Το Ιδανικό Εργαλείο

     Παράδειγμα πρώτο, ένας σύντροφος που είναι πολύ 

      καταπιεστικός :

      " Χαλί να με πατήσεις γίνομαι, και δεν το εκτιμάς! ".

      

     Παράδειγμα δεύτερο, εκείνος απ’ τους δύο που έχει πάντα 

      λυμένο το ζωνάρι του για …εχθροπραξίες :

« Μα βέβαια, εσύ είσαι πάντα που τον ξεκινάς τον καυγά! »

                                                   Παράδειγμα τρίτο, ένας σύντροφος που κάνει αλύπητα 

                                                            κριτική και γκρινιάζει συνεχώς,

                                                    « Στόμα έχω, και μιλιά δεν έχω, γι’ αυτό μ’ έχεις πατήσει

                                                      εδώ  μέσα!»

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Η ενοχοποίηση, και μάλιστα «η υπόγεια» σαν κι αυτή, είναι ιδανικό εργαλείο. Μ’ αυτό μπορεί κανείς «να χειριστεί» τον άλλον τέλεια. Μπορεί να τον έχει κυριολεκτικά σήκω-σήκω, κάτσε – κάτσε. Και το κυριότερο; Να τον φέρνει εκεί όπου θέλει και μάλιστα χωρίς να γίνει ο κακός της υπόθεσης, παίζοντας απλά …« Το μεγάλο θύμα».

Ελάτε όμως να ξεσκεπάσουμε λίγο τα πράγματα και να τους ρίξουμε λίγο περισσότερο φως :  Πέστε λοιπόν ότι πριν από λίγο έχουμε « στολίσει» τον σύντροφό μας με διάφορα κεχαριτωμένα, όπως αυτά που σας ανέφερα τις προάλλες ( « Σαν φάλαινα κατάντησες από τότε που σε παντρεύτηκα », « Και ποια θα σ’ έπαιρνε εσένα;» και τα λοιπά ). Τον έχουμε δηλαδή κακοποιήσει ήδη λεκτικά και ψυχολογικά, κι ας μη το παραδεχόμαστε. Κι όταν εκείνος τολμήσει να σηκώσει το ταλαιπωρημένο του ανάστημα για να υπερασπίσει τον εαυτό του,  τότε εμείς εξαπολύουμε εναντίον του το βαρύ πυροβολικό : Του φορτώνουμε τις ενοχές γι’ αυτά που εμείς οι ίδιοι του έχουμε κάνει. Με άλλα λόγια, τον ξανα -κακοποιούμε λεκτικά για να τον εξουδετερώσουμε μια για πάντα.

  

 Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ! Διαστρεβλώνουμε ακόμα και τα προφανή, αντιστρέφουμε ακόμα και τ’ αναμφισβήτητα. Τόνοι φωνής δραματικοί, μάτια που κοιτάζουν «για έλεος» ψηλά στο Θεό, χέρια σηκωμένα στον ουρανό σε ένδειξη αδυναμίας ν’ αντέξουν πλέον το μαρτύριο, δάχτυλα που δείχνουν κατευθείαν τη μύτη του «υπαίτιου».  Ο Αλέξης Μινωτής κι η Κατίνα Παξινού, κι  όλα μαζί τα ιερά τέρατα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, ωχριούν μπροστά σε μερικές παραστάσεις που δίνονται καθημερινά μέσα στα δικά μας ταπεινά νοικοκυριά…

    Μια συστηματική και σταθερή πλύση εγκεφάλου, σαν πανίσχυρο τιρμπουσόν, εμφυτεύει στο μυαλό του «θύτη» το τσιπάκι της ενοχής. Από κει και πέρα όλα αυτοματοποιούνται σαν αντανακλαστικό : Ο « θήτης» ψάχνει μόνιμα να βρει τι έχει κάνει. Κι ακόμα κι όταν δεν το βρίσκει, στο τέλος καταλήγει σίγουρος πως είναι κάτι τρομερό. Από κει και πέρα δε, «το θύμα» μπορεί τον χειρίζεται και με τηλεχειρισμό : Όπου κι αν πάει να κρυφτεί, στην Αλάσκα ή στο Τομπουκτού, στη Μαγούλα ή στα Φάρσαλα, το θύμα του τον κάνει να τρέχει συνεχώς σαν ζεματισμένος για να επανορθώσει τα λάθη του.

      « Πού είσαι; Τι κάνεις τώρα; Γιατί δεν προσπαθείς ( ακόμα σκληρότερα)  να συγχωρεθείς γι’ αυτά που μου ‘κανες ; Είσαι ένας ασυνείδητος!»  

       Αυτή είναι η τρίτη απανωτή λεκτική κακοποίηση, τάχατες «η δικαιολογημένη», που κάνει τον διωκόμενο να εξακολουθεί ν’ απολογείται ταπεινά . Τον κάνει ν’ ανέχεται αδιαμαρτύρητα του κόσμου τους εξευτελισμούς, προκειμένου να εξιλεωθεί για αμαρτίες, ων ουκ έστι τέλος. Τον κάνει να κατεβάζει τα μάτια, να σουρώνει τους ώμους, να γίνεται αόρατος. Οικειοθελώς, καταντάει να γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο «υπό – δεέστερος», όλο και περισσότερο «υπό-λογος». Και τελικά,  παντοτινά «υπό-δουλος».

Δεν υπάρχει ιδανικότερο εργαλείο κυριαρχίας απ’ τις ενοχές. Με το  αχ και το βαχ, με το « εγώ, ο καημένος !» ή  το «εγώ, η καημένη! » έχω δει πολλά « αιώνια  θύματα » να γίνονται πανίσχυρα. Να τρομοκρατούν και να χειρίζονται από μακριά -και χωρίς «να βάψουν τα  χέρια τους με αίμα» -- έναν σύντροφο, έναν σύζυγο, έναν παράνομο εραστή, και – γιατί όχι;- μια ολόκληρη οικογένεια.  

Μέχρι λοιπόν να τα ξαναπούμε αγαπητοί μου αναγνώστες, βάλτε το 
καλά στο νου σας :

Ευχή και κατάρα,  μην  αφεθείτε  να  πέσετε θύματα τέτοιων 
....αιώνιων  « θυμάτων» ….!