Mένεις ακόμα σε μια σχέση τοξική, γιατί ….Μέρος 3ο

Φοβάσαι ότι θα χάσεις την Αγάπη

Κάθε πρωί που εκείνος λείπει στη δουλειά και μέχρι να γυρίσει, εσύ γλύφεις τις πληγές σου. Ο πόνος οξύς απ’ τα λόγια του τα χθεσινοβραδινά, τα προχθεσινά, τα καθημερινά, τα λόγια του εδώ και χρόνια γάμου. Σαν να μη σβύνονται απ' τη μνήμη σου, να μη γιατρεύεσαι ποτέ. Κι επάνω σ’ όλα τα παλιά να στοιβάζονται όλο και καινούργια. Ακόμα κι όταν κλαις μέσα στο μαξιλάρι σου τις ώρες που δε σ’ ακούει κανείς, δεν αλαφρώνουν οι μολυβένιοι σου ουρανοί, ούτε κι αδειάζει το πηγάδι σου από θλίψη.

Με τον καθρέφτη έχεις κόψει σχέσεις εδώ και καιρό, κι ούτε φωτογραφίες θες να βλέπεις απ’ τα χρόνια τα παλιά. Ποια ήταν εκείνη που γελούσε κι άνθιζε μέσα απ’ τα χρωματιστά ενσταντανέ; Όχι, τούτο το πρόσωπο το τωρινό που σου φωνάζει κάθε μέρα τη μιζέρια του δεν είναι το δικό σου, είναι μιας γριάς εκατόχρονης. Εκείνης της γυναίκας που ζει μαζί του εδώ και χρόνια πολλά, που είναι γι' αυτόν ο σάκος του μποξ όταν του φταίει ο κόσμος γύρω του, και προπαντός όταν του φταίει ο εαυτός του.

Μα γιατί του αφήνεσαι αφού σου κάνει τόσο κακό; Γιατί να σου ληστεύει κάθε χαρά για τη ζωή, γιατί να πέφτεις θύμα της χολής του; Κάθε που λες πως - «σήμερα κιόλας, μ’ απόφαση αμετάκλητη !» -- θα τον διώξεις, ένα σκοτάδι πανίσχυρο παραλύει τη σκέψη σου κι αλυσίδες κρατάνε τη γλώσσα σου δεμένη, κι έτσι ποτέ δεν εσήκωσες ανάστημα. Γιατί είναι ένα άλλο σου κομμάτι, επίμονο κι εξίσου δυνατό, που αρνείται να τον ξεριζώσει. Ώρες μετά ποτίζεις κλάμα το μοναχικό σου μαξιλάρι,  κι απορείς :

« Τι ήθελα πάντα μου εγώ, και τι ζητιάνευα χωρίς όμως ποτέ μου  να το πάρω; Αγάπη!..»

Ποτέ σου όμως δεν το ένιωσες πως ήσουν αρκετή ν’ αγαπηθείς, ποτέ σου δεν τη χόρτασες, από παλιά που ήσουν παιδάκι….

Μετά πάλι θυμώνεις. Όχι μ’ εκείνον, μα με εαυτό σου τον αδύναμο, που δεν αποτολμάει να λευτερωθεί. Τώρα το βλέπεις καθαρά πως φόβος είναι το σκοτάδι αυτό, που ορμάει μες από τις ψυχής σου τις σκιές, γκρεμίζει όσες άμυνες με κόπο έχεις μαζέψει, και σε πακτώνει σ’ ετούτη τη ζωή μαζί του, την τοξική.  Και μάταια, ελπίζεις. Ελπίζεις σαν μικρό παιδί και καρτερείς, την κάθε νύχτα που ξαπλώνεις σ' αυτόν τον άντρα τον πικρό πως « τούτη θα’ ναι ίσως η φορά, τούτη η νύχτα » που όλα θ’ αλλάξουν μαγικά, και θα κερδίσεις αυτήν την πολυπόθητη Αγάπη. Αγάπη που κάποτε στην είχε υποσχεθεί, και που όμως δεν σου αντιγύρισε ποτέ, όσα κι αν έκανες γι’ αυτόν μέσα στα χρόνια που έχουνε περάσει :

" Μ’ ένα μου ακόμα δάκρυ που θα κρύψω, με μια υποχώρηση ακόμα, δεν μπορεί, τώρα θα μ' αγαπήσει "

 Κι ας έρχεται η φωνή της λογικής τέτοιες νυχτιές για να σου πει πως όχι, δεν έχεις καμιά προοπτική. Εσύ ελπίζεις πάντα και καρδιοχτυπάς, εσύ εξακολουθείς να σκύβεις το κεφάλι. Φοβάσαι; Ναι. Φοβάσαι μήπως κι ετούτη τη φορά, την απολέσεις έστω και τούτην τη μικρή ελπίδα που σε κρατάει ακόμα ορθή, προτού ακόμα ξημερώσει.

@ Δώρα Νικολαΐδου, Απρίλιος 2014