Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Adolf Hitler : Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου, Μέρος 2ο




Τα σχολικά χρόνια, το Σύμπλεγμα της Εχθρικής Απειλής και τα σπέρματα του Ναρκισσισμού. 

Απ’ τη στιγμή που ο Adolf Hitler άρχισε να φοιτά στο δημοτικό στην μικρή επαρχιακή πόλη Λιντς, έδειξε σε καθηγητές και συμμαθητές ένα πρόσωπο που ήταν απόλυτα σύμφωνο με το πρότυπο εξουσίας κάτω απ’ το οποίο είχε ανατραφεί : « Ο δυνατός, κι αυτός που επιβάλλεται με τη βία, έχει πάντα δίκιο». 
Όμως η αιτία για την επιθετική κι αυταρχική του συμπεριφορά δεν ήταν προφανώς μoνάχα αυτή. Έρευνες των ψυχολόγων στο Δυτικό κόσμο έχουν δείξει ότι είναι συχνό για παιδιά που πέφτουν θύματα κακοποίησης μέσα στην οικογένειά τους να επιδιώξουν - όταν θα βρουν την ευκαιρία να μπουν σ’ ένα διαφορετικό περιβάλλον όπως είναι το σχολείο -- να δημιουργήσουν έναν « καινούργιο, νικητή εαυτό». Και να γίνονται έτσι με τη σειρά τους, «θύτες» : Είναι παιδιά που αρνούνται να υποκύψουν στη σχολική πειθαρχία, επαναστατούν πεισματικά ενάντια στα όρια που τους βάζει ο δάσκαλος και τον προκαλούν συστηματικά με το να έρχονται αδιάβαστα στο μάθημα της ημέρας. Ακριβώς ένα τέτοιο παιδί ήταν κι ο μικρός Adolf Ηitler. Κάθε μορφή εξουσίας πάνω του, γινόταν για κείνον «το κόκκινο πανί». Αγνοούσε επιδεικτικά όλες τις παρατηρήσεις και τις οδηγίες που του δίνονταν, κι επέμενε να συμπεριφέρεται στους άλλους μόνο όπως ήθελε αυτός.  Η ανάγκη του ν’ απολαμβάνει απόλυτη υποταγή από τους υπολοίπους ήταν τόση, που όταν συναντούσε αντιστάσεις γινόταν επιθετικός, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά.

Φυσικά, πίσω απ’ όλα αυτά κρυβόταν ένας και μόνο ανομολόγητος φόβος: Πως, αν δεν περάσει εκείνος πρώτος « στην αντεπίθεση», θα συνθλιβεί στα χέρια « των ανελέητων αντιπάλων του », ή « των εχθρών του, που τον παραμονεύουν στα σκοτεινά», προτύπων που ήταν χαραγμένα στα χνάρια της φιγούρας του βάναυσου πατέρα του. Παντού λοιπόν έβλεπε εχθρούς, παντού απειλές κι αμφισβητίες των ικανοτήτων του. Κι αναζητούσε συνεχώς τρόπους για να τους θαμπώσει και να τους υποτάξει, για να επιβιώσει. Αλλιώς προτιμούσε απλά, να τους εξαφανίσει…. 

 Από την άλλη όμως μεριά, πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες του πατρικού του σπιτιού η βαναυσότητα κι η τρομοκρατία συνεχιζόντουσαν. Στα δέκα του χρόνια, και μόλις πίστεψε πως μπορούσε να σταθεί κάπως στα πόδια του, ο Adolf έκανε το απονενοημένο διάβημα: Επιχείρησε να δραπετεύσει απ’ το σπίτι των γονιών του για να γλιτώσει. Για κακή του τύχη όμως, ο πατέρας του τον έπιασε επί το έργο, κι αυτή τη φορά η μήνις του ξεπέρασε κάθε όριο.
« Εμένα, δεν θα σ’ αφήσω να μ’ εγκαταλείψεις όπως μ’ εγκατέλειψε ο πατέρας μου! Θα σε κάνω να μείνεις για πάντα εδώ, όμηρος. Υπό τον έλεγχο, την εξουσία και το έλεός μου…»
Αντιδρώντας κάπως έτσι ο πατέρας Alois,  τα χτυπήματα που έδωσε στο κεφάλι του γιου του ήταν τόσο βαριά, που το παιδί παρέμεινε βυθισμένο σε βαθύ κώμα για πολλές μέρες και κανείς δεν ήταν σίγουρος ότι τελικά θ’ ανανήψει. Η μητέρα του παρόλο που αγωνίστηκε σκληρά μέχρι να το βοηθήσει να συνέλθει, δεν τόλμησε ποτέ να φέρει τον άντρα της ενώπιον του νόμου προκειμένου να υποστεί τις συνέπειες της πράξης του, όπως άλλωστε δεν είχε τολμήσει να κάνει  και τίποτε για  να προστατέψει το παιδί της, επιχειρώντας να αποσοβήσει το εν λόγω περιστατικό. [1]
 
Όλες οι τραυματικές εμπειρίες αφήνουν στην ψυχή και στο μυαλό κάθε ανθρώπου, μικρού ή μεγάλου, σημάδια ανεξάλειπτα. Κι ένα μικρό παιδί που αγωνίζεται να δικαιολογήσει το τραύμα που του άφησε η  βάρβαρη, άδικη ή ακραία πράξη  του γονιού του, προτιμά τελικά - απ’ το να καταρρίψει μέσα του εντελώς το γονιό -- να φερθεί με αυτοθυσία. Πώς; Με το να προτιμήσει να υποτιμήσει βαθειά τον εαυτό του. Γιατί ας μην το ξεχνάμε, ένα μικρό παιδί έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από κάπου να κρατηθεί, κάποιον να θαυμάσει, ακόμα κι αν αυτό « το κάπου», ή  «ο κάποιος» αποδειχθούν ολέθρια και κατά βάθος τα μισεί…. 

( Συνεχίζεται…. )

© Δώρα Νικολαΐδου, Μάρτιος 2014


[1] Κάποιοι νευρο-επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι οι σοβαροί τραυματισμοί στο κεφάλι κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας - όπου ο εγκέφαλος βρίσκεται ακόμη υπό διαμόρφωση -- μπορούν να επιφέρουν σοβαρές βλάβες και νεκρώσεις σε διάφορα κέντρα του, οι οποίες αργότερα θα επηρεάσουν τον πάσχοντα ως προς τη φύση των συναισθημάτων του αλλά και την ένταση με την οποία θα τα εκδηλώνει.
Αρκετές λοιπόν διαταραχές διάθεσης οριακής φύσεως, όπως οι έντονες μεταπτώσεις διάθεσης, η εκρηκτικότητα των αντιδράσεων καθώς και άλλες μορφές μη-ισορροπημένης συμπεριφοράς που παρουσίαζε ο Adolf Hitler στην ενήλικη ζωή του, ενδέχεται να οφείλονται και σε αυτό το παρ’ ολίγον θανατηφόρο περιστατικό.

Adolf Hitler : Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου, Μέρος 1ο





Οι γεννήτορες και τα πρώτα του παιδικά χρόνια
Ας πάμε λοιπόν πίσω, στις 20 Απριλίου 1889, όπου ο Adolf έρχεται στον κόσμο μέσα στην οικογένεια του Alois Hitler ( ή Hiedler ) και της Klara Pοlzl, στη μικρή, επαρχιακή και άσημη κωμόπολη του Braunau Am Inn  ( Μπράουναου Αμ Ιν ), κοντά στα σύνορα της Αυστρίας με τη Βαυαρία. Ήταν το τέταρτο από συνολικά έξη παιδιά που αρχικά απέκτησε το ζευγάρι, όμως στην ουσία επωμίστηκε όλες τις ασήκωτες υποχρεώσεις που έχει ένας πρωτότοκος ( να είναι άριστος, να συμμορφώνεται απόλυτα με ό,τι του ζητούν κλπ ), μιας και τα τρία παιδιά που είχαν γεννηθεί πριν απ’ αυτόν πέθαναν όταν ακόμα ήταν βρέφη. Είχε απλά την ατυχία να είναι ο πρώτος που επέζησε…. Αλλά, για να κατανοήσουμε το πώς ξεκίνησε η κακοδαιμονία της ζωής του, η οποία  άρχισε ήδη από την παιδική του ηλικία, θα ήταν καλό να πάρουμε κατ’ αρχήν μια εικόνα για την πιο ολέθρια σχέση μέσα στη ζωή του : Τη σχέση με τον πατέρα του.

Το αρχικό όνομα του πατέρα του Αλόις Χίτλερ, ήταν Αλόις Σίκελγκρουμπερ. Ο πατέρας Αλόις υπήρξε το νόθο παιδί μιας χωρικής που κατά την εποχή που έμεινε έγκυος σ’ αυτόν, εργαζόταν ως υπηρέτρια σ’ ένα εύπορο Εβραϊκό σπίτι. Αν και η μητέρα του ποτέ δεν του αποκάλυψε ευθέως την ταυτότητα του φυσικού του πατέρα, στο στενό κοινωνικό του περιβάλλον υπήρχε πάντα διάχυτη η υπόνοια ότι δεν ήταν άλλος από  τον νεαρό γιό  των Εβραίων εργοδοτών της. Επιπλέον - σαν αυτό να είχε γίνει επί τούτου για να μην τον αφήσει να ξεχάσει ποτέ ότι ήταν νόθος -- ο Αλόις οργιζόταν γιατί του είχε δοθεί το επίθετο της μητέρας του. Έτσι, όταν αργότερα εκείνη (η γιαγιά δηλαδή του Αδόλφου Χίτλερ) παντρεύτηκε τον Johan Georg Hiedler, ο Αλόις αποφάσισε να πάρει επίσημα το επίθετο της οικογένειας του πατριού του, ελπίζοντας ότι έτσι θα θεραπευτεί απ’ την ντροπή και την ταπείνωση που του προκαλούσε το «μιαρό στίγμα» ενός « μπάσταρδου» που όχι μόνο δεν είχε πατέρα, αλλά ούτε και  ξεκάθαρη  ταυτότητα φυλής.[1]

Ο Αλόις από μικρό παιδί μισούσε βαθιά τον άνθρωπο που τον έσπειρε. Ένιωθε πως με το να μη δεχτεί ποτέ εκείνος να τον αναγνωρίσει νόμιμα ως δικό του γιό, τον είχε απορρίψει σαν σκουπίδι, πως τον είχε εγκαταλείψει ολοκληρωτικά. Στα μάτια του εαυτού του και των άλλων, αισθανόταν πως δεν ήταν παρά «ο ανάξιος γιός ενός Εβραίου».  Για να πάρει κύρος και να μοιάζει σπουδαίος, πολλές φορές γελοιοποιούνταν γιατί το μόνο που κατάφερνε ήταν να γίνεται σπουδαιοφανής:  Ακόμα και τις αργίες, τριγυρνούσε παντού ντυμένος με τη στολή του τελωνειακού: Αστραφτερά κουμπιά, πιστόλι και βελούδινο πηλίκιο με χρυσό σιρίτι. Στο καπηλειό που μεθοκοπούσε, η αμφίεσή του ήταν η αφορμή να τον κοροϊδεύουν όλοι. Πίσω όμως απ’ την κλειστή πόρτα του νοικοκυριού του, ο Αλόις Χίτλερ ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης : Αυστηρός και παγερός, άκαμπτος λάτρης της πειθαρχίας και της τήρησης των τύπων, ο πατέρας Χίτλερ προσπαθούσε πάντα να επιβάλλει την αξία του καταπιέζοντας και εξευτελίζοντας τους άλλους. Πρώτη απ’ όλους κακοποιούσε με κάθε τρόπο, τη γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του. Μέσα σ’ όλα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε και το ότι έκρυβε ένα μεγάλο θυμό και για τη μητέρα του που τον έκανε νόθο. Τον θυμό αυτόν τώρα μπορούσε χωρίς αναστολές να τον βγάλει ελεύθερα στη γυναίκα « που ήταν προορισμένη αποκλειστικά για δική του χρήση», την Κλάρα. Εκείνη, υποχωρούσε πάντα κι αγωνιζόταν να τον ευχαριστήσει με κάθε δυνατό τρόπο, γιατί είχε μάθει να τρέμει τις συνέπειες που είχαν πάνω σ’ εκείνην και στα παιδιά τα άγρια ξεσπάσματα του άντρα της. 

Ωστόσο αυτός ο γιγαντιαίος θυμός του Αλόις, αντί να μειώνεται εξακολουθούσε να θεριεύει ολοένα και περισσότερο.  Δεν τον άφηνε να βρει πουθενά ηρεμία, ούτε ακόμα και στο πιοτό. Για τον Hitler τον πρεσβύτερο λοιπόν, «ο πρώτος» του γιός έγινε κάτι σαν σάκος του μποξ. Με τη ζώνη, με το μαστίγιο και με το μπαστούνι συνέτριβε ανελέητα επάνω στο παιδικό κορμί όλους εκείνους που κατά καιρούς τον είχαν θεωρήσει μίασμα, και πρώτον απ’ όλους, τον Εβραίο φυσικό του πατέρα.


Σ’ αυτό λοιπόν το νοσηρότατο κλίμα μεγάλωσε κι ο Χίτλερ ο νεότερος, κρύβοντας πάντα μέσα του τον έμμονο φόβο πως το « στίγμα» που κουβαλούσε ως «εγγονός ενός Εβραίου» τον είχε κάνει κι εκείνον μιαρό, όπως ακριβώς και τον πατέρα του. Κι ακόμα και την εποχή που  βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής του, ο Adolf Hitler στις πιο προσωπικές και κρυφές του στιγμές έτρεμε μυστικά στην ιδέα πως ό,τι κι αν έκανε, ποτέ δεν θα μπορούσε ν’ απαλλαγεί οριστικά απ’ αυτό.[2]

( Συνεχίζεται… )

© Δώρα Νικολαΐδου, Μάρτιος 2014


[1] Κατά μια πατροπαράδοτη αντίληψη των Εβραίων, κάθε παιδί που είναι καρπός της ένωσης δύο ανθρώπων  εκ των οποίων τουλάχιστον ο ένας είναι Εβραίος ( ανεξάρτητα από το αν είναι πατέρας ή μητέρα), είναι  αυτόματα Εβραίος ως προς την καταγωγή.
[2] Ακόμα κι αν ιστορικά έχουν διατυπωθεί αμφιβολίες σχετικά με το αν ο παππούς του Hitler από την πλευρά του πατέρα του ήταν πράγματι Εβραίος, εκείνο που έχει βαρύτητα στη δική μας ανάλυση, είναι αποκλειστικά το τι πίστευε ο ίδιος, δεδομένου ότι αυτό ήταν και που καθόρισε αποφασιστικά τις πολιτικές του πράξεις.  Ο ίδιος λοιπόν είχε έμμονο φόβο με το θέμα αυτό, σε σημείο που το είχε ανάγει σε μια δική του,  απόλυτη πραγματικότητα.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Adolf Hitler :Τα μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου, Εισαγωγή





Όλοι εμείς, που από μικρά παιδιά ακούγαμε απ’ τη γενιά των πατεράδων μας πως η πατρίδα μας βούλιαξε μες στο αίμα που άφησαν πίσω τους οι στρατιές της Βέρμαχτ και τα επίλεκτα σώματα SS της Γερμανίας του Τρίτου Ράιχ, έχουμε μέσα στις εικόνες του μυαλού μας τον Adolf Hitler ως μια μορφή μεφιστοφελική. Κάτι μεταξύ «τρελού, ψυχωσικού ηγέτη»[1] κι ενός …. «  πολύ κακού μάγου». Εναπόκειται όμως στην Ιστορία ν’ αναδείξει -μέσα από αξιολογήσεις αντικειμενικές, κι όχι από τα φαινόμενα -- το ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που με τις θεατρικές κινήσεις των χεριών και με την σαρωτική προέλαση του μυαλού του παρέσυρε σύμπασα την Υφήλιο σε μια άνευ προηγουμένου ανθρωποθυσία. Ποιος ήταν ο άνθρωπος που οι ατσαλένιες του μπότες ισοπέδωσαν πόλεις, γονάτισαν οικονομίες και δοκίμασαν σκληρά όλα τα τότε  υπάρχοντα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα… 
 
Για να έχουμε ελπίδες να το ανακαλύψουμε, θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε από τα πρώτα του βήματα, ως παιδί, έφηβο και νεαρό αποτυχημένο ζωγράφο στη Βιέννη,  μέχρι την ανέλιξή του ως τα ύπατα αξιώματα του κόμματος του Τρίτου Ράιχ. Είναι αλήθεια βέβαια πως στην πορεία των μεταπολεμικών χρόνων πολλοί ήταν οι ιστορικοί που επιχείρησαν να ερμηνεύσουν τις σκέψεις του με βάση τα ιστορικά του πεπραγμένα, χωρίς όμως απόλυτη επιτυχία.  Για το ευρύ κοινό ήταν, κι εξακολουθεί να παραμένει ακόμα και σήμερα, μια προσωπικότητα αινιγματική. Με μια και μοναδική διαφορά : Πως στις μέρες μας, η ματιά του ιστοριοδίφη μπορεί πλέον να συμπληρωθεί από τα δεδομένα που μας προσφέρουν οι  επιστήμες που μελετούν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι μια συνδυαστική οπτική, που ακούει στο όνομα Ψυχο-ιστορία, και που ρίχνει άπλετο φως στον «Άνθρωπο» πίσω απ’ τα γεγονότα. 

Τι καθόρισε λοιπόν τον Adolf Hitler; Τι ήταν αυτό που έβαλε τα πρώτα θεμέλια για τη δημιουργία αυτής της ολέθριας για τις τύχες του κοσμάκη, προσωπικότητας; Η αλήθεια για το ποιος ήταν πραγματικά ο παντοδύναμος Fuhrer της Ναζιστικής Γερμανίας, βρίσκεται κλεισμένη ερμητικά στο σκοτεινό μπαούλο της παιδικής του ηλικίας, που από σήμερα και μετά θα σας βοηθήσω να ξεκλειδώσουμε.

Σημείωση της Συγγραφέως :
Συνιστώ στον αναγνώστη που ενδιαφέρεται ν’ αποκτήσει περισσότερες επιστημονικές πληροφορίες για τον άνθρωπο Χίτλερ και τα γεγονότα της ζωής του, να διαβάζει τις αριθμημένες σημειώσεις που βρίσκονται στο κάτω μέρος κάθε σελίδας.




[1]Σύμφωνα με την επιστημονική ψυχιατρική ορολογία, «ο τρελός» ονομάζεται « Ψυχωσικός» : ‘Άτομο που υποφέρει από ψύχωση (πχ. από κάποια μορφή σχιζοφρένειας ).
Στις περιπτώσεις αυτές, στο μυαλό του πάσχοντος ατόμου η παράλογη φαντασία εισβάλλει στην αίσθηση της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα το άτομο να ζει και να δρα υποκινούμενο από εσωτερικές, δικές του εικόνες, που καμία σχέση δεν έχουν τελικά με την πραγματικότητα. Όταν κάποιος ψυχωσικός προβαίνει σε πράξεις εκτός νόμου ( φόνο, εμπρησμό, κλπ ) είναι σαφές ότι δεν έχει καμία επίγνωση ότι αυτό που κάνει είναι κακό, δεδομένου ότι βρίσκεται « αλλού», και έτσι αγνοεί παντελώς τους νόμους που διέπουν την κοινωνία όπου ζει.
Ήταν λοιπόν ο Adolf Hitler πραγματικά ψυχωσικός, ή όχι; Και άρα μπορούμε να τον καταδικάσουμε για τις πράξεις του, ή θα έπρεπε να πάρει άφεση αμαρτιών ως μη έχων σώας τας φρένας; Αυτό το ερώτημα, όπως και πολλά άλλα που θα προκύψουν στη συνέχεια, μένει ν’ απαντηθεί από την τελική αποτίμηση της προσωπικότητάς του σε σχέση με τις πράξεις του.

Προσωπικότητα ή Μάζες ?




Τι είναι αυτό που αλλάζει τον Κόσμο; Μια ηγετική προσωπικότητα ή η ορμή κι η απελπισία των μαζών; Στην ακαδημαϊκή αυτή συζήτηση, για χρόνια η πλάστιγγα φαινόταν να γέρνει πότε προς τη μία, και πότε προς την άλλη πλευρά. Και το ερώτημα καταλήγει να έχει την ίδια αμφίρροπη τύχη με το γνωστό λαϊκό δίλημμα « Η κότα κάνει το αυγό, ή το αυγό την κότα;».\

Παρόλα αυτά, μεταξύ των γραμμών της Ιστορίας των Παγκόσμιων Πολιτικών και Κοινωνικών Αλλαγών, ξεπροβάλλει μια πιο σύνθετη αλήθεια : Πως στην πραγματικότητα συμβαίνουν και τα δυό, σε μια σύμπτωση χρόνου που είναι πάντα … μαγική. Τη στιγμή που οι μάζες έχουν έρθει σε ακραία σημεία απελπισίας, τότε που μιλούν οι πληγωμένοι εθνικοί εγωισμοί, οι οδύνες της φτώχειας και η ανάγκη ονείρου κι οράματος, συμβαίνει ένας ταυτόχρονος «τοκετός». Γιατί τότε, μέσα απ’ τη μήτρα του πλήθους ξεπηδάει πάντα ο μοιραίος ηγέτης που θα σύρει πίσω απ’ το φτερωτό του άρμα την εθνική αλλαγή, που με τη σειρά της θα φέρει μεγάλες ή μικρές ανακατατάξεις στην παγκόσμια σκακιέρα δυνάμεων και κτήσεων. Ηγέτης σπάνια ενάρετος, συνήθως δε φαύλος.Σπάνια δημοκρατικός, συνήθως δε δικτάτορας, ή τουλάχιστον τύραννος[i]. Προπάντων όμως χαρισματικός, γι’ αυτό και λαοφιλής. Προσωπικότητα ισχυρή και «αποπλανητική» με την κλινική έννοια του όρου[ii] .Ποιο είναι όμως το γενικότερο ψυχολογικό προφίλ ενός τέτοιου, χαρισματικού ηγέτη; Υπάρχει άραγε « συνταγή» επιτυχίας ή αλλιώς, συνταγή παντοκρατορίας; Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν, από τους πιο προχωρημένους ιστορικούς μελετητές γεννήθηκε στις μέρες μας ένας πολύτιμος αλλά και πολύ πρωτότυπος τρόπος για να διαβάσουμε την εξέλιξη της Παγκόσμιας Ιστορίας :  Η Ψυχοϊστορία.

Η Ψυχοϊστορία λοιπόν είναι εκείνη που εξετάζει και αναλύει τη δημιουργία μιας τέτοιας μοιραίας για τον κόσμο προσωπικότητας, δανειζόμενη και συνδυάζοντας γνώσεις και μεθόδους από πολλούς τομείς των κοινωνικών επιστημών : Ψυχανάλυση, Συμπεριφορισμό, Κοινωνική Ψυχολογία, Ψυχιατρική, Κοινωνική Ψυχολογία, Πολιτική και Οικονομική Ιστορία, Ανθρωπολογία, Βιολογία, Λαογραφία. Κι είναι αυτή που μας δείχνει το πώς ένα άτομο που ζυμώθηκε μέσα απ’ τις δυνάμεις της οικογένειας και της κοινωνίας που το γέννησαν, μπορεί σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή να γίνει μοχλός για την ανατροπή και την μετεξέλιξη της Ιστορίας ενός Έθνους κι ενός Κράτους. Σαν επιδέξιος surfer θα σκαρφαλώσει στην κορφή ενός πελώριου παλιρροϊκού κύματος που θα σαρώσει τα πάντα στο διάβα του και θα τον τοποθετήσει στον αφρό της καινούργιας πραγματικότητας. Πώς; Με το να γητέψει τις μάζες, να τιθασέψει με σιδερένια πυγμή τον όχλο, να εκπορθήσει προτέκτορες από υψηλές κοινωνικές τάξεις, να εξασφαλίσει ισχυρούς οικονομικούς σπόνσορες, και μετά να προχωρήσει ακάθεκτο και … ανεξέλεγκτο. 

Μέσα λοιπόν από τη σειρά άρθρων που θ’ ακολουθήσει, έχω τη φιλοδοξία να παρουσιάσω προσωπικότητες ηγετών που αιματοκύλησαν τον κόσμο, όπως κι αυτές των ανθρώπων που όντες στο επιτελείο τους, ενεργά τους βοήθησαν για να το κάνουν. Θα ξεκινήσω εδώ με τη πιο μοιραία - και τόσο επίκαιρη δυστυχώς με την ανάκαμψη της  νεο-ναζιστικής ιδεολογίας σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες -- φυσιογνωμία του Ναζισμού, τον Adolf Hitler.   

Κι επειδή η ιστορία τείνει πάντα να επαναλαμβάνεται μέσα απ’ το κοχλάζον ηφαίστειο της παγκόσμιας οικονομικής μιζέριας, μιας κι οι λαοί δεν διδάσκονται απ’ τις κοινωνικές πλάνες και τις πολιτικές χίμαιρες του παρελθόντος, θα ήθελα να βάλω κι εγώ σαν επιστήμονας «Ψ»[iii] και σαν σκεπτόμενη πολίτης, το λιθαράκι μου στην εθνική μας αφύπνιση. Έτσι ώστε να μην επαναληφθούν ποτέ πια, στη χώρα της Ελεύθερης Σκέψης και της Δημοκρατίας, στη χώρα του  Κολοκοτρώνη και του «Όχι», επιλογές και πράξεις ναζιστικής βίας, γεννήματα αρρωστημένων ψυχισμών.

Η ψυχολογική βιογραφία του Αδόλφου Χίτλερ λοιπόν, μαζί κι εκείνες των ανθρώπων του επίλεκτου επιτελείου του, θα είναι το θέμα μας σ’ αυτή τη στήλη για πολύ καιρό. Και ω, θα παρακολουθήσετε μαζί μου το χάος που έρχεται όταν « οι έσχατοι ψυχολογικά, γίνονται Πρώτοι!»


[i] Ο όρος « Τύραννος», αποδίδεται εδώ με την αρχαία ελληνική έννοια του όρου

[ii] «Αποπλανητική προσωπικότητα» : Όρος της Ψυχολογίας, που υποδηλώνει γενικά τον άνθρωπο που προσφέροντας σε ανυποψίαστα θύματα διάφορα ψυχολογικά ανταλλάγματα (πχ αγάπη, στοργή, αίσθημα ασφάλειας κλπ ) καταφέρνει αρχικά να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, και αργότερα να τα εκμεταλλευτεί, στερώντας τους ό,τι αρχικά τους έδωσε κι αργότερα καταληστεύοντάς τους από κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
 
[iii] « Ψ» : Συντομογραφία για τις Επιστήμες Ψυχικής Υγείας ( Ψυχολογία, Κοινωνιολογία, Ψυχιατρική κλπ )