Το συντροφάκι μου, ο κύριος Εισαγγελεύς…..

Είσαστε ακόμα εδώ, σ’ αυτή τη στήλη; Μιλάμε πάντα για τη Λεκτική Κακοποίηση μέσα στο ζευγάρι. Την κακοποίηση δηλαδή που ασκούμε  εμείς οι σύντροφοι όταν θέλουμε να « επικοινωνήσουμε» ένα μήνυμα στον άνθρωπό μας όχι με μια απλή βρισιά, αλλά μέσα από τον συνδυασμό των λέξεων που διαλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε.

Πολλές φορές, θέλω να σας πω, ότι οι κρυφές μας σκέψεις, οι βαθύτερες προθέσεις μας, οι ασυνείδητες επιθυμίες μας « μιλούν» μέσα από εκφράσεις φαινομενικά αθώες ή ουδέτερες. Κι έτσι ένα παράπονο ή μια «απλή» διαπίστωση φτάνουν ν’ ακούγονται στ’ αυτιά του συντρόφου μας στην πραγματικότητα πολύ, μα πολύ διαφορετικά. Αλλά ας δώσουμε ένα παράδειγμα:

                    « Τόσο πολύ με υπολογίζεις, που δεν σου έχω ζητήσει ποτέ να κάνεις ένα

     πράγμα, και να μην το έχεις κάνει σαν τα μούτρα σου ! »

Ναι, υπάρχει παράπονο. Ναι, υπάρχει και θυμός. Αυτά είναι τα συναισθήματα που έχετε και που σίγουρα θέλετε να τα ξέρει ο σύντροφός σας. Όμως όταν του λέτε φράσεις σαν κι αυτήν, εκείνος δεν  εισπράττει τελικά τα συναισθήματά σας με τον τρόπο που θα θέλατε. Αντίθετα, εκείνο που εισπράττει είναι η δική σας αμείλικτη κριτική, και μάλιστα στην πιο οξεία και ταπεινωτική της μορφή. Μα… γιατί; Θα με ρωτήσετε.

Ελάτε λοιπόν να κοιτάξουμε μαζί την ατάκα αυτή από λίγο πιο κοντά. Δείτε το τονισμένο κομμάτι : «Τόσο πολύ με υπολογίζεις…! » Κατ’ αρχήν, δες τε πώς ξεκινάει  η φράση :  Με τόνο ήδη ειρωνικό και θυμωμένο, με φωνή υψωμένη σε « κορώνες» αγανάκτησης. Πέρα όμως απ’ αυτό, τί λέμε στην ουσία στο σύντροφό μας; Του λέμε ότι δεν υποτιμούμε μόνο αυτά που, έστω καταφέρνει να κάνει για μας.  Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως του λέμε, ότι κλωτσάμε μακριά και το τι νιώθει για μας, μαζί με την ειλικρινή του πρόθεση να μας ευχαριστήσει….

Είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πως σε κανέναν από μας δεν αρέσει να δέχεται κριτική. Κι ότι κι αν ήσασταν εσείς « στα δικά του παπούτσια» όπως λένε οι Εγγλέζοι, καθόλου δεν θα θέλατε ν’ ακούσετε απ’ το σύντροφό σας μια τέτοια φράση.

Για να κοιτάξουμε όμως και το αποτέλεσμα : Μήπως άραγε με τον τρόπο μας πετυχαίνουμε  και « να τον φιλοτιμήσουμε»  να προσπαθήσει περισσότερο; Μάλλον όχι. Αντίθετα μάλιστα, το πιο πιθανό είναι ότι κάποια στιγμή είτε θα παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να μας κερδίσει – κι έτσι θα γίνει απαθής κι απόμακρος-- είτε θα βρει έναν τρόπο « να κάνει κι αυτός την επανάστασή του» και να μας πικράνει με τη σειρά του. Μπορεί να αντεπιτεθεί, μπορεί να οργανώσει μια εκστρατεία εναντίον σας με πισώπλατα μαχαιρώματα, ή μπορεί να βρει παρηγοριά σε … άλλες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Σε κάθε περίπτωση, είναι φως φανάρι ότι μια τέτοια σχέση δεν θα είναι πια για κανέναν απ’ τους δύο συναισθηματικά «θρεπτική».

 Ίσως τώρα αρκετοί από σας που διαβάζετε αυτές τις γραμμές,  θα έχετε ήδη κάνει σιωπηλά την ερώτηση στον εαυτό σας : « Πότε είπα για τελευταία φορά κάτι τέτοιο ;» Και η απάντηση που πιθανόν θα δώσατε είναι το « Α, εγώ σπάνια έχει τύχει να φτάσω σε τέτοιο σημείο …», ή το « Εγώ ποτέ δεν λέω τέτοια πράγματα!» Στην πραγματικότητα όμως, αν κάτσετε και το ξανασκεφτείτε πιο ειλικρινά απέναντι στον εαυτό σας, είναι πολύ πιθανόν να διαπιστώσετε με έκπληξη ότι κάτι τέτοια …ατυχήματα συμβαίνουν σε όλους μας πολύ συχνότερα απ’ όσο θα θέλαμε να νομίζουμε.

Η συνέχεια επί της μικρής σας φωτεινής οθόνης, λίαν προσεχώς…

© 2013   Δώρα Νικολαΐδου