Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Adolf Hitler: Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου, Μέρος 12ο





Παρακολουθήσαμε λοιπόν τον Adolf Hitler να επιβιώνει και να βρίσκει μια νέα ταυτότητα μέσα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξαφνικά ο « αποτυχημένος παρίας» αποτελεί παρελθόν,  και τη θέση του έρχεται να πάρει «ο πολιτικός οπορτουνιστής». Ποιά ήταν όμως η δεύτερη ικανή και αναγκαία συνθήκη που του έδωσε την τελική ώθηση για ν’ ανέβει τα σκαλιά της πολιτικής; Δεν ήταν άλλη, από την …



Εθνικη Απογοήτευση 


Με το τέλος του Α Παγκόσμιου Πολέμου, η κάποτε κραταιά Αυτοκρατορία της Γερμανίας βρέθηκε αφοπλισμένη και ταπεινωμένη στο έλεος των νικητών. Το γόητρό της στην διεθνή πολιτική σκακιέρα είχε κουρελιαστεί. Το όνειρο των Γερμανών για παγκόσμια ηγεσία και υλική ευμάρεια, μαζί και το Β΄ Γερμανικό Ράιχ είχαν βρει απότομο και τραγικό τέλος. Κάθε Γερμανικό σπίτι και οικογένεια μετρούσε τις δραματικές της απώλειες σε νεκρούς και οικονομικά αποθέματα. Παρόλα αυτά, τις πρώτες έστω μέρες μετά την επίσημη ανακοίνωση του αφοπλισμού, τα νέα για το εσωτερικό της Γερμανίας ακόμα φαινόντουσαν να έχουν και μια καλή πλευρά : Τουλάχιστον, ο φόρος αίματος θα σταματούσε, η Γερμανία θα μπορούσε επιτέλους να γίνει δημοκρατία ενώ ο αποτυχημένος Κάιζερ είχε παραιτηθεί! Κάποιοι από τους γερμανούς πολίτες βιάστηκαν ν’ ανασάνουν μ’ ανακούφιση.  

Όμως γρήγορα οι ελπίδες τους εξατμίστηκαν μπροστά στο αδιέξοδο χάος που σκέπασε τη χώρα. Σε πόλεις που παλιά ήταν γνωστές για τον πλούτο και το υψηλό βιοτικό επίπεδο των κατοίκων τους, μπορούσε πια κανείς να δει να περιφέρονται στους δρόμους σαν φαντάσματα φερμένα από μια άλλη ζωή, ακρωτηριασμένοι βετεράνοι του πολέμου ζητώντας ελεημοσύνη. Το αυτοκρατορικό κράτος που τους είχε ρίξει «σαν κρέας για τα κανόνια» σ’ αυτόν τον αδηφάγο πόλεμο, δεν είχε μεριμνήσει να τους δώσει έστω και μια συμβολική σύνταξη αναπηρίας. Εκατομμύρια ήταν οι άνεργοι, ο πληθωρισμός κάλπαζε ανεξέλεγκτα, η πείνα κι η φτώχεια ήταν πια για τους Γερμανούς μια καθημερινή πραγματικότητα.   O Adolf Hitler γράφει για κείνην την ανέλπιδη εποχή :

«Δεν είχα κλάψει έτσι, από την ημέρα που στάθηκα δίπλα στον τάφο της μητέρας μου. …. Ήξερα πια ότι όλα είχαν χαθεί. Μόνο οι ανόητοι – οι τρελοί, ή οι εγκληματίες – θα περίμεναν οίκτο από τον εχθρό. Και εκείνες τις νύχτες που έκλαιγα μεγάλωνε το μίσος μου για κείνους που ήταν υπεύθυνοι για το έγκλημα αυτό. Εγώ, όμως, αποφάσισα να ασχοληθώ με την πολιτική…»

Αλλά μαζί με τον πόνο του καθενός, πολλές και μεγάλες ήταν και οι διαδηλώσεις που έκανε καθημερινά το ξεσηκωμένο πλήθος :

«ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΨΩΜΙ ! ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ! » Φώναζαν με μεγάλα γράμματα τα πλακάτ.

Τα χρόνια της μετάλλαξης

Στα δύο επόμενα χρόνια, έντονες ζυμώσεις λαμβάνουν χώρα πίσω απ’ τις κουρτίνες της πολιτικής σκηνής. Και επειδή όπου υπάρχει ύφεση, μαζική καθίζηση ψυχολογίας, ανασφάλεια για το μέλλον, χάος και πληγωμένοι εθνικοί εγωισμοί, έχουν την τάση να ενισχύονται όλες οι ακραίες πολιτικές τοποθετήσεις, έτσι συνέβη και στη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Οι ιδρυτές των άκρων γνώριζαν δε πάρα πολύ καλά ότι ο  λαός θα έψαχνε τώρα απελπισμένα να φορτώσει όλη την ευθύνη για την κακοδαιμονία του σ’ έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Παράλληλα γνώριζαν κι ότι στην ψυχολογία του δούλευε υπόγεια και ο φθόνος προς τον « ξένο που μας παίρνει τη μπουκιά απ’ το στόμα». Έτσι λοιπόν, οι πολιτικές παρατάξεις που βρισκόντουσαν στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, στην άκρα δεξιά και στην άκρα αριστερά, ποντάριζαν στο να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο του λαού εκμεταλλευόμενες ακριβώς αυτόν τον φόβο και την έλλειψη εμπιστοσύνης του στα  « ήδη δοκιμασμένα και αποτυχημένα»  παλιότερα πολιτικά σχήματα. Ποιος θα κέρδιζε το τρόπαιο της πρωθυπουργίας;

Την ίδια εποχή ο Χίτλερ, αναζητώντας πόρους επιβίωσης κι εκμεταλλευόμενος τις διακρίσεις που είχε πάρει στον πόλεμο και τις γνωριμίες που είχε σε καλά στρατιωτικά πόστα,  πιάνει δουλειά ως στρατιωτικός κατάσκοπος. Η στρατιωτική εργοδοσία του, που  πρόσκειται στην άκρα δεξιά, τον έχει επιφορτίσει να παρακολουθεί τις πολιτικές συγκεντρώσεις των οργανώσεων της αριστεράς και να της «πουλάει»  πληροφορίες σχετικά με τις βλέψεις των αντιπάλων της στον εκλογικό στίβο. Ώσπου το καλοκαίρι του 1919 μια απ’ αυτές τις αποστολές ήρθε για ν’ αλλάξει την πορεία της ζωής του : Εκείνη την ημέρα είχε αναλάβει την αποστολή να παρακολουθήσει την πολιτική ομιλία μιας πρωτοεμφανιζόμενης οργάνωσης που αριθμούσε έξη μόλις μέλη και αποκαλούσε τον εαυτό της « Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας». Εκεί, τον περίμενε μια έκπληξη : Από τις πρώτες κιόλας πολιτικές δηλώσεις, διαπίστωσε ότι το κόμμα αυτό είχε απλώς την επίφαση μιας αριστερίζουσας ιδεολογίας. Αν και τα μέλη του δεν διέθεταν ακόμα οργανωμένο πρόγραμμα και σχέδιο δράσης και περιοριζόντουσαν να δηλώνουν απλώς  «κατά» της υπάρχουσας κυβέρνησης, τα πραγματικά τους πιστεύω κάθε άλλο παρά ταυτιζόντουσαν μ’ αυτά της αριστεράς.  Ήταν ριζωμένα βαθιά μέσα στην « δεξιά», και μάλιστα  στα άκρα της. Ο Hitler διείδε στο εξαμελές « Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» μια ευκαιρία για τον εαυτό του. Και παρόλο που συνέχισε για λίγο ακόμα διάστημα να δουλεύει παράλληλα και για τους στρατιωτικούς εργοδότες του, έγινε κρυφά μέλος του.

Στην αρχή, η μικρή ομάδα συνεδρίαζε στην πίσω αίθουσα ενός καφενείου στον Μόναχο και το ταμείο της περιείχε μόνο επτάμιση γερμανικά μάρκα. Όμως, σιγά- σιγά αλλά σταθερά τα μέλη της άρχισαν ν’ αυξάνονται. Τον απλό, λαϊκό κόσμο τραβούσε η « αριστερή» της ταμπέλα, που τους έπειθε ότι αν η οργάνωση αυτή ανέβαινε στην εξουσία θα μεριμνούσε για τα συμφέροντά του. Στην πραγματικότητα όμως,  μεταξύ των ιδρυτικών της μελών της ήταν και κάποιοι άνθρωποι που κάθε άλλο παρά « λαϊκοί» και αριστεριστές ήταν : Ανάμεσα σ’ αυτούς, ήταν ο Ντίτριχ Έκαρτ [i]και o Άλφρεντ Ρόσεμπεργκ[ii].  Και οι δύο ήταν μέλη της Αδελφότητας της Θούλης και ένθερμοι οπαδοί της θεωρίας που υποστήριζε στην «Οστάρα» ο γνωστός πλέον και σ’ εμάς, Jorg Lanz. 


Σε μια απ’ αυτές τις πρώτες συγκεντρώσεις του κόμματος και από μια πραγματική εύνοια της τύχης, αναδείχθηκε κι η χρησιμότητα του ρητορικού ταλέντου του Adolf Hitler: Κάποια φορά που αρρώστησε ο κομματικός εκπρόσωπος που συνήθως ανελάμβανε τις δημόσιες ομιλίες,  προσφέρθηκε εκείνος να τον αντικαταστήσει. Ο λόγος του υπήρξε μια αποκάλυψη:

« Μπορούσα να μιλάω! Μετά από τριάντα λεπτά οι άνθρωποι μέσα στο δωματιάκι είχαν ηλεκτριστεί ..!»  Έγραψε αργότερα στο ημερολόγιό του. Αυτό ήταν και το βάπτισμα του πυρός  για την πολιτική του καριέρα. Γίνεται ο φυσικός «επικεφαλής προπαγάνδας» της οργάνωσης, ο « frontman» ( το « δημόσιο πρόσωπο» ) του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος. Από το σημείο αυτό και μετά δεν αργεί να γίνει κι ο μπροστάρης, ο φυσικός αρχηγός του, κι από τότε δεν χάνει  ευκαιρία ν’ απευθύνεται στον κόσμο. Μοιάζει μεθυσμένος απ’ την ίδια του τη φωνή. Εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα των ακροατών του μέχρι το σημείο όπου, όπως έλεγε εκ των υστέρων κι ο ίδιος, « … είχα μπροστά μου μια ορμητική μάζα γεμάτη ιερή, ασυγκράτητη οργή !».

Στο ίδιο διάστημα ο Έκαρτ καλεί τον Rudolf Hess[iii], να παρακολουθήσει έναν απ’ τους πρώτους αυτούς πύρινους λόγους αυτού του « μαγνητικού ανθρώπου». Όπως αργότερα έγραψε ο Hess,  εκείνη την ημέρα στο πρόσωπο του Hitler   « ανακάλυψα τον Σωτήρα, τον  Δυνατό από Ψηλά !», που οι αποκρυφιστικοί κύκλοι προέβλεπαν χρόνια πριν πως θα ξεπηδήσει απ’ το πουθενά για να οδηγήσει τους Γερμανικούς Λαούς στη χαραυγή μιας Άρειας χιλιετίας. Αυτή η γνωριμία επρόκειτο ν’ αλλάξει και τη δική του ζωή. « Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να επαναφέρει τη Γερμανία στην παλαιά της αίγλη, αυτός είναι ο Adolf Hitler ! »  διέδιδε ό,που στεκόνταν κι ό,που βρισκόταν.

Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός μέχρι ο Hitler, o Hess κι ο Rosemberg να σχηματίσουν μέσα στο κόμμα μια ισχυρή τριανδρία, σφιχτά δεμένη μεταξύ της με κοινά ιδεώδη και σχέδια για το μέλλον. Μέσα σε πολύ κλειστό κύκλο που αριθμούσε ελάχιστα και έμπιστα μέλη, χρησιμοποιούσαν την αστρολογία για να προβλέπουν τις κινήσεις των πολιτικών τους αντιπάλων, λάτρευαν τον Σκανδιναβικό θεό Ήλιο, κι ασχολούνταν και με άλλες αποκρυφιστικές πρακτικές. Ως σύμβολο της Αδελφότητάς τους είχαν επιλέξει ένα στιλέτο μπηγμένο σε μια κυρτή Σβάστικα,[iv] προάγγελο του επίσημου εμβλήματος του κόμματος των Ναζί. Σύντομα μάλιστα, πίσω απ’ αυτούς τους «ολίγους» θα κρύβονταν και άλλοι, ισχυροί οικονομικά παράγοντες της κοινωνίας του Μονάχου, και οι οποίοι μυστικά θα χρηματοδοτούσαν αφειδώς την προεκλογική καμπάνια του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος όπου ηγείτο ο Adolf Hitler,  ποντάροντας στο ότι η άνοδός του στην εξουσία θα τους προσπόριζε σημαντικότατα οικονομικά οφέλη…

© Δώρα Νικολαΐδου, Ιούνιος 2014





O Ντίντριχ Έκαρτ ηγείτο της εθνικιστικής ομάδας της Θούλης, της οποίας μέλος ήταν και ο Hitler. Λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος μεταξύ του Hitler και των άλλων ηγετικών στελεχών του κόμματος.






  [ii]

 
Ο Ρόζενμπεργκ ανήκε στους διανοούμενους του ναζιστικού κόμματος και σύντομα αναρριχήθηκε σε υψηλά αξιώματα. Υπήρξε μοναδικός επικεφαλής του Γραφείου Εξωτερικών Υποθέσεων του ναζιστικού κόμματος και υπουργός Πολιτισμού.





Ο Hess ήταν κι αυτός βετεράνος της αεροπορίας από τον  Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε σπουδάσει Πολιτική Οικονομία, Ιστορία και Γεωπολιτική στο Μόναχο. Όταν ήταν ακόμα φοιτητής ήρθε σε επαφή με εθνικοσοσιαλιστικά κυκλώματα  ( μέλος της οργάνωσης "Σιδερένια Γροθιά" ). Επίσης έγινε μέλος της "Εταιρείας της Θούλης" για την οποία έγραψε και δημοσίευσε εθνικιστικά και αντισημιτικά άρθρα ο Ντίτριχ Έκαρτ. Το διάστημα αυτό γνώρισε και τον Χάινριχ Χίμλερ  (αργότερα ηγέτη των SS).
 [iv]  
Η Σβάστικα δεν ήταν φυσικά αποκλειστική έμπνευση του Ναζιστικού Κόμματος της Γερμανίας, παρόλο που έχει ταυτιστεί σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό με την ιστορική αυτή εποχή. Η καταγωγή της πηγαίνει πολύ πίσω στο χρόνο, έως και την Παλαιολιθική Ευρώπη. Σβάστικες έχουν βρεθεί επίσης και σε πολλούς άλλους μεταγενέστερους πολιτισμούς όπως στην Κλασική Αρχαιότητα της Μεσογείου, στον πολιτισμό της Κοιλάδας του Ινδού ποταμού, κλπ. Επίσης, η Σβάστικα χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο και από πολλές θρησκείες, όπως ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός. Κοινό σημείο σε όλες της τις πολιτισμικές και θρησκευτικές της συμβολικές ερμηνείες ήταν ότι  παρέπεμπε στην πρόοδο και στην ευμάρεια, στην καλή τύχη, στη μαγική προστασία, στην πατριαρχία αλλά και στην αρχή της ζωής. Παρόλα αυτά, ο ίδιος ο Hitler που την επέλεξε ως επίσημο έμβλημα του κόμματός του της απέδιδε – τουλάχιστον επίσημα – ένα διαφορετικό, καθαρά προπαγανδιστικό νόημα. Όπως έγραψε, « Μέσα στη Σβάστικα εμείς στο Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας βλέπουμε την ιερή αποστολή μας να παλέψουμε για την επικράτηση του Άρειου Ανθρώπου ….»

Adolf Hitler : Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου, Mέρος 9ο



Εισαγωγή 
 
Στην πρώτη Ενότητα της παρουσίασης αυτής παρακολουθήσαμε βήμα προς βήμα τα πρώτα χρόνια της ζωής του Adolf Hitler, από τη γέννησή του μέσα στους κόλπους της οικογένειας του  Alois και της Klara, και μέχρι το τέλος της θητείας του στην πρώτη γραμμή του μετώπου κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Πέρα όμως απ’ τα φυσικά γεγονότα της ζωής του, είδαμε το πώς ρίζωσε μέσα στην προσωπικότητά του και η βαθιά ψυχική διαταραχή, μετά απ’ την απίστευτη ψυχολογική και σωματική κακοποίηση που υπέστη απ’ τον πατέρα του.

Αναμφισβήτητα Ναρκισσιστής, αθεράπευτα παρανοϊκός και ουσιαστικά Ψυχοπαθής, αλλά και ταυτόχρονα χαρισματικός κι επιτήδειος,  ο άνθρωπος που άλλαξε την Ιστορία του Κόσμου άρχισε ν’ ανοίγει σ’ εμάς τα πιο απόκρυφα μυστικά του.  Παρακολουθώντας την αλλόκοτη σκέψη του πήραμε απαντήσεις σε πολλά μας  ερωτήματα,  σχετικά με το πώς το στίγμα που κουβαλούσε για την  Εβραϊκή του καταγωγή αποκρυσταλλώθηκε τελικά σ’ ένα λυσσαλέο φυλετικό μίσος. Μίσος, που έγινε η σπίθα που ξεκίνησε τη φωτιά για τ’  Ολοκαύτωμα χιλιάδων αθώων ψυχών.

Υστερόγραφο: Συνιστώ στον αναγνώστη που ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για πρόσωπα, θεσμούς, σύμβολα και καταστάσεις, να διαβάζει τις υποσημειώσεις που βρίσκονται στο τέλος κάθε κεφαλαίου.


ΕΝΟΤΗΤΑ  ΔΕΥΤΕΡΗ

O Adolf Hitler και η Απόκρυφη Ιστορία του Γ’ Ράιχ

Πώς η σκιώδης προσωπικότητα ενός  περιθωριακού, ανεπάγγελτου κι « επαρχιώτη» Αυστριακού, αναρριχάται ξαφνικά στα ύπατα πολιτικά αξιώματα της  Γερμανίας των αρχών του 20ου αιώνα, υπερβαίνοντας μεγαλοαστούς και αριστοκράτες που την κυβερνούσαν μέχρι τότε; 

Αυτή θα ήταν τώρα, νομίζω, η βασική απορία όλων μας. Αν μπορεί πράγματι να συμβεί κάτι τέτοιο, θα σκέφτεστε, τότε τίποτα στον κόσμο δεν είναι απίθανο : Το θαύμα μπαίνει στη ζωή, και το παραμύθι μπορεί ανά πάσα στιγμή να τρυπώσει στις ζωές όλων μας. Όμως καθώς θα δούμε στην ενότητα που μπαίνουμε, ό,τι συνέβη με τον Χίτλερ δεν έχει σχέση ούτε με θαύμα, ούτε με παραμύθι : Είναι μια προσεκτικά και συστηματικά υπολογισμένη συγκυρία. Όπου ένας άσημος παρίας παραφυλάει μέσα στο πλήθος για την κατάλληλη στιγμή να εισχωρήσει κι αυτός μέσα στο κύμα της λαϊκής απόγνωσης. Ένα  κύμα που το ξέρει καλά, πως αργά ή γρήγορα θα φουσκώσει επικίνδυνα και θα θεριέψει. Που ξέρει πως αναζητώντας διέξοδο στην ελπίδα θα γίνει Τσουνάμι, παρασέρνοντας στο καταστροφικό διάβα του γαίες, πόλεις, ανθρώπους και κοινωνίες. Αυτή τη μοναδική συγκυρία περιμένει αυτός ο μυστικοπαθής άγνωστος, κι είναι η δική του ώρα για να δράσει: Θα επιστρατεύσει στην υπηρεσία του δυνάμεις υπόγειες και σκοτεινές και θα κολακέψει συμφέροντα ανήθικα, που τελικά θα τον εκσφενδονίσουν ψηλά: Από τα έγκατα του κοινωνικού πηγαδιού, έως την πρωθυπουργία της «Μητρόπολης του Τευτονισμού»[i], Γερμανίας. 

Κι από κει, αφού θα πετάξει από πάνω του τη λεοντή του εθνοσωτήρα, θα εξαπολυθεί εκτός ελέγχου για να φέρει το Τέλος του Κόσμου όπως μέχρι τότε τον ξέραμε, μέσα σ’ ένα πολεμικό σάβανο Θανάτου. 
  
Ποια ήταν όμως αυτή η μοιραία συγκυρία;

Ο υπερ-φιλόδοξος και μεγαλομανής Adolf Hitler ήταν προικισμένος μ’ ένα χάρισμα που στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας του φάνηκε υπερβολικά χρήσιμο: Ήξερε ν’ αξιοποιεί στο έπακρο - και χωρίς ηθικούς δισταγμούς -- τα εκάστοτε δεδομένα που είχε στη διάθεσή του, προκειμένου να πετυχαίνει τους σκοπούς του. Ελάτε λοιπόν να γνωρίσουμε από κοντά το πώς εκμεταλλεύτηκε προς όφελός του τον κοινωνικό και πολιτικό σφυγμό της Γερμανίας των αρχών του 20ου αιώνα, για ν’ αναρριχηθεί στο θώκο της εξουσίας….

Ο Αυτοκράτορας Γουλιέλμος Κάιζερ ο Α’
Η Κοινωνική και Οικονομική Ανασφάλεια των Λαϊκών Τάξεων.

Πίσω απ’  τις κουίντες της λαμπερής στέψης του νέου Αυτοκράτορα των Γερμανών, Φραντς Γιόζεφ του Α΄ στα 1871 ( γνωστού απλά ως  «Κάιζερ» [ii])   που συμπίπτει περίπου χρονικά με τη Γέννηση του 2ου Γερμανικού Ράιχ,  επικρατούσε μια άλλη, πολύ διαφορετική εικόνα: Ο απλός λαός  σπαρασσόταν από τη φτώχεια και την κοινωνική ανασφάλεια. Ήταν η απότομη εκβιομηχάνιση που είχε φέρει στη Γερμανική κοινωνία τα πάνω- κάτω. Καθώς οι πάσης φύσεως μηχανές είχαν υποκαταστήσει τ’ ανθρώπινα χέρια,  οι αγρότες εγκατέλειπαν τη γη τους συρρέοντας κατά εκατομμύρια στα μεγάλα αστικά κέντρα για να γίνουν ανειδίκευτοι εργάτες. Αλλά και οι κάθε είδους ειδικευμένοι τεχνίτες της πόλης και της περιφέρειας έβλεπαν τη δουλειά και τα εισοδήματά τους να εξαφανίζονται κάτω απ’ την επέλαση της μαζικής παραγωγής. Ωστόσο, για όλους αυτούς οι δουλειές του ποδαριού και το εργατικό μεροκάματο δεν έφταναν να γεμίσουν τον καθημερινό τραπέζι και το μέλλον διαγραφόταν σκοτεινό, χωρίς προοπτική κι ελπίδα βελτίωσης. Παράλληλα, μια νέα τάξη τραπεζιτών και βιομηχάνων εισχωρούσε στα ανώτατα κλιμάκια της διοίκησης του κράτους, σπάζοντας το μονοπώλιο της εξουσίας από τους κατά παράδοση Γαλαζοαίματους.

Ο λαός αισθανόταν θυμωμένος κι ανικανοποίητος, και μέσα στις τάξεις της γερμανικής κοινωνίας βασίλευαν πλέον το χάος κι ο εθνικός διχασμός. Πού ήταν λοιπόν η  υπόσχεση που τους είχε δώσει ο νεόκοπος αυτοκράτορας για ένα έθνος βασισμένο στην Σταθερότητα, την Εθνική Ενότητα και την Τάξη;

 Σημείωση της Συγγραφέως: Για περισσότερες και πιο αναλυτικές πληροφορίες επάνω στις αποκρυφιστικές ιδέες και πρακτικές των Ναζί, πατήστε επάνω στον σύνδεσμο https://www.youtube.com/watch?v=n για να παρακολουθήσετε το ιστορικό ντοκιμαντέρ με τίτλο Nazis : The Occult Conspiracy”

 ( Συνεχίζεται…. )

© Δώρα Νικολαΐδου, Ιούνιος 2014
 

«Ο Τεύτονας με την Ατλάντεια Καταγωγή », όπως τον εξιδανίκευε στην τέχνη ο Γερμανικός Αποκρυφισμός





Τεύτονες : Μια Γερμανική φυλή που αρχικώς εποίκιζε τη Χερσόνησο της Γιουτλάνδης, με άλλα λόγια εδάφη που σήμερα εντάσσονται στην ευρύτερη περιοχή της Σκανδιναβίας. Ο όρος όμως ( «Τευτονικοί λαοί», «Τεύτονας» ) έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις περιλαμβάνοντας γενικώς τους αποκλειστικά Γερμανόφωνους λαούς και φυλές.

[ii] Ράιχ ( Reich ) : Η λέξη έχει την καταγωγή της στο αρχαίο Γερμανικό γλωσσικό ιδίωμα, και μπορεί να πάρει τις σημασιακές αποχρώσεις « Έθνος», « Πολιτική Εποχή», « Βασίλειο» ή « Αυτοκρατορία». Με τον όρο αυτόν οι ίδιοι οι Γερμανοί αναφέρονται και στις τρεις μεγάλες Γερμανικές «Πολιτικές Εποχές» που σημάδεψαν την ιστορία  τους :
  • Στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους ( 962 μ.Χ.–1806 )
  • Στην Γερμανική Αυτοκρατορία, η οποία διήρκεσε από την ενοποίηση της Γερμανίας κάτω από την εξουσία του Γουλιέλμου Κάιζερ του Α το 1871, και κατέρρευσε στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τα γεγονότα της Γερμανικής Επανάστασης το 1918 – 1919, και τέλος
  • Στην Ναζιστική Γερμανία, γνωστό ως Γ’ Ράιχ, το οποίο διήρκεσε από το 1933 και μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, το 1945.