Η ανατομία ενός εγκλήματος

"Για κοίτα πώς κατάντησες,  αφού  έδεσες το  γαΐδαρό σου !"

Κοιτάξτε καλά την οθόνη του υπολογιστή σας.  Τί λέτε να κρύβεται πίσω από μιά φράση σαν κι αυτήν; Μα … η  κρυφή μας ανασφάλεια, μιας και μιλάμε για τη λεκτική κακοποίηση στις σχέσεις των ζευγαριών. Τι εννοείς; Θα μου πείτε. Ακούστε με, και σας προτρέπω να μην μείνουμε μόνο στην επιφάνεια των πραγμάτων…

Από τη μια μεριά όντως, μπορεί ο άντρας των ονείρων μας όταν τον γνωρίσαμε να μην είχε αρχές φαλάκρας, και να ήταν και «λοκατζής» στο κρεβάτι. Αλλά κι η γυναίκα της ζωής μας μπορεί να μην «έτρεφε»   κοιλίτσα, και να μην βάραιναν αντιαισθητικά «ψωμάκια» τους τότε καλλίγραμμους γοφούς της. Τώρα βέβαια, είναι αλήθεια ότι ο γάμος ή η μακροχρόνια συμβίωση έχουν το ταλέντο να σκοτώνουν τους μύθους. Τα πάντα ισοπεδώνονται κάτω απ’ το βάρος του χρόνου και της συνήθειας, καθώς σιγά-σιγά όλα τα καλά που έλαμπαν πάνω στον άνθρωπό μας ξεθωριάζουν, και στη θέση τους αρχίζουν να ξεπροβάλλουν μόνο τα αμέτρητα ελαττώματά του.

Μα, φυσικά και όλα αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου! Κι από μια στιγμή και έπειτα, στα μάτια του καθενός από τους δύο συντρόφους θ’ αρχίσει να φαντάζει πάντα πιο θελκτικό «το άλλο», το μη κατακτημένο: Στο μυαλό ημών των γυναικών τρυπώνει ύπουλα «ο μυστηριώδης άλλος με το θεληματικό πηγούνι και τα σιδερένια μπράτσα», και στο μυαλό των αντρών μας, η απόλυτη αντρική φαντασίωση. Και μη μου πει κανείς σας ότι σε σχέση με το φτωχό μας συντροφάκι, δεν έχουνε συντριπτικό πλεονέκτημα! 

Παρόλα αυτά όμως, κάποιες στιγμές μας περνάει απ’ το μυαλό και ένας φόβος, μα τι φόβος! Τι θα γίνει αν ένα ωραίο πρωινό «ο δικός μας» ή « η δικιά μας» μάς παρατήσει για μιαν άλλη ή έναν άλλο; Όλοι μας την τρέμουμε την εγκατάλειψη, την προδοσία, την απόρριψη, κι ας κάνουμε στους απέξω τον καμπόσο. Στο κάτω – κάτω, κάπου βαθειά μέσα μας το ξέρουμε πως « ο δικός μας», δεν είναι στην πραγματικότητα και τόσο …δευτεράντζα. Όπως άλλωστε ξέρουμε ότι κι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε πια και το τέλειο πακέτο, κάπου χάνουμε. Γιατί, εμείς είμαστε όπως ήμασταν παλιά; Τι έλεγε επομένως η γιαγιά μας; Κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε!  Το κρίνουμε σκόπιμο λοιπόν να …καλλιεργούμε εντυπώσεις. Κι έρχεται η ώρα που το ξεστομίζουμε εκείνο το περίφημο

« Για δες πώς κατάντησες καημένε! »

« Καλά, γιατί είσαι εσύ όπως σε γνώρισα; Σα φάλαινα έχεις γίνει από τότε που με καπάρωσες!»

Το οποίο, δηλαδή, μεταφράζεται κάπως έτσι: « …Και χάρη σου κάνω που είμαι ακόμα μαζί σου!» 

Αν αυτές οι φράσεις δεν είναι χτύπημα κάτω απ’ τη μέση, τότε τι μπορεί να πονέσει περισσότερο; Πέρα όμως απ’ αυτό, θα ήθελα να αναρωτηθείτε : Όταν εμείς οι ίδιοι λέμε στο σύντροφό μας ότι δεν μας είναι πια επιθυμητός, με τι καρδιά μπορεί να εξακολουθεί κι αυτός να μας θέλει; Μα, θα μου πείτε, ας τον ταρακουνήσουμε λίγο, μπας και ξυπνήσει και σουλουπωθεί. Κι εγώ σας ρωτώ : Και γιατί δηλαδή να φιλοτιμηθεί να σουλουπωθεί για χατίρι μας, αφού τόσον καιρό δεν εκτιμήσαμε τη συνολική του αξία του δίπλα μας; «Δεν με θέλεις μια, δεν σε θέλω δύο», θα μας πει με τον τρόπο του. Μήπως λοιπόν κάτι τέτοιες βιτριολικές φρασούλες πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που θα θέλαμε;

Το σίγουρο αποτέλεσμα που έχουν, είναι μια σχέση «άνυδρη», δηλαδή μια σχέση που δεν ποτίζει με αγάπη κανέναν. Στη δουλειά μου ακούω πολλά ζευγάρια να παραπονιούνται για τους συντρόφους τους, που είναι παρόντες αλλά στην ουσία απόντες. Για ένα κλίμα καθημερινότητας όπου ο θυμός ανακυκλώνεται και  ξεσπάει με το παραμικρό, και για ασήμαντες αιτίες. Άλλοι παραπονούνται πως ζουν μέσα σε σχέσεις όπου πέφτουν διαρκώς κρυφά αλληλομαχαιρώματα. «Συμπεριφορές μετατροπής» το λέμε αυτό εμείς οι ψυχολόγοι, αλλά αν το θέλετε πιο λαϊκιστί, βασίζεται στο  « Μια σου και μία μου».

Σκεφτείτε λοιπόν διαφορετικά. Σκεφτείτε συνδυαστικά. Πως κάθε φορά που δίνετε στον άνθρωπό σας τέτοια λεκτικά χαστούκια, μετά δεν πρέπει να δηλώνετε παραπονεμένοι. Και πως αντί να τον κρατήσετε κοντά σας, ίσα – ίσα που με κάποιον τρόπο θα τον χάσετε.

Η συνέχεια επί της οθόνης σας, προσεχώς….

© 2013   Δώρα Νικολαΐδου