Σ΄ έχουν Διδάξει να Εκδικείσαι τον Εαυτό σου…
Πόσο ακριβά χρεώνεται η χαρά ; Και πόσο δωρεάν σου
προσφέρονται η αυτοκατηγόρια, οι ενοχές κι η θλίψη; Στο πατρικό σου σπίτι ήταν που σ΄ έμαθαν να εκδικείσαι το δικό σου εαυτό, μέσα από
τύψεις, διδαχές κι απαγορεύσεις.
Απ’ όταν ήσουν κοριτσάκι ακόμα, το να φχαριστηθείς μέσα από πράγματα αθώα και απλά, ήτανε πράξη μιαρή. Πράξη που
πήγαινε εναντια στη θλίψη που αγαπούσαν οι γονιοί σου. Κι έτσι, οι οδύνες του δικού σου τοκετού επόνεσαν
τη μάνα σου από σένα πιο πολύ. Το βλέμμα σου ενθυμούσε στον πατέρα εκείνα που κρυφά θα επιθυμούσε να' χε
λησμονήσει. Κι ήταν αναίδεια περισσή να χαίρεσαι αφού δεν εχαρήκαν
τίποτα αυτοί, αναίδεια να κλέβεις απ' τον κήπο τους ένα χαμόγελο, να το φοράς στα χείλη σου σαν άλικο λουλούδι. Αναίδεια
περισσή, να τους αφήνεις στο έλεος της δικιάς τους, σκληρής αδειανοσύνης.
Κι έπειτα ήρθε Εκείνος. Μαζί του τίποτα δεν άλλαξε, μονάχα ο πόνος που απλώθηκε πια σε υπέρδιπλο κρεβάτι. Για
όλα πάλι φταις εσύ : Κάθε σου κίνηση φέρνει και μια επίπληξή του αυστηρή,
κάθε σου αγώνας σ' οδηγεί σ’ εγγυημένη αποτυχία, κάθε σου σκέψη γεννιέται λάθος προτού καν ακόμα να καρπίσει. Γι’ αυτό και πρόθυμα διαλέγεις να
πονάς.Συνήθισες πια. Ψωμί ξερό σε τρέφει, η αυτολύπηση. Κι έμαθες
έστω και πικρό να πίνεις το νερό, κι ας μη σε ξεδιψά.
Κι έτσι ποτέ σου δεν επάσχισες να ελευθερωθείς αληθινά. Μα κι άλλωστε γιατί; Πιο γνώριμα κι απ’ τη χαρά, πιο αγιασμένα κι απ’ την αθώωση, σε σώζει η εκδίκηση του δικού σου του Εαυτού. Στάζοντας αίμα δικό σου, πολύτιμο, σε χρίζει « πρωτομάρτυρα» στα μάτια ολονών και σου κρατάει μια θέση στον Παράδεισο των Προδομένων Ονείρων…
Κι έτσι ποτέ σου δεν επάσχισες να ελευθερωθείς αληθινά. Μα κι άλλωστε γιατί; Πιο γνώριμα κι απ’ τη χαρά, πιο αγιασμένα κι απ’ την αθώωση, σε σώζει η εκδίκηση του δικού σου του Εαυτού. Στάζοντας αίμα δικό σου, πολύτιμο, σε χρίζει « πρωτομάρτυρα» στα μάτια ολονών και σου κρατάει μια θέση στον Παράδεισο των Προδομένων Ονείρων…
©
Δώρα Νικολαΐδου, Μάιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου