίες.

Τώρα υποκλίνομαι βαθειά στο βάρος των λαθών μου. Για όσα δώσαμε, κι όσα δεν δώσαμε η μια στην άλλη, ένιωσα πια πως δεν θα λογοδοτήσουμε Εδώ.

Συγχώρεσα

Εμένα που δεν ήμουν θαυμαστή. Που δεν εμπόρεσα ποτέ να γίνω το παιδί που ‘χες επιθυμήσει.

Αγάπησα τα σφάλματά μου και είπα πως ναι, χάρη σ’ αυτά είμαι τρωτή, είμαι Εγώ. Κι έτσι συγχώρεσα κι όλους τους άλλους. Μέσα απ’ τα λάθη τους τ’ ανθρώπινα, τους έχω πια  βαθύτερα κι αληθινά αγαπήσει.

Συγχώρεσα

Κι εσένα που δεν ήσουν θαυμαστή. Πoυ δεν εφάνηκες αντάξια του θάμπους των παιδιάστικων ματιών μου. Που δεν συγχώρεσες ποτέ Εσένα, και πόνεσες πολύ.

Αγάπησα

Επιτέλους. Κι Εμένα κι Εσένα. Μάνα και Κόρη, μέσα απ’ τους ανήφορους δρόμους της κοινής μας ζωής. Τόσο μπορέσαμε, τόσο αντέξαμε, τόσο αγγίξαμε η μία την ψυχή της άλλης.

Μας πήρε όλη μας τη μικρή ζωή, να δούμε πόσο τέλεια ΔΕΝ είναι η Αγάπη.

Χαλάλι….

                                       

                         Στη μητέρα μου, για τη Γιορτή της