Adolf Hitler : Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου,Μέρος 7ο

 

Πατρίδα, η Γερμανία

Όταν το Μάιο του 1913, ο  Adolf Hitler εγκατέλειψε τη Βιέννη και τη γενέτειρά του Αυστρία για να μετεγκατασταθεί στο Μόναχο, δεν είχε ούτε χρήματα, ούτε οικογένεια, ούτε φίλους. Στα είκοσι τέσσερά του χρόνια ήταν κιόλας ένας απόκληρος της ζωής. Ωστόσο, είχε ανακαλύψει κάτι καινούργιο για τον εαυτό του: Ακόμα κι αν αυτά που έλεγε προκαλούσαν αντιδράσεις, είχε την ικανότητα να αιχμαλωτίζει την προσοχή των άλλων  όταν μιλούσε. 

Γι’ αυτόν, η μετανάστευση  στη Γερμανία ήταν μια «φυσική κατάληξη». Όπως ο ίδιος ισχυριζόταν, δεν ήθελε να υπηρετήσει τη θητεία του στον Αυστρο-Ουγγαρικό Αυτοκρατορικό Στρατό λόγω του ότι δεν ήταν αμιγώς Γερμανικός. Κατά άλλους βέβαια, ο Hitler δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να υπηρετήσει στον εθνικό στρατό της γενέτειράς του, μιας και ο γιατρός της Αυστριακής Στρατολογίας τον είχε απορρίψει ως « ιδιαιτέρως ασθενικό». Ωστόσο όπως και να ήρθαν τελικώς τα πράγματα, ήταν στο Μόναχο εκεί όπου πλέον αποκρυσταλλώθηκαν οι αντισημιτικές κι εθνικιστικές πεποιθήσεις του, σε μια συγκροτημένη ιδεολογία.

Ο καλός στρατιώτης Αδόλφος

Η έναρξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου άλλαξε ριζικά τη ζωή του Adolf Hitler. Ξαναβρήκε την ταυτότητα, το κάλεσμα και τον προσανατολισμό του. Ένιωθε ότι επιτέλους ανήκε κάπου. Όπως έλεγε αργότερα, 

 « Αυτός ο πόλεμος ήρθε σαν λύτρωση από την απελπισία που με βάραινε κατά την διάρκεια της νιότης μου. Συγκλονισμένος από ένα θυελλώδη ενθουσιασμό, έπεσα στα γόνατα και ευχαρίστησα τον ουρανό με την καρδιά ξέχειλη».

Κατατάχθηκε εθελοντικά στον Βαυαρικό Στρατό και τοποθετήθηκε στο 16ο  Βαυαρικό Τάγμα Πεζικού, γνωστό και ως «Τάγμα Εθελοντών» γιατί το αποτελούσαν εθελοντές φοιτητές. Μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων στάλθηκε στο μέτωπο, όπου υπηρέτησε ως αγγελιοφόρος. Ποτέ δεν παραπονέθηκε, ποτέ δεν γκρίνιαξε, ποτέ δεν μίλησε για γυρισμό στη πατρίδα, όπου άλλωστε δεν τον περίμενε και κανείς. Καθότι ήταν ψυχοπαθής και άρα αναίσθητος στον πόνο των άλλων,  ίσα – ίσα μάλιστα που οι «φόνοι για την πατρίδα μέσα στη μάχη», όπου συμμετείχε και ό ίδιος, έδωσαν διέξοδο στην φονική οργή που τόσα χρόνια έβραζε μέσα του, κι η οποία είχε γεννηθεί από την άνιση πάλη με τον τύραννο - πατέρα του. 

Ωστόσο, αυτή ακριβώς η περίεργη προσωπικότητά του ήταν η αιτία που για όσον καιρό υπηρέτησε στις τάξεις του Βαυαρικού στρατού, ο Χίτλερ δεν έκανε παρά ελάχιστους φίλους. Οι περισσότεροι από τους συστρατιώτες του αγανακτούσαν με τις πολύωρες στομφώδεις αγορεύσεις του πάνω σε πολιτικά θέματα. Κάποιοι έγραψαν αργότερα, « Όλοι τον αναθεματίζαμε από μέσα μας, δεν μπορούσαμε να τον ανεχτούμε», και « Εμείς ζούσαμε από τα στομάχια μας, ενώ αυτόν τον έτρεφαν τα νεύρα του». Ο Ναρκισσισμός και η Υστερία του δεν μπορούσαν να τον αφήσουν χαλαρό ούτε εκεί….

Μέσα στα τέσσερα χρόνια που μετέφερε μηνύματα από χαράκωμα σε χαράκωμα στο Δυτικό Μέτωπο της Γαλλίας και του Βελγίου, πήρε μέρος σε 48 μάχες. Πολλές φορές βρέθηκε στην καρδιά των εχθροπραξιών, όπου έκανε κάθε φορά φιλότιμα το χρέος του, αν και χωρίς αξιομνημόνευτο ηρωισμό. Για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα παρασημοφορήθηκε το 1914 με τον Σιδηρούν Σταυρό Δευτέρας Τάξεως. Τραυματίστηκε δύο φορές, τη μία στο πόδι και την άλλη  στα μάτια, από τοξικά αέρια.  

 Μετά τον τελευταίο του τραυματισμό που ήταν σοβαρός, στάλθηκε στα μετόπισθεν όπου πέρασε αρκετούς μήνες μέσα σε φρικτούς πόνους, γιατί τα μάτια του τον έκαιγαν σαν αναμμένα κάρβουνα. Εκεί τον βρήκε και το τέλος του πολέμου.  Παρά το γεγονός ότι στην αρχή οι γιατροί δεν έτρεφαν  ελπίδες ότι θα σωθεί η όρασή του, σταδιακά η υγεία του αποκαταστάθηκε.

Ένα ακόμη πράγμα που στο οποίο εκπαιδεύτηκε ο Hitler κατά τη θητεία του στον πόλεμο, ήταν στο να δικτυώνεται ταχύτατα και πολύ θετικά για τα συμφέροντά του. Το 1918 μάλιστα, χάρη ακριβώς στις ανώτερες γνωριμίες που είχε φροντίσει ν’ αποκτήσει όταν μετατάχτηκε στις διοικητικές υπηρεσίες του αρχηγείου, κατάφερε να του απονεμηθεί και ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξεως, μια διάκριση που σπάνια απονεμόταν σε στρατιώτες της κλάσης του. Α, όλα κι όλα, καλή η προσφορά υπηρεσιών στη μητέρα πατρίδα, αλλά με το αζημίωτο: Ο Ναρκισσισμός και η μεγαλομανία του δεν μπορούσαν να μπουν στην άκρη. Ο ίδιος περιέγραψε αργότερα τον πόλεμο ως « Την κορυφαία απ’ όλες τις εμπειρίες». Και είναι γεγονός ότι ήταν πράγματι καθοριστική για τις μετέπειτα επιλογές που έκανε στη ζωή του.Το γεγονός ότι επέζησε σχεδόν 50 μαχών, ενώ το υπόλοιπο στράτευμα στο οποίο συμμετείχε κάθε φορά αποδεκατιζόταν, επιβεβαίωσε μέσα στο παρανοϊκό του μυαλό το Ναρκισσιστικό «πιστεύω», ότι είχε επιλεγεί απ’ το πεπρωμένο για να παίξει έναν εξεχόντως σημαντικό ρόλο μέσα στην Παγκόσμια Ιστορία. Και καθώς ήδη από την πολύ νεαρή του ηλικία  ήταν ένθερμος υποστηρικτής της αμιγώς Γερμανικής κουλτούρας[1], μέσα απ’ τον πόλεμο απέκτησε την ακλόνητη πεποίθηση ότι η προσωπική του μοίρα ήταν άρρηκτα συνυφασμένη με τη μοίρα της ίδιας της Γερμανίας. Και όταν η Γερμανία υπέγραψε την εκεχειρία, στις 11 Νοεμβρίου 1918, ο Adolf Hitler ήταν μεταξύ εκείνων που διάλεξαν να πιστέψουν τον μύθο ότι « η Γενναία Γερμανία μαχαιρώθηκε πισώπλατα» τόσο απ’ τους Εβραίους και τους Μαρξιστές, όσο κι απ’ την ίδια την πολιτική της ηγεσία.  

Στη δύση του σωτηρίου έτους 1918, ο Adolf Hitler ήταν πλέον έμπλεος από το μένος, τη μνησικακία και την ανάγκη Εθνικής Δικαίωσης που μαζί μ’ αυτόν αισθανόταν κι ένα μεγάλο μέρος του Γερμανικού λαού. Κι είχε πλέον αποφασίσει ότι μια ήταν «η ιερή αποστολή» του σ’ αυτόν τον κόσμο : Ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με την πολιτική για να ανορθώσει το χαμένο γόητρο της χώρας του. Αλλά προπαντός, να ανυψωθεί ο ίδιος μέσα από εκεί σε «Σωτήρα» και «Αφέντη» του Γερμανικού  Έθνους.

( Συνεχίζεται… )

© Δώρα Νικολαΐδου, Μάιος 2014

---

[1] Όπως και πολλοί άλλοι Αυστριακοί Γερμανικής καταγωγής, ο Hitler ήδη από πολύ νεαρή ηλικία είχε αρχίσει να υιοθετεί τα Γερμανικά Εθνικιστικά ιδεώδη. Δεν ομολογούσε πίστη στην Αυστρία, αλλά μόνο στη Γερμανία, είχε καθιερώσει τον γερμανικό χαιρετισμό σεβασμού « Heil !» προς γνωστούς και ομοϊδεάτες, και τραγουδούσε μόνο το Γερμανικό Εθνικό Ύμνο αντί του Αυστριακού. Αξίζει όμως εδώ να σημειώσουμε ότι ένας αυθεντικά ακραίος ναρκισσιστής όπως ήταν αυτός, δεν θα επέλεγε ποτέ να ταχθεί με το μέρος των παροπλισμένων κι ασήμαντων. Αντίθετα, το κέντρο των εξελίξεων, εκεί όπου παίζονται τα παιχνίδια εξουσίας είναι ο μαγνήτης που τον τραβάει κι ο καθρέφτης όπου θέλει να καθρεφτιστεί.