Adolf Hitler : Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου ( Μέρος 3ο )

Έτσι, μετά από την παρολίγον  εξόντωσή του απ’ τον πατέρα Alois, ο νεαρός ακόμα Adolf Hitler ενστερνίστηκε την πάγια πεποίθηση ότι όταν κάποιος είναι « τόσο κακός» – όσο  πίστευε πλέον πως αναμφίβολα είναι εκείνος ο ίδιος για τον πατέρα του - - « δεν αξίζει να ζει» ( ! ). Πεποίθηση που αργότερα προέβαλε[1] κι επάνω σε όλους τους μη – Αρείους  ( πάλι σαν και τον ίδιο ), και η οποία αποτέλεσε την ιδεολογική βάση για να οργανώσει τις γνωστές σε όλους μας γενοκτονίες και φυλετικές « εκκαθαρίσεις»  στη Γερμανία και αλλού. Εξάλλου, η ίδια αυτή φράση έγινε αργότερα κι ένα απ’ τ’ αγαπημένα του «συνθήματα», που φρόντιζε να  επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία στις ένδοξες μέρες της παντοκρατορίας του.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, κατάφερνε να επινοήσει έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να φορτώσει όλους τους ενδόμυχους φόβους του. Έναν τράγο, του οποίου η δημόσια αποπομπή βοηθούσε τον Hitler τον νεότερο να  αισθάνεται ότι απαλλάσσεται κι ο ίδιος  απ’ την μιαρή, Εβραϊκή του ρίζα, να είναι  …«πέρα και πάνω» απ’ αυτήν. 

Σύντομο συμπέρασμα : Η δημιουργία ενός Τέρατος

O Adolf Hitler υπήρξε από την πρώιμη παιδική του ηλικία θύμα των απωθημένων και της φυλετικής προκατάληψης του πατέρα του, Alois, στα χέρια του οποίου γνώρισε βάναυση κακοποίηση κάθε μορφής : Ψυχολογική, πνευματική και σωματική. Αυτό είχε σαν συνέπεια ήδη από τα σχολικά του χρόνια, να εξελιχθεί και ο ίδιος σε μια ψυχοπαθητική προσωπικότητα[2] με τάσεις επιθετικότητας και επιβολής ελέγχου κι εξουσίας επάνω στους ανθρώπους που τον περιέβαλλαν. Όπως και ο πατέρας του -που αισθανόταν μια ψεύτικη ασφάλεια τριγυρνώντας παντού ζωσμένος με το υπηρεσιακό του πιστόλι -- έτσι κι ο Ηitler  ο νεότερος πίστευε στην αίγλη που δίνει η κατοχή των όπλων: Έφερνε στο σχολείο μαχαίρια και τσεκούρια και τα πουλούσε στους συντρόφους του. Όλα  αυτά τα στοιχεία σε συνδυασμό με τις φυλετικές προκαταλήψεις και τα συμπλέγματα κοινωνικής κατωτερότητας  με τα οποία ανατράφηκε, αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για όλες τις αποτρόπαιες αποφάσεις που σημάδεψαν τη μετέπειτα πολιτική του πορεία.

 

Για να συμπληρωθεί όμως το βασικό «ψυχολογικό προφίλ» του μοιραίου αυτού ηγέτη, και το οποίο αργότερα θα μας προσφέρει εξηγήσεις για όλα τα γεγονότα της μετέπειτα ζωής του, θα πρέπει να προσθέσω εδώ μερικές ακόμα ψηφίδες στο μωσαϊκό του βαθιά διαταραγμένου ψυχισμού του.

Η Παράνοια

Ήδη από τρυφερή ηλικία, η εικόνα του ανίκητου, απάνθρωπου και πανταχού παρόντα πατέρα, έβαλε μέσα του τα θεμέλια για εκείνο που επρόκειτο να εκδηλωθεί πολύ φανερά αργότερα, στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας : Της Παράνοιας.

Ναι, ο πανίσχυρος Adolf Hitler καγκελάριος του Τρίτου Ράιχ και άνθρωπος που στα χέρια του κρατούσε τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων, κυριαρχούνταν από την έμμονη ιδέα ότι απειλείται διαρκώς από εχθρούς αόρατους κι ισχυρούς. Από τα διάσημα αρχηγεία του, είτε με θέα υπερκόσμια στις παρυφές των Άλπεων[3] είτε αθέατος σε υπόγειες στοές στα έγκατα του Βερολίνου[4],  ήθελε πάντα να είναι σε θέση να τους συντρίβει, προτού   εκείνοι καν να διανοηθούν να τον απειλήσουν. Αυτή είναι μια μορφή Παράνοιας που μ’ επιστημονικούς όρους χαρακτηρίζεται ως « Εnemy Complex» ( Σύμπλεγμα Εχθρικής Απειλής). Είναι άραγε πιθανόν, το σύμπλεγμα αυτό να κρυβόταν πίσω από το παθιασμένο ενδιαφέρον που από μικρός έδειχνε για όλες τις μορφές διεξαγωγής πολέμου, και που αργότερα εκδηλώθηκε στο όταν τα  έβαλε μ’ ολόκληρο το Δυτικό Κόσμο;

( Συνεχίζεται… )

© Δώρα Νικολαΐδου, Μάρτιος 2014

---

[1] Σε όλους μας συμβαίνει πολύ συχνά ν’ αποδίδουμε στους άλλους σκέψεις, προθέσεις ή ιδιότητες που στην πραγματικότητα έχουμε εμείς, και μόνον εμείς. Έτσι παραδείγματος χάριν, μπορεί να πιστεύουμε ακράδαντα ότι κάποιος μας αντιπαθεί, ενώ στην ουσία δεν μας έχει δώσει καμιά αφορμή για να βγάλουμε ένα τέτοιο συμπέρασμα, και την ίδια στιγμή είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι τον αντιπαθούμε σφόδρα εμείς οι ίδιοι. Ή μπορεί να βρίσκουμε όλους γύρω μας παχείς, ενώ στην ουσία ο δικός μας ενδόμυχος φόβος είναι ότι εμείς είμαστε άσκημοι και φορτωμένοι με πολλά παραπανήσια κιλά. Ο μηχανισμός αυτός στην ορολογία της Ψυχολογίας, ονομάζεται «Προβολή».

 

[2] Ψυχοπαθητική Προσωπικότητα, Ψυχοπαθής : Άνθρωπος με βαθιά διαταραγμένη προσωπικότητα, που αντλεί μεγάλη ψυχική ( ενίοτε και σεξουαλική ) ικανοποίηση όταν προκαλεί στους άλλους σημαντική απώλεια ( οικονομική ή προσωπική ), μεγάλο ψυχικό και σωματικό πόνο, και σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και το θάνατο.

Κοινωνικά, εμφανίζεται αποτραβηγμένος και κλεισμένος στον εαυτό του ( ο κόσμος τον νομίζει συχνά « ντροπαλό» ), είναι χαμηλών τόνων και δεν διαθέτει ενέργεια για εξωστρεφείς εκδηλώσεις. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά συμβαίνουν γιατί κάτι άλλο κρύβεται κάτω από την ήρεμη επιφάνεια : Ο ψυχοπαθής είναι πολύ απασχολημένος με το να ζει μέσα στις έμμονες φαντασιώσεις του, που τον παρουσιάζουν να έχει απόλυτη εξουσία – αρχικά επάνω στον/ στους «βασανιστές» του -- και αργότερα σε όσους είναι πιο αδύναμοι απ’ αυτόν. Στις φαντασιώσεις του ο ψυχοπαθής βλέπει τον εαυτό του σαν κάποιον « λίγο πιο κάτω απ’ το Θεό», κύριο της ζωής και του θανάτου των άλλων.

Σε ενήλικη συνήθως φάση, ο ψυχοπαθής αναζητεί πλέον να κάνει τις φαντασιώσεις του πράξη και οδηγείται σε ειδεχθώς εγκληματική συμπεριφορά. Άπαξ δε και αρχίσει να τις υλοποιεί, « εθίζεται» στη διεστραμμένη απόλαυση που παίρνει απ’ αυτές και, όπως οι ναρκομανείς αναζητά όλο και συχνότερη, όλο και πλουσιότερη σε έξαψη, κι όλο και μεγαλύτερη σε δόση εκτόνωση του πάθους του. Τυπικά παραδείγματα ψυχοπαθών είναι οι βασανιστές σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάποιοι αιμοσταγείς δικτάτορες, κατά συρροήν δολοφόνοι, και μαζικοί δολοφόνοι.

Πολλοί ακραία ναρκισσιστικοί χαρακτήρες – όπως θα δούμε αργότερα ότι ήταν κι ο Adolf Hitler – ήταν κατά βάση προσωπικότητες ψυχοπαθητικές.

Η Αετοφωλιά στην κορυφή του βουνού και το τούνελ που οδηγούσε εκεί από μέσα από το βουνό. Φωτογραφία του 1945,  Γερμανία.

[3] Πόλη Μπέρχτεσγκάντεν : Κοντά σ’ αυτήν βρισκόταν η γνωστή « Αετοφωλιά», του Χίτλερ, μια στρατιωτική βάση μαζί με κάστρο. Αποτελούνταν από ένα συγκρότημα οχυρών καταφυγίων, τοποθετημένου στο βουνό Λάνγκενχάιν - Τσίγκενμπεργκ  (Langenhein-Ziegenberg). Τα σχέδια έκανε  ο « αρχιτέκτονας του Χίτλερ»,  Άλμπερτ Σπέερ , και η κατασκευή του έργου αποπερατώθηκε το 1940. Στην ιδιωτική του κατοικία που βρισκόταν κοντά, στο Berghof, ο Χίτλερ συναντούσε αρχηγούς κρατών, συσκεπτόταν με το επιτελείο του, συναντούσε τους υπουργούς του, και κινούσε όλα τα νήματα της πολεμικής μηχανής του.

Το ιδιαίτερο δωμάτιο του Adof Hitler στο Bunker.

 

 

 

[4] Πρόκειται για το γνωστό Bunker, όπου και τελείωσε τη ζωή του λίγο πριν την πτώση του Βερολίνου. Στη φωτογραφία, το ιδιαίτερο δωμάτιο του Hitler, όπως βρέθηκε από τους συμμάχους μετά την αυτοκτονία του δικτάτορα και την πτώση του Βερολίνου.