Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Ρου





Ρου, είναι φίλοι τ’ όνομά μου
και την ginger ομορφιά μου
τη ζηλεύει η γειτονιά,
που ‘μαι Ρου μεταξωτή
και πολύ – πολύ γλυκιά.

Ρου!
Σας λέω, και γουργουρίζω
Ρου, και σας καλημερίζω
Ρου, κι εγώ σας απαντώ
σαν με θέλετε να ‘ρθώ.

Ρου!
Εγώ δεν νιαουρίζω,
μόνο έτσι σας αγγίζω,
τρυφερά και σιγανά
και ζητάω αγκαλιά.

Ρου!
Μα τί τόλμη, τί σβελτάδα
που έχω εγώ το θηλυκό! 
Μιας κι ανέβηκα στο δέντρο
της βεράντας το τρανό,
έφτασα ως τον ουρανό!
Λεοπάρδαλη νομίζω
πως σε λίγο θα γινώ.

Ρου!
Κοιτάζω τον καθρέφτη,
και τον λιονταρή τον κλέφτη
φοβερίζω από κει
που ‘χει αρπάξει και κρατεί
τη δύναμή μου τη χρυσή.




© Δώρα Νικολαΐδου, Φεβρουάριος 2014
 



Πρωϊνό Ξύπνημα






Μια μέρα που σ’ απόκτησα,
κι ήρθες στην αγκαλιά μου
δεν μου ‘φτανε να σε κερνώ
τα χάδια, τα φιλιά μου.

Αστέρι ήσουν τ’ ουρανού
και ξωτικό και νύμφη
φωτάκι του Αυγερινού,
λιοχάϊδευτη Αφροδίτη.

Γεννήθηκες ξεχωριστή
δεν σ’ έκανε κανένας,
αγάπη μου θα σου το πω
ο προορισμός μου, ένας :

Δύναμη να ‘χω και πνοή
σ’  εσένα να τις δώσω
τον κρύο δρόμο της ζωής
με ήλιο να στον στρώσω

Άνοιξε τα ματάκια σου
λαμπρέ Αυγερινέ μου
το φως αυτής της χαραυγής
ρίξε το πανωθέ μου

Λύσε στον μπλε μας ουρανό
τις μπούκλες των μαλλιών σου
τύλιξέ με στα σύννεφα
των δροσερών φιλιών σου


Η αγάπη που ήρθε κι άνθισε
στα δυό όμορφά σου μάτια
πράσινο φως εγίνηκε,
και μ’ άνοιξε παλάτια.

Να σε σκεπάσω με φιλιά,
να σε καλωσορίσω
στης μέρας μας το ξύπνημα
θέλω να σε λικνίσω.

Ήρθε ο ήλιος κι η ζωή
ήρθες κι εσύ ομορφιά μου
και φώτισε ο κόσμος μου
κι έφυγε η νυχτιά μου!

© Δώρα Νικολαΐδου. Μάιος 2014

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Τα Πυρετικά σου Μάτια






  Τα πυρετικά σου μάτια
σαν κοιτώ
στις λίμνες τις βαθιές τους με γκρεμίζουνε
Δίχτυα μιας αίσθησης ατέρμονης
σε λάγνες ηδονές
υποδόρια κι αργά με νανουρίζουνε.



Τα πυρετικά σου μάτια
κοιτώ
και πίσω απ’ τα βλέφαρά μου τα κλειστά
δυό ήλιους σκοτεινούς που ανατέλλουν ψηλαφίζω.
Κυλούν και στάζουν
οι παλιές θλιμμένες αγάπες τους
στη λευκή μου αγκαλιά
τους άρρητους λυγμούς τους με γλύκα να κρατώ
τους φόβους τους ν’ αγγίζω.



Τα πυρετικά σου μάτια
τόσο γνωστά απ’ το ποτέ,
αρχαία εικόνα παγανιστικής λατρείας,
στο δέρμα μου πυρώνουν στίγματα παλιά
χαράζουν στο κορμί μου δρόμους μουσικούς
μιας έναστρης κρυφής  ακολουθίας.



Τα πυρετικά σου μάτια,
καθρέφτη 
τέλους μιας ξεχασμένης αρχής
κι αυγής των άστρων πίσω απ’ τις κόρες των δικών μου
κοιτάζω πάντα
κι απορώ
αν ζω με αίμα και δονήσεις ηδονής το πιο κρυφό όνειρό μου..




©  Δώρα Νικολαΐδου, Ιούνιος 2014