Η Δώρα Νικολαΐδου, ψυχολόγος και συγγραφέας μιλά στη δημοσιογράφο Αθηνά Φερεντίνου για τη δουλειά της, τις κόρες της, και τα ιδιαίτερα χόμπι της.
Όποιος γνωρίσει την Δώρα, θα καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι έχει απέναντί του έναν άνθρωπο εξαιρετικό, έναν άνθρωπο με ανοιχτό μυαλό. Απλή και προσιτή σε όλους, θετική και πολυπράγμων. Αντιπαθεί τις «ψευτο-γκλαμουριές», το κουτσομπολιό, το δήθεν. Αγαπά οτιδήποτε είναι γνήσιο, γήινο και φιλτράρει καλά τις σχέσεις της με τους άλλους ανθρώπους. Η παρούσα συνέντευξη, μου έδωσε την ευκαιρία να την γνωρίσω καλύτερα και να την καταλάβω, αλλά και να σκεφτώ κι εγώ η ίδια κάποια πράγματα για τη ζωή. Μιλώντας με τη Δώρα, μόνο μισογεμάτο μπορείς να δεις το ποτήρι.
Δώρα, είσαι ψυχολόγος και λογοτέχνης. Ποια από τις δυο ιδιότητές σου, σε γεμίζει περισσότερο;
Κατ’ αρχήν, να σου πω πως και τα δύο τα ξεκίνησα ταυτόχρονα, δεν ξέρω πόση σημασία έχει αυτό. Ήταν σαν «εγκυμοσύνη σε δίδυμα», πάντα αυτό λέω. Δηλαδή, αν και έγραφα από τότε που έμαθα την αλφαβήτα, το πρώτο μου βιβλίο το άρχισα όταν ήμουνα στο πρώτο έτος της Ψυχολογίας, και βγήκε από μέσα μου σαν ποταμός. Κι όπως γεννήθηκαν, έτσι εξακολουθούν και να με γεμίζουν εξίσου. Είμαι ερωτευμένη με τη δουλειά μου, είμαι κι « εθισμένη» στο γράψιμο. Υπάρχουν βέβαια δυό διαφορές: Η μια, είναι πως αυτό που σπούδασα κι εξασκώ σαν επάγγελμα το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα και δεν το μετάνιωσα ποτέ, ενώ το γράψιμο με κέρδισε μέσα από μεράκι. Κι άλλη είναι ότι όταν σκύβω πάνω απ’ τους ανθρώπους τους κάνω ψυχοθεραπεία, όταν όμως σκύβω πάνω απ’ τα χαρτιά μου κάνω ψυχοθεραπεία… στον εαυτό μου !
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς επαγγελματικά με την θεραπεία των ψυχών, γιατί απ’ ότι καταλαβαίνω δεν το έκανες γιατί απλά έτυχε, αλλά το επέλεξες.
Θα σου πω κάτι που θ’ ακουστεί ανορθόδοξο. Πιστεύω ότι δεν το επέλεξα ακριβώς εγώ, εκείνο με επέλεξε. Όταν τελείωσα το λύκειο, πραγματικά δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Όμως εντελώς τυχαία, παρακολουθώντας ένα κύκλο σπουδών στο Marketing, χρειάστηκε να πάρω ένα μάθημα στην Ψυχολογία. Εκείνη την ημέρα θυμάμαι πως γύρισα στο σπίτι μου νομίζοντας ότι με είχε χτυπήσει κεραυνός. Τίποτε πια δεν ήταν ίδιο στη ζωή μου, ούτε κι εγώ η ίδια. Ένιωθα ένα κάλεσμα, μια μοιραία έλξη να πηγάζει απ’ αυτό το φωτεινό παράθυρο –έτσι το έβλεπα- στην οποία και να ήθελα, δεν μπορούσα με τίποτα ν’ αντισταθώ.
Βέβαια, το να πάρεις πέντε γνώσεις στην Ψυχολογία, δεν σημαίνει ότι αυτόματα γίνεσαι και θεραπευτής ψυχών. Όμως όταν το δικό μου σενάριο ζωής τα έφερε έτσι ώστε να περάσω μέσα από μεγάλο πόνο και μεγάλη ψυχική ένδεια, όταν άντλησα τελικά τη δύναμη να βγω από το πηγάδι αυτό, μου άνοιξαν τα μάτια. Και είδα πως κάποιοι ακόμα βολοδέρνουν κι αγωνίζονται ν’ αναδυθούν, όμως αυτό όλο και τους τραβάει στα σκοτεινά του νερά. Ένιωσα τότε πως η μεγάλη δοκιμασία που πέρασα ήρθε για να μου δείξει ότι μπορώ να βοηθήσω όσους υποφέρουν, μιας και ξέρω πώς είναι να νιώθεις έτσι, και που έχω και τον τρόπο.
Πόσο σε έχει βοηθήσει στη ζωή σου και στη σχέση σου με τους άλλους ανθρώπους η βαθιά γνώση της ψυχολογίας;
Είναι αλήθεια ότι στη σχέση μου με τους ανθρώπους η γνώση της ανθρώπινης ψυχής μ’ έχει βοηθήσει πολύ. Όχι βέβαια για να « προβλέπω» τις κινήσεις τους και να «τους κατασκοπεύω», όπως νομίζουν κάποιοι, όχι…. (γελάει). Δυστυχώς, όπως λέει και η λαϊκή ρήσις «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου», και πολλές φορές οι γύρω μου μ’ εκπλήσσουν και ευχάριστα αλλά και άσχημα, όσο καλά κι αν νομίζω πως τους γνωρίζω. Όμως η προσωπική μου μαθητεία στην Ψυχολογία με βοηθάει να αιτιολογώ τις πράξεις τους, και να ξέρω αν υπάρχει σ’ αυτές πρόθεση ή όχι, να με βλάψουν προσωπικά. Μπορώ επίσης, να κατανοώ το πώς νιώθουν. Αυτό, όπως ανακουφίζει τους θεραπευόμενούς μου στις σχέσεις με τους γύρω τους, έτσι ανακουφίζει πολύ κι εμένα την ίδια. Είναι ένα αγαθό που μακάρι όλοι οι άνθρωποι να το είχαν… Θα μαλάκωναν μέσα τους γιατί θα ένιωθαν λιγότερη πίκρα και λιγότερο θυμό.
Μεγαλώνεις δυο κόρες, που φαντάζομαι ότι οι χαρακτήρες τους είναι εντελώς διαφορετικοί. Σε έχει βοηθήσει η ψυχολογία στο να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε όλοι οι γονείς;
Αμέ! (Ξεκαρδίζεται στα γέλια). Κατ’ αρχήν είναι μια μεγάλη αλήθεια αυτό που λες, πως δυό παιδιά έχω, δύο μεγάλους γρίφους έχω μπροστά μου για να λύσω. Δεν μοιάζουν… σε ΤΙΠΟΤΑ!
Ναι λοιπόν, οι γνώσεις μου με βοηθάνε πράγματι πολύ για να τα μεγαλώσω. Με βοήθησαν να καταλάβω πόσο διαφορετικές είναι οι κόρες μου μεταξύ τους καιτο πώς εισπράττει η καθεμία τους την πραγματικότητα σύμφωνα με το χαρακτήρα της. Με έμαθαν να σιωπώ όταν βλέπω πως θα χάσω τη μάχη αν μιλήσω, και να τους βάζω όρια όταν το χρειάζονται. Με έμαθαν να τις αγαπώ γι’ αυτό που είναι, κι όχι γι’ αυτό που θα ήθελα εγώ να είναι. Και πάνω απ’ όλα, μου έδωσε τη δυνατότητα ν’ αντέχω να τους ζητάω συγνώμη όταν φταίω, και να τις συγχωρώ με την καρδιά μου όταν φταίνε, αλλά και να τους το λέω για να ησυχάζουν. Η σχέση μάνας – κόρης είναι συχνά πολύ δυσκολότερη από τη σχέση μάνας – γιού, γιατί εμείς οι άτιμες γυναίκες, είμαστε μεταξύ μας… αμείλικτες!
Χώρια απ’ αυτό, όσο κι αν μας παιδεύουν, τα παιδιά μας, είναι οι καλύτεροί μας δάσκαλοι, και θα πρέπει να τους είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Εμένα μ’ έκαναν πιο ταπεινό άνθρωπο, και τα ευχαριστώ από καρδιάς.
Το γεγονός ότι είσαι γονιός επηρεάζει τη σχέση σου με τους θεραπευόμενους και πώς;
Ναι, το αισθάνομαι πως η μητρότητα μ’ έχει πλουτίσει ιδιαίτερα ως άνθρωπο, κι αυτό βγαίνει και στους θεραπευόμενούς μου. Αισθάνομαι γι’ αυτούς τον ίδιο σεβασμό που νιώθω και για τα παιδιά μου. Χαίρομαι με τις χαρές τους και δουλεύω μαζί τους με πάθος για να βελτιώσουν τη ζωή τους, όπως θα’ θελα να κάνει και κάποιος άλλος με τα δικά μου τα παιδιά.
Άλλωστε, όσες ακαδημαϊκές γνώσεις κι αν είχα, τα αδιέξοδα που αντιμετώπισα στην πράξη με τα παιδιά μου κι ο αγώνας να τα ξεπεράσω και να τα λύσω, μου έδωσαν πολλά «πρακτικά» μαθήματα, που θεωρώ πως είναι ανεκτίμητα, και που πάντα τα μοιράζομαι και με τα «πνευματικά μου παιδιά», που είναι οι θεραπευόμενοί μου.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο θεωρείς ότι είναι για έναν άνθρωπο να ζητήσει βοήθεια από έναν ειδικό, και από ποια εσωτερική διεργασία πρέπει να περάσει ώσπου να αποφασίσει να σε επισκεφτεί;
Στην Ελλάδα, δυστυχώς υπάρχει ένα ταμπού σχετικά με όλους τους «Ψ» επιστήμονες, δηλαδή Ψυχολόγους, Ψυχιάτρους, Ψυχοθεραπευτές και τα λοιπά. Ο κόσμος νομίζει πως για να πας να ζητήσεις συμβουλή και βοήθεια σε κάποια στιγμή της ζωής σου από κάποιον Ψυχολόγο φερ’ ειπείν, σημαίνει κατ’ ανάγκην πως… «χρωστάς της Μιχαλούς». Έτσι δυστυχώς, όσοι έρχονται σ’ εμένα τις περισσότερες φορές έχουν ήδη φτάσει στα όριά τους, κι απλώς δεν έχουν πια άλλη λύση.
Αντίθετα, όσοι τελικά πήραμε την απόφαση να δώσουμε χώρο και χρόνο στον εαυτό μας -και βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί, για να κάνω αυτή τη δουλειά έκανα κι εγώ για πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία- το διαπιστώσαμε πολύ γρήγορα : Πώς όχι μόνο τρελοί δεν ήμασταν, αλλά πως μάλλον επειδή εμείς ήμασταν τελικά «τα καλύτερα παιδιά», και σ’ όλη μας τη ζωή τα παίρναμε όλα πάνω μας ή – το χειρότερο -- τα καταπίναμε, για να μη στεναχωρήσουμε τους άλλους. Πρέπει όμως κάποτε Αθηνά μου να το παίρνουμε απόφαση ότι « ο βολικός» για τους άλλους, δεν είναι καθόλου ευτυχής « για τον εαυτό του». Και τώρα που μεγάλωσα έχω μάθει να λέω κι εγώ, ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΗΡΩΙΣΜΟΙ!
Τελικά, οι θεραπευόμενοι τι ακριβώς περιμένουν από σένα; Θέλουν κάποιον απλά να τους ακούσει, θέλουν κάποιον να τους λύσει το κάθε πρόβλημα ξεχωριστά, ή καταλαβαίνουν ότι ο δικός σου ρόλος είναι απλά να τους δείξεις το δρόμο;
Σίγουρα τα δύο απ’ τα τρία! Είναι πολύ σημαντικό να ξέρει εκείνος που έρχεται να ζητήσει τη βοήθειά σου ότι τον ακούς, και βέβαια όχι μόνο με τ’ αυτιά σου αλλά και με την καρδιά σου ανοιχτή. Συνήθως αυτό είναι το πρώτο συστατικό για να γεννηθεί μια σχέση αμοιβαιότητας κι εμπιστοσύνης μεταξύ σας.
Από κει και μετά εγώ –όπως λέω πάντα στους θεραπευόμενούς μου – είμαι δίπλα τους «για να τους κρατάω ένα φανάρι» που θα τους βοηθήσει να δουν την κατάστασή τους από μια διαφορετική σκοπιά και να διακρίνουμε μαζί λύσεις που εκείνοι δεν τις έβλεπαν πρωτύτερα.
Ποτέ όμως δεν θα τους πω εγώ τι απόφαση θα πάρουν, αυτό είναι πάντα επιλογή δική τους και πρέπει να ταιριάζει στους ίδιους κι όχι σ’ εμένα. Η δική μου δουλειά είναι, αφού τους δώσω την πραγματική εικόνα της κατάστασης «από ψηλά», μετά να τους συνοδέψω διακριτικά στην καινούργια πορεία τους, μέχρι να σταθεροποιηθεί το βήμα τους και να μη με χρειάζονται πια…
Ποιοι απευθύνονται πιο εύκολα σε σένα, άντρες ή γυναίκες και γιατί;
Στην συντριπτική πλειοψηφία τους είναι γυναίκες. Δεν είναι βέβαια τυχαίο, μιας και ειδικεύομαι στις γυναικείες σχέσεις. Αλλά εκτός αυτού, οι γυναίκες είναι ούτως ή άλλως πιο πρόθυμες «να ψαχτούν» και να ψάξουν απαντήσεις για τ’ αδίεξοδά τους, δεν ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια κι οι περισσότερες διστάζουν λιγότερο απ’ τους άντρες να «τσαλακώσουν την εικόνα τους».
Ποιοί είναι οι τομείς της Ψυχολογίας που δραστηριοποιείσαι περισσότερο, και για ποιο λόγο;
Καλή ερώτηση… Μέσα από την εμπειρία μου σαν μητέρα και στυλοβάτης μονογονεϊκής οικογένειας, αλλά και σαν άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο δύσκολο και χαοτικό όπως ο σημερινός, διάλεξα να υποστηρίξω το φύλο μου: Τη Γυναίκα, με γράμμα κεφαλαίο. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι στις μέρες μας, όπως και σ’ όλες τις εποχές, η μέση Ελληνίδα μάνα είναι αυτή που αγωνίζεται να κρατήσει τις ισορροπίες μέσα στις περισσότερες οικογένειες.
Μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως πάντα το πετυχαίνει… Ίσα – ίσα που πολύ συχνά κάνει λάθη γιατί της λείπουν οι γνώσεις αλλά κι η συνεργασία απ’ την οικογένειά της. Πολλές φορές λυγίζει κάτω απ’ το βάρος της προσπάθειας και χάνει τα κουράγια της. Πόση ενέργεια να’ χει κανείς για να τη σκορπίζει στους άλλους, χωρίς αυτός ο ίδιος να παίρνει δύναμη από κάπου; Νομίζω λοιπόν, πως στηρίζοντας τη γυναίκα-μάνα και σύζυγο- στηρίζω ταυτόχρονα κι όλη την ελληνική οικογένεια που περιμένει απ’ αυτήν.
Ένας άλλος τομέας όπου δίνω πολλή ψυχή, είναι η Λεκτική Κακοποίηση: Ανάμεσα στο ζευγάρι, απ’ τους γονείς στα παιδιά αλλά και στα παιδιά μεταξύ τους. Κάνω ομιλίες, δίνω ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, αρθρογραφώ και προσπαθώ με κάθε τρόπο «να ξυπνήσω» τον κόσμο. Έχω διαπιστώσει ότι, ειδικά σ’ αυτόν τον τομέα, εδώ στην Ελλάδα το κοινό δεν έχει καμιά απολύτως ενημέρωση για το τι σημαίνει να κακοποιείται κανείς μέσα σε μια σχέση «με το γάντι», χωρίς απαραίτητα να τον βρίζουν ή να τρώει «της χρονιάς του».
Από όσο γνωρίζω όμως, το πεδίο των ενδιαφερόντων σου είναι διευρυμένο και δεν περιορίζεται μόνο στην Ψυχολογία με την στενή έννοια του όρου. Φλερτάρεις με το Criminal Profiling ( Ψυχολογικό Προφίλ Δραστών) αλλά και με τηνΨυχοϊστορία, που ένας όρος ελάχιστα γνωστός στην Ελλάδα. Μίλησέ μας γι’ αυτά, τι είναι ακριβώς;
Ναι, αυτά είναι τα «χόμπι» μου. Έχω πολλές φορές σκεφτεί ότι αν ζούσα στην Αμερική κι αν ξεκινούσα την καριέρα μου σήμερα, θα γινόμουνα Εγκληματολόγος, και μάλιστα CriminalProfiler. Αυτοί είναι Ψυχολόγοι κι Εγκληματολόγοι που έχοντας δουλέψει πολλά χρόνια στο τμήμα Ανθρωποκτονιών του FBI, από τον τρόπο και το χρόνο που έχει τελεστεί μια δολοφονία, αλλά κι από την αξιολόγηση των στοιχείων που έχει συγκεντρώσει το Εγκληματολογικό στον τόπο του εγκλήματος, συνθέτουν ένα πιθανό ψυχολογικό πορτραίτο του δράστη. Αυτό περιλαμβάνει το φύλο και την εθνικότητά του, τη σχέση του ή όχι με το θύμα, το συναισθηματικό του παρελθόν (καμιά φορά ίσαμε πίσω, στην παιδική του ηλικία), το αν υποφέρει από κάποια ψυχοπαθολογία, κλπ. Είναι θαυμαστό το πόσο ακριβή έχουν αποδειχθεί αυτά τα ψυχολογικά προφίλ στην πράξη, και το πόσο έχουν βοηθήσει τις αρχές να εστιάσουν στο σωστό πληθυσμιακό δείγμα και στο σωστό κοινωνικό κύκλο όπου θ’ αναζητήσουν το δολοφόνο. Κάποια στιγμή λοιπόν, έχω κατά νου να γράψω κι ένα τέτοιο μυθιστόρημα, έτσι για να θεραπεύσω κι αυτό το απωθημένο…!
Όσο για την Ψυχο-Ιστορία, είναι ένας καινούργιος μου «έρωτας». Μια νέα επιστήμη που έχει προκύψει από το πάντρεμα γνώσεων που πηγάζουν από τις σύγχρονες Κοινωνικές Επιστήμες (Κοινωνιολογία, Ψυχολογία, Ψυχιατρική, Ανθρωπολογία κλπ), και της Ιστορίας. Βοηθά να φωτίσουμε την ανθρώπινη πλευρά σημαντικών προσωπικοτήτων, που με τη δράση τους σημάδεψαν την ανθρώπινη ιστορία. Πίσω από κάθε ηχηρό όνομα, όσο διάσημο κι αν έχει γίνει, υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που σε πολλά δεν διαφέρει και τόσο πολύ από εμάς. Κι αυτό είναι πολύ γοητευτικό να το ανακαλύπτεις, αλλά και πολύ βοηθητικό για να ερευνάς κι εσύ τα όρια του δικού σου εαυτού. Λίαν προσεχώς, θα ξεκινήσω εδώ στο nobile, σε Πανελλήνια «πρώτη» να παρουσιάζω μια σειρά άρθρων για πολιτικές προσωπικότητες όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Μάο και άλλοι, ειδωμένες από αυτήν τη σκοπιά. Απ’ ότι φαίνεται, μάλλον δεν μπορώ να καθίσω στ’ αυγά μου για πολύ…
Θέλω να μας πεις δυο λόγια για το «Μια Κυριακή με την Αλεξάνδρα», το πρώτο σου μυθιστόρημα. Απ’ όσο γνωρίζω είναι μια αληθινή ιστορία….
Ναι, πράγματι. Εκτός από τα ονόματα των προσώπων και τα οποία έχω αλλάξει για λόγους ευνόητους, δεν έχω επιχειρήσει να αλλάξω τίποτε από τα πραγματικά γεγονότα μιας και πιστεύω ακράδαντα ότι τα πιο συνταρακτικά σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή. Πέρα απ’ αυτό όμως, το «Μια Κυριακή με την Αλεξάνδρα» δεν είναι μια απλή εξιστόρηση. Είναι το ξεδίπλωμα της γυναικείας μοίρας και της γυναικείας ψυχής μέσα απ’ τις περιπέτειες που κρύβει η ζωή. Είναι όλα όσα μαζεύονται στο δισάκι μιας ζωής και μιλούν εμπιστευτικά, ειπωμένα στη διάρκεια μιας και μόνης μυθιστορηματικής Κυριακής. Της Κυριακής δίπλα στην Αλεξάνδρα…!
Ποιο ρόλο έπαιξε η Ψυχολογία στη συγγραφή του; Νομίζεις ότι αν δεν ήσουν Ψυχολόγος το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό;
Να σου πω Αθηνά μου, δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση να σου δώσω πάνω σ’ αυτό…. Η Αλεξάνδρα, η ηρωίδα του βιβλίου μου, μεγάλωσε στην κυριολεξία μαζί μου. Την έπλασα όταν ήμουν μια απλή φοιτητριούλα, και την έριξα να κολυμπήσει μέσα στη θάλασσα των εκδόσεων όταν ήμουνα πια σαράντα πέντε χρονών και μάνα δύο κοριτσιών. Μια ολόκληρη ζωή πέρασε πάνω από μένα κι από εκείνην. Ζυμωθήκαμε κι οι δυό μέσα απ’ αυτή. Άρα, λέω με το μυαλό μου τώρα που το συζητάμε, πως αν δεν ήμουν Ψυχολόγος, το βιβλίο δεν θα ήταν τελικά και πολύ διαφορετικό.
Κι η τελευταία μου ερώτηση: Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, τι συμβουλεύεις;
Χμμμμ… δύσκολη ερώτηση.Θα σου πω αυτό που συμβουλεύω τους φίλους μου, τους αγαπημένους μου ανθρώπους και τους θεραπευόμενούς μου, και που είναι κάτι που έχω υιοθετήσει κι εγώ σαν στάση ζωής:
Μην πιστεύετε αυτά που σας σερβίρουν, χωρίς να τα διασταυρώσετε πρώτα μέσα απ’ όσα σας λέει η κοινή σας λογική κι η δική σας κρίση.
Μην αφήνεστε να σας τρομοκρατούν, γιατί σας καταδικάζουν σε μια, ευεργετική γι’ αυτούς, απραξία.
Στην παρούσα φάση ο καθένας μας πρέπει να βρει δικούς του τρόπους «να παίρνει ανάσες», μέσα από πράγματα ανέξοδα κι απλά (σημαντικό αυτό την σήμερον ημέραν), αλλά τέτοια που να του επιτρέπουν να ξεφεύγει.
Και πιο πολύ απ’ όλα, αφεθείτε στο ν’ ανακαλύψετε από την αρχή πόσο όμορφη είναι η κουβέντα με φίλους γύρω από ένα τραπέζι ρεφενέ, πόσο χαλαρωτική είναι μια βόλτα στην εξοχή με τα παιδιά μ’ ένα κολατσιό φερμένο απ’ το σπίτι, πόσο καλύτερο είναι να επιλέγουμε κάποιους λίγους και καλούς (μόνο) για να πλαισιώνουν τις στιγμές μας, αντί το δήθεν και απρόσωπο «μπούγιο» που είχαμε μέχρι τώρα συνηθίσει.
Είναι ώρα να το πάρουμε πια απόφαση ότι όλοι οι παλιοί τρόποι ζωής που γνωρίζαμε μέχρι τώρα, έχουν ήδη πεθάνει. Κι ότι αν δεν βρούμε καινούργιους ξεχνώντας όλα τα παλιά, σύντομα θα αυτοκτονήσουμε κι εμείς, τουλάχιστον ψυχικά…
Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου