Παρακολουθήσαμε λοιπόν τον Adolf Hitler να επιβιώνει και να βρίσκει μια νέα
ταυτότητα μέσα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξαφνικά ο « αποτυχημένος παρίας»
αποτελεί παρελθόν, και τη θέση του
έρχεται να πάρει «ο πολιτικός
οπορτουνιστής». Ποιά ήταν όμως η δεύτερη
ικανή και αναγκαία συνθήκη που του
έδωσε την τελική ώθηση για ν’ ανέβει τα σκαλιά της πολιτικής; Δεν ήταν άλλη,
από την …
Εθνικη Απογοήτευση
Με το τέλος του Α Παγκόσμιου Πολέμου, η κάποτε κραταιά Αυτοκρατορία της
Γερμανίας βρέθηκε αφοπλισμένη και ταπεινωμένη στο έλεος των νικητών. Το γόητρό της στην διεθνή πολιτική σκακιέρα είχε
κουρελιαστεί. Το όνειρο των Γερμανών για παγκόσμια ηγεσία και υλική ευμάρεια, μαζί
και το Β΄ Γερμανικό Ράιχ είχαν βρει απότομο και τραγικό τέλος. Κάθε Γερμανικό
σπίτι και οικογένεια μετρούσε τις δραματικές της απώλειες σε νεκρούς και οικονομικά
αποθέματα. Παρόλα αυτά, τις πρώτες έστω μέρες μετά την επίσημη ανακοίνωση του
αφοπλισμού, τα νέα για το εσωτερικό της Γερμανίας ακόμα φαινόντουσαν να έχουν
και μια καλή πλευρά : Τουλάχιστον, ο φόρος αίματος θα σταματούσε, η Γερμανία θα
μπορούσε επιτέλους να γίνει δημοκρατία ενώ ο αποτυχημένος Κάιζερ είχε
παραιτηθεί! Κάποιοι από τους γερμανούς πολίτες βιάστηκαν ν’ ανασάνουν μ’
ανακούφιση.
Όμως γρήγορα οι ελπίδες τους εξατμίστηκαν μπροστά στο
αδιέξοδο χάος που σκέπασε τη χώρα. Σε πόλεις που παλιά ήταν γνωστές για τον πλούτο και το υψηλό βιοτικό επίπεδο
των κατοίκων τους, μπορούσε πια κανείς να δει να περιφέρονται στους δρόμους σαν
φαντάσματα φερμένα από μια άλλη ζωή, ακρωτηριασμένοι βετεράνοι του πολέμου
ζητώντας ελεημοσύνη. Το αυτοκρατορικό κράτος που τους είχε ρίξει «σαν κρέας για
τα κανόνια» σ’ αυτόν τον αδηφάγο πόλεμο, δεν είχε μεριμνήσει να τους δώσει έστω
και μια συμβολική σύνταξη αναπηρίας. Εκατομμύρια ήταν οι άνεργοι, ο πληθωρισμός
κάλπαζε ανεξέλεγκτα, η πείνα κι η φτώχεια ήταν πια για τους Γερμανούς μια
καθημερινή πραγματικότητα. O Adolf Hitler γράφει για κείνην την ανέλπιδη
εποχή :
«Δεν
είχα κλάψει έτσι, από την ημέρα που στάθηκα δίπλα στον τάφο της μητέρας μου. ….
Ήξερα πια ότι όλα είχαν χαθεί. Μόνο οι ανόητοι – οι τρελοί, ή οι εγκληματίες – θα
περίμεναν οίκτο από τον εχθρό. Και εκείνες τις νύχτες που έκλαιγα μεγάλωνε το
μίσος μου για κείνους που ήταν υπεύθυνοι για το έγκλημα αυτό. Εγώ, όμως,
αποφάσισα να ασχοληθώ με την πολιτική…»
Αλλά μαζί με τον πόνο του καθενός, πολλές και μεγάλες ήταν και οι
διαδηλώσεις που έκανε καθημερινά το ξεσηκωμένο πλήθος :
«ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΨΩΜΙ ! ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ
ΔΟΥΛΕΙΕΣ ! » Φώναζαν με μεγάλα γράμματα τα πλακάτ.
Τα χρόνια της
μετάλλαξης
Στα δύο επόμενα χρόνια, έντονες ζυμώσεις λαμβάνουν χώρα πίσω
απ’ τις κουρτίνες της πολιτικής σκηνής. Και επειδή όπου υπάρχει ύφεση, μαζική καθίζηση ψυχολογίας,
ανασφάλεια για το μέλλον, χάος και πληγωμένοι εθνικοί εγωισμοί, έχουν την τάση
να ενισχύονται όλες οι ακραίες πολιτικές τοποθετήσεις, έτσι συνέβη και στη
Γερμανία του Μεσοπολέμου. Οι ιδρυτές των άκρων γνώριζαν δε πάρα πολύ καλά ότι ο λαός
θα έψαχνε τώρα απελπισμένα να φορτώσει όλη την ευθύνη για την κακοδαιμονία του
σ’ έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Παράλληλα γνώριζαν κι ότι στην ψυχολογία του
δούλευε υπόγεια και ο φθόνος προς τον « ξένο που μας παίρνει τη μπουκιά απ’ το
στόμα». Έτσι λοιπόν, οι πολιτικές παρατάξεις που βρισκόντουσαν στα δύο άκρα του
πολιτικού φάσματος, στην άκρα δεξιά και στην άκρα αριστερά, ποντάριζαν στο να
κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο του λαού εκμεταλλευόμενες ακριβώς αυτόν τον
φόβο και την έλλειψη εμπιστοσύνης του στα
« ήδη δοκιμασμένα και αποτυχημένα» παλιότερα πολιτικά σχήματα. Ποιος θα κέρδιζε
το τρόπαιο της πρωθυπουργίας;
Την ίδια εποχή ο Χίτλερ, αναζητώντας πόρους επιβίωσης κι
εκμεταλλευόμενος τις διακρίσεις που είχε πάρει στον πόλεμο και τις γνωριμίες
που είχε σε καλά στρατιωτικά πόστα,
πιάνει δουλειά ως στρατιωτικός κατάσκοπος. Η στρατιωτική εργοδοσία του,
που πρόσκειται στην άκρα δεξιά, τον έχει
επιφορτίσει να παρακολουθεί τις πολιτικές συγκεντρώσεις των οργανώσεων της
αριστεράς και να της «πουλάει» πληροφορίες σχετικά με τις βλέψεις των
αντιπάλων της στον εκλογικό στίβο. Ώσπου το καλοκαίρι του 1919 μια απ’ αυτές
τις αποστολές ήρθε για ν’ αλλάξει την πορεία της ζωής του : Εκείνη την ημέρα
είχε αναλάβει την αποστολή να παρακολουθήσει την πολιτική ομιλία μιας
πρωτοεμφανιζόμενης οργάνωσης που αριθμούσε έξη μόλις μέλη και αποκαλούσε τον
εαυτό της « Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας». Εκεί, τον περίμενε μια έκπληξη : Από
τις πρώτες κιόλας πολιτικές δηλώσεις, διαπίστωσε ότι το κόμμα αυτό είχε απλώς την
επίφαση μιας αριστερίζουσας ιδεολογίας. Αν
και τα μέλη του δεν διέθεταν ακόμα οργανωμένο πρόγραμμα και σχέδιο δράσης και
περιοριζόντουσαν να δηλώνουν απλώς «κατά» της υπάρχουσας κυβέρνησης, τα πραγματικά
τους πιστεύω κάθε άλλο παρά ταυτιζόντουσαν μ’ αυτά της αριστεράς. Ήταν ριζωμένα βαθιά μέσα στην « δεξιά», και
μάλιστα στα άκρα της. Ο Hitler διείδε στο εξαμελές « Γερμανικό
Εργατικό Κόμμα» μια ευκαιρία για τον εαυτό του. Και παρόλο που συνέχισε για λίγο
ακόμα διάστημα να δουλεύει παράλληλα και για τους στρατιωτικούς εργοδότες του,
έγινε κρυφά μέλος του.
Στην αρχή, η
μικρή ομάδα συνεδρίαζε στην πίσω αίθουσα ενός καφενείου στον Μόναχο και το
ταμείο της περιείχε μόνο επτάμιση γερμανικά μάρκα. Όμως, σιγά- σιγά αλλά
σταθερά τα μέλη της άρχισαν ν’ αυξάνονται. Τον απλό, λαϊκό κόσμο τραβούσε η «
αριστερή» της ταμπέλα, που τους έπειθε ότι αν η οργάνωση αυτή ανέβαινε στην
εξουσία θα μεριμνούσε για τα συμφέροντά του. Στην πραγματικότητα όμως, μεταξύ των ιδρυτικών της μελών της ήταν και
κάποιοι άνθρωποι που κάθε άλλο παρά « λαϊκοί» και αριστεριστές ήταν : Ανάμεσα
σ’ αυτούς, ήταν ο Ντίτριχ Έκαρτ [i]και
o Άλφρεντ Ρόσεμπεργκ[ii]. Και οι δύο ήταν μέλη της Αδελφότητας της Θούλης και
ένθερμοι οπαδοί της θεωρίας που υποστήριζε στην «Οστάρα» ο γνωστός πλέον και σ’
εμάς, Jorg Lanz.
Σε μια
απ’ αυτές τις πρώτες συγκεντρώσεις του κόμματος και από μια πραγματική εύνοια
της τύχης, αναδείχθηκε κι η χρησιμότητα του ρητορικού ταλέντου του Adolf Hitler:
Κάποια φορά που αρρώστησε ο κομματικός εκπρόσωπος που συνήθως ανελάμβανε τις
δημόσιες ομιλίες, προσφέρθηκε εκείνος να
τον αντικαταστήσει. Ο λόγος του υπήρξε μια αποκάλυψη:
« Μπορούσα να μιλάω! Μετά από
τριάντα λεπτά οι άνθρωποι μέσα στο δωματιάκι είχαν ηλεκτριστεί ..!» Έγραψε αργότερα στο
ημερολόγιό του. Αυτό ήταν και το βάπτισμα
του πυρός για την πολιτική του καριέρα.
Γίνεται ο φυσικός «επικεφαλής προπαγάνδας» της οργάνωσης, ο « frontman» ( το « δημόσιο πρόσωπο» ) του Γερμανικού Εργατικού
Κόμματος. Από το σημείο αυτό και μετά δεν αργεί να γίνει κι ο μπροστάρης, ο
φυσικός αρχηγός του, κι από τότε δεν χάνει ευκαιρία ν’ απευθύνεται στον κόσμο. Μοιάζει
μεθυσμένος απ’ την ίδια του τη φωνή. Εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα των
ακροατών του μέχρι το σημείο όπου, όπως έλεγε εκ των υστέρων κι ο ίδιος, « … είχα μπροστά μου μια ορμητική μάζα γεμάτη ιερή, ασυγκράτητη οργή !».
Στο ίδιο διάστημα ο Έκαρτ καλεί τον Rudolf Hess[iii], να παρακολουθήσει έναν απ’ τους
πρώτους αυτούς πύρινους λόγους αυτού του « μαγνητικού ανθρώπου». Όπως αργότερα
έγραψε ο Hess, εκείνη την ημέρα στο πρόσωπο του
Hitler « ανακάλυψα τον Σωτήρα, τον Δυνατό από Ψηλά !», που οι αποκρυφιστικοί κύκλοι
προέβλεπαν χρόνια πριν πως θα ξεπηδήσει απ’ το πουθενά για να οδηγήσει τους
Γερμανικούς Λαούς στη χαραυγή μιας Άρειας χιλιετίας. Αυτή η γνωριμία επρόκειτο
ν’ αλλάξει και τη δική του ζωή. «
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να επαναφέρει τη Γερμανία στην παλαιά της
αίγλη, αυτός είναι ο Adolf
Hitler
! »
διέδιδε ό,που στεκόνταν κι ό,που βρισκόταν.
Δεν
χρειάστηκε πολύς καιρός μέχρι ο Hitler, o Hess κι
ο Rosemberg να σχηματίσουν μέσα στο κόμμα μια ισχυρή
τριανδρία, σφιχτά δεμένη μεταξύ της με κοινά ιδεώδη και σχέδια για το μέλλον. Μέσα
σε πολύ κλειστό κύκλο που αριθμούσε ελάχιστα και έμπιστα μέλη, χρησιμοποιούσαν την αστρολογία για να προβλέπουν τις
κινήσεις των πολιτικών τους αντιπάλων, λάτρευαν τον Σκανδιναβικό θεό Ήλιο, κι
ασχολούνταν και με άλλες αποκρυφιστικές πρακτικές. Ως σύμβολο της Αδελφότητάς
τους είχαν επιλέξει ένα στιλέτο μπηγμένο σε μια κυρτή Σβάστικα,[iv]
προάγγελο του επίσημου εμβλήματος του κόμματος των Ναζί. Σύντομα μάλιστα, πίσω
απ’ αυτούς τους «ολίγους» θα κρύβονταν και άλλοι, ισχυροί οικονομικά παράγοντες
της κοινωνίας του Μονάχου, και οι οποίοι μυστικά θα χρηματοδοτούσαν αφειδώς την
προεκλογική καμπάνια του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος όπου ηγείτο ο Adolf Hitler, ποντάροντας στο ότι η άνοδός του στην εξουσία
θα τους προσπόριζε σημαντικότατα οικονομικά οφέλη…
© Δώρα Νικολαΐδου, Ιούνιος 2014
O Ντίντριχ Έκαρτ ηγείτο της εθνικιστικής ομάδας της Θούλης, της
οποίας μέλος ήταν και ο Hitler. Λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος μεταξύ του Hitler και των άλλων ηγετικών στελεχών του κόμματος.
Ο Ρόζενμπεργκ ανήκε στους διανοούμενους του ναζιστικού κόμματος
και σύντομα αναρριχήθηκε σε υψηλά αξιώματα. Υπήρξε μοναδικός επικεφαλής του
Γραφείου Εξωτερικών Υποθέσεων του ναζιστικού κόμματος και υπουργός Πολιτισμού.
Ο Hess ήταν κι αυτός βετεράνος της αεροπορίας από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε σπουδάσει Πολιτική Οικονομία, Ιστορία και Γεωπολιτική στο Μόναχο. Όταν ήταν ακόμα
φοιτητής ήρθε σε επαφή με εθνικοσοσιαλιστικά κυκλώματα ( μέλος της οργάνωσης "Σιδερένια
Γροθιά" ). Επίσης έγινε μέλος της "Εταιρείας της
Θούλης" για
την οποία έγραψε και δημοσίευσε εθνικιστικά και αντισημιτικά άρθρα ο Ντίτριχ Έκαρτ. Το διάστημα αυτό
γνώρισε και τον Χάινριχ
Χίμλερ (αργότερα ηγέτη των SS).
Η
Σβάστικα δεν ήταν φυσικά αποκλειστική έμπνευση του Ναζιστικού Κόμματος της
Γερμανίας, παρόλο που έχει ταυτιστεί σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό με την ιστορική
αυτή εποχή. Η καταγωγή της πηγαίνει πολύ πίσω στο χρόνο, έως και την Παλαιολιθική
Ευρώπη. Σβάστικες έχουν βρεθεί επίσης και σε πολλούς άλλους μεταγενέστερους πολιτισμούς
όπως στην Κλασική Αρχαιότητα της Μεσογείου, στον πολιτισμό της Κοιλάδας του
Ινδού ποταμού, κλπ. Επίσης, η Σβάστικα χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο και από πολλές
θρησκείες, όπως ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός. Κοινό σημείο σε όλες της τις
πολιτισμικές και θρησκευτικές της συμβολικές ερμηνείες ήταν ότι παρέπεμπε στην πρόοδο και στην ευμάρεια, στην
καλή τύχη, στη μαγική προστασία, στην πατριαρχία αλλά και στην αρχή της ζωής.
Παρόλα αυτά, ο ίδιος ο Hitler
που την επέλεξε ως επίσημο έμβλημα του
κόμματός του της απέδιδε – τουλάχιστον επίσημα – ένα διαφορετικό, καθαρά
προπαγανδιστικό νόημα. Όπως έγραψε, « Μέσα στη
Σβάστικα εμείς στο Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας βλέπουμε την ιερή
αποστολή μας να παλέψουμε για την επικράτηση του Άρειου Ανθρώπου ….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου