Adolf Hitler : Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου, Μέρος 2ο

Τα σχολικά χρόνια, το Σύμπλεγμα της Εχθρικής Απειλής και τα σπέρματα του Ναρκισσισμού. 

Απ’ τη στιγμή που ο Adolf Hitler άρχισε να φοιτά στο δημοτικό στην μικρή επαρχιακή πόλη Λιντς, έδειξε σε καθηγητές και συμμαθητές ένα πρόσωπο που ήταν απόλυτα σύμφωνο με το πρότυπο εξουσίας κάτω απ’ το οποίο είχε ανατραφεί : « Ο δυνατός, κι αυτός που επιβάλλεται με τη βία, έχει πάντα δίκιο». 

Όμως η αιτία για την επιθετική κι αυταρχική του συμπεριφορά δεν ήταν προφανώς μoνάχα αυτή. Έρευνες των ψυχολόγων στο Δυτικό κόσμο έχουν δείξει ότι είναι συχνό για παιδιά που πέφτουν θύματα κακοποίησης μέσα στην οικογένειά τους να επιδιώξουν - όταν θα βρουν την ευκαιρία να μπουν σ’ ένα διαφορετικό περιβάλλον όπως είναι το σχολείο -- να δημιουργήσουν έναν « καινούργιο, νικητή εαυτό». Και να γίνονται έτσι με τη σειρά τους, «θύτες» : Είναι παιδιά που αρνούνται να υποκύψουν στη σχολική πειθαρχία, επαναστατούν πεισματικά ενάντια στα όρια που τους βάζει ο δάσκαλος και τον προκαλούν συστηματικά με το να έρχονται αδιάβαστα στο μάθημα της ημέρας. Ακριβώς ένα τέτοιο παιδί ήταν κι ο μικρός Adolf Ηitler. Κάθε μορφή εξουσίας πάνω του, γινόταν για κείνον «το κόκκινο πανί». Αγνοούσε επιδεικτικά όλες τις παρατηρήσεις και τις οδηγίες που του δίνονταν, κι επέμενε να συμπεριφέρεται στους άλλους μόνο όπως ήθελε αυτός.  Η ανάγκη του ν’ απολαμβάνει απόλυτη υποταγή από τους υπολοίπους ήταν τόση, που όταν συναντούσε αντιστάσεις γινόταν επιθετικός, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά.

Φυσικά, πίσω απ’ όλα αυτά κρυβόταν ένας και μόνο ανομολόγητος φόβος: Πως, αν δεν περάσει εκείνος πρώτος « στην αντεπίθεση», θα συνθλιβεί στα χέρια « των ανελέητων αντιπάλων του », ή « των εχθρών του, που τον παραμονεύουν στα σκοτεινά», προτύπων που ήταν χαραγμένα στα χνάρια της φιγούρας του βάναυσου πατέρα του. Παντού λοιπόν έβλεπε εχθρούς, παντού απειλές κι αμφισβητίες των ικανοτήτων του. Κι αναζητούσε συνεχώς τρόπους για να τους θαμπώσει και να τους υποτάξει, για να επιβιώσει. Αλλιώς προτιμούσε απλά, να τους εξαφανίσει…. 

 Από την άλλη όμως μεριά, πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες του πατρικού του σπιτιού η βαναυσότητα κι η τρομοκρατία συνεχιζόντουσαν. Στα δέκα του χρόνια, και μόλις πίστεψε πως μπορούσε να σταθεί κάπως στα πόδια του, ο Adolf έκανε το απονενοημένο διάβημα: Επιχείρησε να δραπετεύσει απ’ το σπίτι των γονιών του για να γλιτώσει. Για κακή του τύχη όμως, ο πατέρας του τον έπιασε επί το έργο, κι αυτή τη φορά η μήνις του ξεπέρασε κάθε όριο.

« Εμένα, δεν θα σ’ αφήσω να μ’ εγκαταλείψεις όπως μ’ εγκατέλειψε ο πατέρας μου! Θα σε κάνω να μείνεις για πάντα εδώ, όμηρος. Υπό τον έλεγχο, την εξουσία και το έλεός μου…»

Αντιδρώντας κάπως έτσι ο πατέρας Alois,  τα χτυπήματα που έδωσε στο κεφάλι του γιου του ήταν τόσο βαριά, που το παιδί παρέμεινε βυθισμένο σε βαθύ κώμα για πολλές μέρες και κανείς δεν ήταν σίγουρος ότι τελικά θ’ ανανήψει. Η μητέρα του παρόλο που αγωνίστηκε σκληρά μέχρι να το βοηθήσει να συνέλθει, δεν τόλμησε ποτέ να φέρει τον άντρα της ενώπιον του νόμου προκειμένου να υποστεί τις συνέπειες της πράξης του, όπως άλλωστε δεν είχε τολμήσει να κάνει  και τίποτε για  να προστατέψει το παιδί της, επιχειρώντας να αποσοβήσει το εν λόγω περιστατικό. [1]

 

Όλες οι τραυματικές εμπειρίες αφήνουν στην ψυχή και στο μυαλό κάθε ανθρώπου, μικρού ή μεγάλου, σημάδια ανεξάλειπτα. Κι ένα μικρό παιδί που αγωνίζεται να δικαιολογήσει το τραύμα που του άφησε η  βάρβαρη, άδικη ή ακραία πράξη  του γονιού του, προτιμά τελικά - απ’ το να καταρρίψει μέσα του εντελώς το γονιό -- να φερθεί με αυτοθυσία. Πώς; Με το να προτιμήσει να υποτιμήσει βαθειά τον εαυτό του. Γιατί ας μην το ξεχνάμε, ένα μικρό παιδί έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από κάπου να κρατηθεί, κάποιον να θαυμάσει, ακόμα κι αν αυτό « το κάπου», ή  «ο κάποιος» αποδειχθούν ολέθρια και κατά βάθος τα μισεί…. 

( Συνεχίζεται…. )

© Δώρα Νικολαΐδου, Μάρτιος 2014

---

[1] Κάποιοι νευρο-επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι οι σοβαροί τραυματισμοί στο κεφάλι κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας - όπου ο εγκέφαλος βρίσκεται ακόμη υπό διαμόρφωση -- μπορούν να επιφέρουν σοβαρές βλάβες και νεκρώσεις σε διάφορα κέντρα του, οι οποίες αργότερα θα επηρεάσουν τον πάσχοντα ως προς τη φύση των συναισθημάτων του αλλά και την ένταση με την οποία θα τα εκδηλώνει.

Αρκετές λοιπόν διαταραχές διάθεσης οριακής φύσεως, όπως οι έντονες μεταπτώσεις διάθεσης, η εκρηκτικότητα των αντιδράσεων καθώς και άλλες μορφές μη-ισορροπημένης συμπεριφοράς που παρουσίαζε ο Adolf Hitler στην ενήλικη ζωή του, ενδέχεται να οφείλονται και σε αυτό το παρ’ ολίγον θανατηφόρο περιστατικό.