Κακοποίηση;
Είναι αλήθεια ότι κάπου μπορεί το μάτι μας να την
έχει πιάσει αυτή τη λέξη ανάμεσα στους τίτλους των εφημερίδων. Ή να την έχουμε ακούσει, γενικά και αόριστα. Ξέρουμε ότι μπορεί κάπου να συμβαίνει τέλος
πάντων, αλλά σίγουρα έξω από τη δική μας «προστατευμένη» οικογενειακή ζωή. Να φανταστώ τώρα και το τι έρχεται στο μυαλό
του καθενός μας με το άκουσμά της; Η εικόνα ενός χαστουκιού, ενός μωλωπισμένου
προσώπου ή κάποιου σημαδεμένου κορμιού. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, άντε να μας
έρθει στο νου κι η εικόνα μιας γυναίκας
που έπεσε θύμα βιασμού, ή ενός μικρού παιδιού που κακοποιήθηκε σεξουαλικά από
κάποιον άγνωστο θύτη, κρυμμένο στις σκιές της πόλης. Αλλά μπορείτε να
φανταστείτε έναν άντρα κακοποιημένο; Όχι φυσικά, γιατί αυτός πώς να το κάνουμε,
είναι άντρακλας, είναι ο δυνατός της υπόθεσης. Γι’ αυτό, και όπου κι αν την
είδαμε ή αν την ακούσαμε τη λέξη « κακοποίηση», την έχουμε προσπεράσει στα
γρήγορα, και πάμε στα παρακάτω.
Και θα μου πείτε, τι μας νοιάζει στην τελική; Ξένες έγνοιες….
Γιατί νομίζουμε ότι όταν κάποιος
κακοποιείται, αυτό συμβαίνει σπάνια ή τυχαία. Κι ότι ο κακοποιητής είναι πάντα
ένας ξένος, ένας άνθρωπος που σίγουρα δεν γνωρίζει και δεν αγαπάει τον άνθρωπο
που βλάπτει. Νομίζουμε και πώς αυτοί που κακοποιούνται είναι πάντα οι σωματικά
αδύναμοι. Νομίζουμε τέλος ότι είναι μονάχα το σώμα μας, αυτό που πάντα παραβιάζεται
και πληγώνεται. Κι αφού λοιπόν είναι
προφανές ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει σ’ εμάς τους ίδιους, είναι και αυτονόητο
πως εμείς στο δικό μας το σπίτι δεν κακοποιούμε, ούτε φυσικά και κακοποιούμαστε.
Όμως, ποιος άραγε να ευθύνεται για τη δική μας μιζέρια; Τι φταίει που
καθημερινά παίζονται ματς στο σπίτι με τα παιδιά μας που είναι στην εφηβεία; Πώς
έγινε κι έχουμε απομακρυνθεί τόσο απ’ το σύντροφό μας; Δεν έτυχε, … «πέτυχε»!
Γι’ αυτό κι εγώ απ’ αυτή τη στήλη, πιστεύω πως αξίζει τον
κόπο να σας γνωρίσω μια μορφή κακοποίησης που είναι πολύ πιο καθημερινή : Τη βαναυσότητα που λειτουργεί κρυφά μέσα
απ’ τις ΛΕΞΕΙΣ. Λέξεις που συντρίβουν, και ισοπεδώνουν. Και μάλιστα, όχι
απαραίτητα βρισιές και βαρείς χαρακτηρισμοί. Για να σας το κάνω δηλαδή πιο
χειροπιαστό, δεν συμφωνείτε ότι ένα « Τι
θα ήσουν χωρίς εμένα, ε ;» ή ένα « Μη μιλήσεις, πάλι βλακεία θα πεις …!», είναι
πολλές φορές χειρότερα κι από την πιο εξευτελιστική βρισιά; Δεν σας έχει τύχει
ποτέ να διαπιστώσετε κι εσείς από προσωπική σας εμπειρία, ότι κάποια τέτοια
«κλισεδάκια» μπορούν να βρούνε στόχο κατευθείαν στην καρδιά και τσούζουν χειρότερα κι από ένα χαστούκι; Άρα
λοιπόν μέσα τους βρίσκεται μια «δηλητηριώδης» μορφή κακοποίησης που κρύβεται κάτω από τις λέξεις.
Αυτή η Κρυφή Λεκτική Κακοποίηση
είναι το προϊόν ενός συνδυασμού
πραγμάτων, τα οποία μάλιστα σε μια πρώτη ματιά μας φαίνονται απολύτως αθώα
: Η έκφραση του προσώπου μας, ο τόνος της φωνής μας, οι παύσεις μας και κυρίως
… οι λέξεις που αυθόρμητα διαλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε. Κι ακριβώς γι’ αυτό
ετούτη η μορφή κακοποίησης καταφέρνει να τρυπώνει καθημερινά μέσα στα σπίτια μας.
Μπορεί και χώνεται ύπουλα μέσα στα λόγια και στις προθέσεις μας, κι έτσι όλοι
εμείς μπορούμε πολύ εύκολα να
στραπατσάρουμε την ψυχή των ανθρώπων που αγαπάμε, χρησιμοποιώντας απλές
κουβέντες, ακόμα και χωρίς να το θελήσουμε.
Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό πρόσωπο της Λεκτικής
Κακοποίησης; Οι βρισιές ή οι λεπτές αποχρώσεις της γλώσσας ; Και πώς μπορεί αυτό
το «κομψό νυστέρι» να μας οδηγήσει σε
διαζύγια, στην αποξένωση από τα παιδιά μας και στα μαύρα νερά της απελπισίας;
Για την ώρα, θα σας αφήσω να δουλέψετε με το μυαλό σας τον γόνιμο
προβληματισμό ότι κάτι θα ‘ξερε ο σοφός λαός όταν σκάρωνε την γνωστή ρήση, « Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, και κόκκαλα
τσακίζει» ….
Από σειρά
ομιλιών μου επάνω στην Λεκτική Κακοποίηση
©
2013 Δώρα Νικολαΐδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου