Ουδέν Άκουσα, ουδέν Είδα….!

 «Εγώ….; Σε ειρωνεύτηκα; Δεν πας καλά..!»

« Δεν τα λεν καλά τα νεύρα σου. Φτιάχνεις σενάρια…»

« Τι σου ‘κανα λέει;  Δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτα!»

 Κάτι τέτοια λέγονται στη φάση που όλοι μας ξέρουμε, εκείνην όπου μας καβαλάει ( τάχα ) « ο Εγωισμός» μας. Όταν δηλαδή, πάνω στη βράση του θυμού έχουμε «χειροτονήσει» το σύντροφό μας με κάποιο κοσμητικό  -του τύπου « πώς έχεις καταντήσει έτσι !» και τα παρόμοια – και που όταν εκείνος τολμά να παραπονεθεί, εμείς φροντίζουμε να φάει πόρτα στέλνοντάς του το μήνυμα « Εγώ δεν άκουσα, δεν είδα, άρα… δεν έγινε!». Και φυσικά κάτω απ’ αυτόν τον επιφανειακό  τσαμπουκά που του πουλάμε, παρηγορούμε εαυτόν με τη δικαιολογία ότι «δεν μας βγαίνει» να ζητάμε συγνώμες. Ε, πώς να το κάνουμε, έχουμε τέλος πάντων και μια … αξιοπρέπεια!

Όμως, ας δοκιμάσουμε έστω και για ένα λεπτό να μπούμε και στη θέση εκεινού του φουκαρά. Αυτός άραγε, δεν έχει ίχνος αξιοπρέπειας και πρέπει  να εισπράττει τον …βολικό εγωισμό μας; Θα έλεγα μάλιστα πως όταν «ο τσαμπουκάς» πέσει στο καπάκι μετά από λόγια ταπείνωσης, η κακοποίηση γίνεται «στερεοφωνική» :

Έχεις  φάει δηλαδή τον πρώτο φούσκο απ’ τα κοσμητικά, και πριν καλά-καλά συνέλθεις τρως κι ένα ακόμα χτύπημα, αυτή τη φορά κάτω απ’ τη μέση: Γιατί αυτός που σε «χειροτόνησε» αξιώνει να μην πονέσεις ( άκουσον, άκουσον, σου υπαγορεύει και το τι θα αιστανθείς!),  αλλά και προπαντός ούτε καν να θυμώσεις μαζί του, διότι στην πραγματικότητα ….. δεν σου συνέβη τίποτα! Αφού δηλαδή εκείνος δεν το είδε και δεν το άκουσε, το αδίκημα δεν έλαβε χώρα ποτέ ! Εσύ μόνος σου νομίζεις πως σου συνέβη κάτι, άρα με άλλα λόγια είσαι κι «ο τρελός της υπόθεσης». Α, οπωσδήποτε πρέπει να πας σ’ ένα γιατρό να κοιταχτείς χριστιανέ μου, τα νεύρα σου έχουν υποστεί σοβαρό κλονισμό…!

Όταν ενοχοποιούμε τον άλλον υπόγεια γι’ αυτά που εμείς στην πραγματικότητα του έχουμε κάνει, όταν του υπαγορεύουμε ποια  συναισθήματα πρέπει να έχει ή όταν τον βγάζουμε τρελό,  μη γελιέστε, το κάνουμε απόλυτα συνειδητά και με πρόθεση. Παίζουμε παιχνίδια με το μυαλό και με την ψυχή του. Πολλές φορές μάλιστα, ο χειρισμός μας είναι τόσο λεπτός και  αδιόρατος, που το θύμα μας πράγματι παίρνει το κρίμα πάνω του και δέχεται τη μοίρα που του επιφυλάσσουμε. 

Δεν ξέρω αν οι καταστάσεις που ζωγραφίζω για σας  απ’ αυτήν εδώ τη στήλη σάς έχουν θυμίσει στιγμές που έχετε βιώσει οι ίδιοι, ή των οποίων έχετε υπάρξει βουβοί μάρτυρες. Σας προτρέπω όμως να μην περιορίσετε τα παραδείγματα αυτά μόνον στο επίπεδο της επικοινωνίας του ζευγαριού. Πολλές απ’ αυτές τις ατάκες κυκλοφορούν τόσο μέσα στο χώρο εργασίας, όσο και στις σχέσεις με τους γονείς μας ή τους φίλους μας, και είναι καλό να μπορούμε να τους δίνουμε την ταυτότητα που τους αξίζει. Αν μεν είμαστε εμείς τα θύματά τους, δεν θα πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας διαβρώσουν την αυτοεκτίμηση. Αλλά κι αν είμαστε εμείς οι … άδολοι θύτες, θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι το να πάρουμε το πάνω χέρι μέσα από έναν τόσο υπόγειο πόλεμο, δεν θα μας κάνει τελικά νικητές.

Όταν μπαίνει κανείς στο παιχνίδι της λεκτικής κακοποίησης,  ό,τι δίνει είναι κι αυτό που παίρνει στο θλιβερό φινάλε: Αδιαφορία, απομάκρυνση, σιωπηλή απόρριψη, εξαπάτηση ή και καυτή οργή, από έναν σύντροφο που χρόνια έμοιαζε -τόσο υπομονετικά!-- « να τον ανέχεται ».

Και σε πάμπολλες περιπτώσεις, ο χαμένος έχει φάει τον κερδισμένο … λάχανο!