Τράβα με να σε Τραβώ…

Τ

ελικά θα πρέπει να το δεχτούμε αξιωματικά.

 Όλοι μας κάποια στιγμή μπήκαμε σ’ ένα μόνιμο δεσμό ή παντρευτήκαμε, γεμάτοι όνειρα για μια ευτυχία χωρίς ημερομηνία λήξης. Μπροστά στα μάτια μας τότε απλωνόταν ένα μέλλον για δυό. Ο άνθρωπος που διαλέξαμε θα ήταν για μας το χάδι του έρωτα, κάποιος που θα μας καταλάβαινε χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουμε, η αδελφή ψυχή, το στήριγμά μας στα δύσκολα. Πού να φανταζόμασταν τότε σε τι μεγάλη περιπέτεια θα μπαίναμε! 

Γιατί όσο κυλούν τα χρόνια απ’ τη μέρα που κάναμε αυτήν την επιλογή, οι περισσότεροι από μας διαπιστώνουμε ότι αυτό «το μέλλον για δυό» δεν ήταν σπαρμένο με ροδοπέταλα. Εδώ είναι σαν να σας ακούω. Πες τα χρυσόστομη, θα λέγατε.  Για ν’ ακούσω όμως και τα παρακάτω… ! Μήπως κάποιοι από σας βρισκόσαστε τώρα πια και σε μια σιωπηλή διαμάχη με  το σύντροφό σας; Μήπως κάποιοι ξυπνήσατε δίπλα του ένα πρωί και συνειδητοποιήσατε ότι έχετε καταντήσει σαν δυό ξένοι που ζουν φυλακισμένοι μέσα στο ίδιο σπίτι;  Και μήπως μετά το χθεσινό καυγά, εκείνος ή εκείνη σας έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα της καρδιάς του κι αποχώρησε απ’ τη σχέση; Μήπως σας δήλωσε ότι σας το κρατάει μανιάτικο για πράγματα που δεν του κάνατε τον καιρό που ήσασταν μαζί, αλλά …. του λέγατε; Κάτι τέτοιες καταστάσεις εμείς νομίζουμε συνήθως πως μας συμβαίνουν έτσι στα ξαφνικά, και μας πιάνουν εντελώς απροετοίμαστους : « Μα δεν είχε προηγηθεί και τίποτα δραματικό, τίποτα που να με προειδοποιήσει για το τί θ’ ακολουθούσε !» 

Κι όμως, μάλλον δεν είναι έτσι.  Και για του λόγου το ασφαλές, ακούστε δυό-τρία τυχαία παραδείγματα για το πώς εμείς οι ανυποψίαστοι σύζυγοι κι εραστές μπορεί να κακοποιήσουμε, και μάλιστα κατά συρροήν, ένα σύντροφο που κατά βάθος θα θέλαμε να κρατήσουμε με νύχια και με δόντια. Και που όμως το μόνο που τελικά  καταφέρνουμε, είναι να τον χάσουμε. Τα κλισεδάκια αυτά λέγονται παντού μες στην απλή καθημερινότητα που ζούμε όλοι μας, και είναι κάποιες πολύ συνηθισμένες φράσεις που ακούγονται και … στα καλύτερα σπίτια :

    

           «Αν δεν ήμουν εγώ βρε, ποιά θα σ’ έπαιρνε εσένα;»    

       « Πώς ήσουν τότε που σε γνώρισα, και πώς κατάντησες καημένη!» 
        
       « Ορίστε! Κάθε φορά που κάθομαι σα βλάκας και σ’ ακούω, δες τι  γίνεται!» 
       
        « Κάθε φορά που ασχολείσαι με τέτοια θέματα, τα κάνεις σαν τα μούτρα σου!» 

.... και άλλα πολλά τέτοια γνωστά και τρισχαριτωμένα. Κι αν δεν τις έχετε υιοθετήσει κάποια στιγμή κι εσείς αυτές τις απλές, αλλά «βιτριολικές» φρασούλες, σίγουρα θα τις έχετε ακούσει ν’ ανταλλάσσονται ανάμεσα σε φιλικά  ζευγάρια. Σε κάθε περίπτωση όμως νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι όποιος τις έχει «λουστεί» μπορεί ν’ ακουμπήσει το χέρι στην καρδιά, και να μας πει πως τον ταπείνωσαν χειρότερα κι από βρισιά. Πώς τον διαπέρασαν ως ίσια στην καρδιά, βαθύτερα κι από μαχαίρι….

Η συνέχεια; Στο επόμενο αρθράκι μου, επί της οθόνης.

Από σειρά ομιλιών μου επάνω στην Λεκτική Κακοποίηση

© 2013   Δώρα Νικολαΐδου