Αν δεν είχες κι εμέναν…..

Α, όλα κι όλα! Μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας ε; Καλό είναι να θυμάται πού και πού ο σύντροφός μας την αξία μας, κι ειδικά όταν πάει ν’ αμφισβητήσει το πόσα του έχουμε προσφέρει, κι εξακολουθούμε να του προσφέρουμε. Θέλουμε έστω και στα ύστερα του κόσμου, ν’ ανακαλύψει το πόσο τυχερός είναι που βρεθήκαμε στο διάβα της ζωής του, το ότι έχει τόσον καιρό ένα διαμάντι ανάμεσα στα χαλίκια του κήπου του και δεν το ξέρει.

Κι έτσι, χωρίς πολλή-πολλή σκέψη, του το ξεστομίζουμε το πατροπαράδοτο….

« Τί θα ήσουνα χωρίς εμένα ε;»  ή, το χειρότερο « Ποιά νομίζεις ότι είσαι επιτέλους ;»

Ναι λοιπόν, φυσικά και πρέπει να αναγνωριστεί η δική μας η αξία. Και στο κάτω-κάτω δεν τον βρίσαμε κιόλας τον άνθρωπο. Πείτε μου όμως τώρα, όταν εσείς ακούτε τέτοιες ερωτήσεις δεν μπαίνετε στον πειρασμό να συμπληρώσετε κατευθείαν την υπονοούμενη απάντηση;    Και ιδού τι συμπληρώνετε : «Μα,  φυσικά … ένα σκουλήκι»,  ή  « Το απόλυτο Τίποτα!» 

Κάτι τέτοιες ατάκες, αν δεν έχετε πει εσείς οι ίδιοι στο σύντροφό σας, σίγουρα θα τις έχετε ακούσει από άλλα … άσπονδα ζευγάρια. Γιατί δυστυχώς είναι εκφράσεις που σπάνια περιορίζονται στο χώρο της κρεβατοκάμαρας. Στην πραγματικότητα λέγονται και μπροστά σε φίλους, γνωστούς, αλλά και άγνωστους. Και μήπως όσοι από σας έχετε γίνει μάρτυρες μιας τέτοιας σκηνής, μπορείτε να θυμηθείτε την παγωμάρα και το μούδιασμα που ακολούθησε αμέσως μετά; ‘Η μήπως θυμάστε εκείνο το άκαιρο αστείο που πέταξε κάποιος ελπίζοντας «να σπάσει τον πάγο» που έπεσε και πλάκωσε μετά και την υπόλοιπη παρέα;

Μπείτε όμως τώρα και στη θέση εκείνου που  δέχτηκε το «χτύπημα»:  Πόσο θα’ θελε να είχε ανοίξει η γης να τον καταπιεί! Όποιοι από σας έχετε δεχτεί στο παρελθόν μια τέτοια ψυχρολουσία, θα με σιγοντάρετε σ’ αυτό : Μα, την αλήθεια, μια βρισιά της σειράς θα σας είχε κάνει να νιώσετε πολύ λιγότερο εξευτελισμένοι…  

Μπορούμε άραγε να παίρνουμε την αξία που αναλογεί σ’ εμάς, μόνον όταν ο σύντροφός μας χάνει τη δική του; Κι όταν τον «χειροτονούμε»  μ’ έναν τέτοιο τρόπο, πώς θέλουμε μετά να εξακολουθήσει να μας διεκδικεί με πάθος;  Λεκτική κακοποίηση λοιπόν, και εδώ. Και το αποτέλεσμα; Τα χρόνια περνούν κι εμείς βλέπουμε τον καλό ή την καλή μας να κλείνονται  στον εαυτό τους. Εκείνοι σταδιακά μαθαίνουν  να προσποιούνται πως κωφεύουν, για να μη μας δείξουν πως είναι ευάλωτοι στα πυρά μας, όμως αυτό στην πραγματικότητα δεν διορθώνει τίποτα:  Οι αποστάσεις μεταξύ μας καταλήγουν να γίνουνε πια αγεφύρωτες κι η σχέση πεθαίνει.  Και στο φινάλε είμαστε βέβαια εμείς οι ίδιοι που καταλήγουμε να παραπονιόμαστε παραγκωνιστήκαμε μέσα στη σχέση και να μεμψιμοιρούμε που δεσμευτήκαμε.

« Αυτός φταίει!» Δηλώνουμε μέσα μας, αλλά και στους πιο κολλητούς μας. Κι ακούγοντας τον εαυτό μας να το λέει, νιώθουμε ακόμα πιο πολύ θύματα των καταστάσεων. Είναι πράγματι πολύ εύκολο να μεταφέρουμε όλη την ευθύνη για τη φθορά της σχέσης στον άλλον και πολύ βολικό να βλέπουμε τον εαυτό μας στη θέση του αδικημένου. Ας γυρίσουμε όμως πίσω, στον πρώτο καιρό της σχέσης μας κι ας σκεφτούμε ξανά:

Μήπως άραγε και εμείς, που χρησιμοποιώντας ατάκες σαν κι αυτές έχουμε βάλει το χεράκι μας στο ξέφτισμα του έρωτα; Μήπως εμείς ήμασταν αρχικά αυτοί, που θέλοντας να παζαρέψουμε για περισσότερη αγάπη, «καυτηριάσαμε» τελικά τα συναισθήματα του συντρόφου μας;

Για σκεφτείτε….