Adolf Hitler : Τα Μυστικά ενός Μαζικού Δολοφόνου, Μέρος 1ο

Οι γεννήτορες και τα πρώτα του παιδικά χρόνια

Ας πάμε λοιπόν πίσω, στις 20 Απριλίου 1889, όπου ο Adolf έρχεται στον κόσμο μέσα στην οικογένεια του Alois Hitler ( ή Hiedler ) και της Klara Pοlzl, στη μικρή, επαρχιακή και άσημη κωμόπολη του Braunau Am Inn  ( Μπράουναου Αμ Ιν ), κοντά στα σύνορα της Αυστρίας με τη Βαυαρία. Ήταν το τέταρτο από συνολικά έξη παιδιά που αρχικά απέκτησε το ζευγάρι, όμως στην ουσία επωμίστηκε όλες τις ασήκωτες υποχρεώσεις που έχει ένας πρωτότοκος ( να είναι άριστος, να συμμορφώνεται απόλυτα με ό,τι του ζητούν κλπ ), μιας και τα τρία παιδιά που είχαν γεννηθεί πριν απ’ αυτόν πέθαναν όταν ακόμα ήταν βρέφη. Είχε απλά την ατυχία να είναι ο πρώτος που επέζησε…. Αλλά, για να κατανοήσουμε το πώς ξεκίνησε η κακοδαιμονία της ζωής του, η οποία  άρχισε ήδη από την παιδική του ηλικία, θα ήταν καλό να πάρουμε κατ’ αρχήν μια εικόνα για την πιο ολέθρια σχέση μέσα στη ζωή του : Τη σχέση με τον πατέρα του.

Το αρχικό όνομα του πατέρα του Αλόις Χίτλερ, ήταν Αλόις Σίκελγκρουμπερ. Ο πατέρας Αλόις υπήρξε το νόθο παιδί μιας χωρικής που κατά την εποχή που έμεινε έγκυος σ’ αυτόν, εργαζόταν ως υπηρέτρια σ’ ένα εύπορο Εβραϊκό σπίτι. Αν και η μητέρα του ποτέ δεν του αποκάλυψε ευθέως την ταυτότητα του φυσικού του πατέρα, στο στενό κοινωνικό του περιβάλλον υπήρχε πάντα διάχυτη η υπόνοια ότι δεν ήταν άλλος από  τον νεαρό γιό  των Εβραίων εργοδοτών της. Επιπλέον - σαν αυτό να είχε γίνει επί τούτου για να μην τον αφήσει να ξεχάσει ποτέ ότι ήταν νόθος -- ο Αλόις οργιζόταν γιατί του είχε δοθεί το επίθετο της μητέρας του. Έτσι, όταν αργότερα εκείνη (η γιαγιά δηλαδή του Αδόλφου Χίτλερ) παντρεύτηκε τον Johan Georg Hiedler, ο Αλόις αποφάσισε να πάρει επίσημα το επίθετο της οικογένειας του πατριού του, ελπίζοντας ότι έτσι θα θεραπευτεί απ’ την ντροπή και την ταπείνωση που του προκαλούσε το «μιαρό στίγμα» ενός « μπάσταρδου» που όχι μόνο δεν είχε πατέρα, αλλά ούτε και  ξεκάθαρη  ταυτότητα φυλής.[1]

Ο Αλόις από μικρό παιδί μισούσε βαθιά τον άνθρωπο που τον έσπειρε. Ένιωθε πως με το να μη δεχτεί ποτέ εκείνος να τον αναγνωρίσει νόμιμα ως δικό του γιό, τον είχε απορρίψει σαν σκουπίδι, πως τον είχε εγκαταλείψει ολοκληρωτικά. Στα μάτια του εαυτού του και των άλλων, αισθανόταν πως δεν ήταν παρά «ο ανάξιος γιός ενός Εβραίου».  Για να πάρει κύρος και να μοιάζει σπουδαίος, πολλές φορές γελοιοποιούνταν γιατί το μόνο που κατάφερνε ήταν να γίνεται σπουδαιοφανής:  Ακόμα και τις αργίες, τριγυρνούσε παντού ντυμένος με τη στολή του τελωνειακού: Αστραφτερά κουμπιά, πιστόλι και βελούδινο πηλίκιο με χρυσό σιρίτι. Στο καπηλειό που μεθοκοπούσε, η αμφίεσή του ήταν η αφορμή να τον κοροϊδεύουν όλοι. Πίσω όμως απ’ την κλειστή πόρτα του νοικοκυριού του, ο Αλόις Χίτλερ ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης : Αυστηρός και παγερός, άκαμπτος λάτρης της πειθαρχίας και της τήρησης των τύπων, ο πατέρας Χίτλερ προσπαθούσε πάντα να επιβάλλει την αξία του καταπιέζοντας και εξευτελίζοντας τους άλλους. Πρώτη απ’ όλους κακοποιούσε με κάθε τρόπο, τη γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του. Μέσα σ’ όλα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε και το ότι έκρυβε ένα μεγάλο θυμό και για τη μητέρα του που τον έκανε νόθο. Τον θυμό αυτόν τώρα μπορούσε χωρίς αναστολές να τον βγάλει ελεύθερα στη γυναίκα « που ήταν προορισμένη αποκλειστικά για δική του χρήση», την Κλάρα. Εκείνη, υποχωρούσε πάντα κι αγωνιζόταν να τον ευχαριστήσει με κάθε δυνατό τρόπο, γιατί είχε μάθει να τρέμει τις συνέπειες που είχαν πάνω σ’ εκείνην και στα παιδιά τα άγρια ξεσπάσματα του άντρα της. 

Ωστόσο αυτός ο γιγαντιαίος θυμός του Αλόις, αντί να μειώνεται εξακολουθούσε να θεριεύει ολοένα και περισσότερο.  Δεν τον άφηνε να βρει πουθενά ηρεμία, ούτε ακόμα και στο πιοτό. Για τον Hitler τον πρεσβύτερο λοιπόν, «ο πρώτος» του γιός έγινε κάτι σαν σάκος του μποξ. Με τη ζώνη, με το μαστίγιο και με το μπαστούνι συνέτριβε ανελέητα επάνω στο παιδικό κορμί όλους εκείνους που κατά καιρούς τον είχαν θεωρήσει μίασμα, και πρώτον απ’ όλους, τον Εβραίο φυσικό του πατέρα.

Σ’ αυτό λοιπόν το νοσηρότατο κλίμα μεγάλωσε κι ο Χίτλερ ο νεότερος, κρύβοντας πάντα μέσα του τον έμμονο φόβο πως το « στίγμα» που κουβαλούσε ως «εγγονός ενός Εβραίου» τον είχε κάνει κι εκείνον μιαρό, όπως ακριβώς και τον πατέρα του. Κι ακόμα και την εποχή που  βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής του, ο Adolf Hitler στις πιο προσωπικές και κρυφές του στιγμές έτρεμε μυστικά στην ιδέα πως ό,τι κι αν έκανε, ποτέ δεν θα μπορούσε ν’ απαλλαγεί οριστικά απ’ αυτό.[2]

( Συνεχίζεται… )

© Δώρα Νικολαΐδου, Μάρτιος 2014

---

[1] Κατά μια πατροπαράδοτη αντίληψη των Εβραίων, κάθε παιδί που είναι καρπός της ένωσης δύο ανθρώπων  εκ των οποίων τουλάχιστον ο ένας είναι Εβραίος ( ανεξάρτητα από το αν είναι πατέρας ή μητέρα), είναι  αυτόματα Εβραίος ως προς την καταγωγή.

[2] Ακόμα κι αν ιστορικά έχουν διατυπωθεί αμφιβολίες σχετικά με το αν ο παππούς του Hitler από την πλευρά του πατέρα του ήταν πράγματι Εβραίος, εκείνο που έχει βαρύτητα στη δική μας ανάλυση, είναι αποκλειστικά το τι πίστευε ο ίδιος, δεδομένου ότι αυτό ήταν και που καθόρισε αποφασιστικά τις πολιτικές του πράξεις.  Ο ίδιος λοιπόν είχε έμμονο φόβο με το θέμα αυτό, σε σημείο που το είχε ανάγει σε μια δική του,  απόλυτη πραγματικότητα.