Η Εφηβεία, οι Απώλειες και η Δεύτερη Μεγάλη Ματαίωση.
Οι Απώλειες
Οι απώλειες, με τη μορφή της ματαίωσης ενός ονείρου ζωής ή
του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου, πυροδοτούν συχνά την εκδήλωση ή την
κλιμάκωση μιας ψυχοπαθολογίας, η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορεί απλά να
υπέβοσκε σε λανθάνουσα κατάσταση. Έτσι λοιπόν συνέβη και στην περίπτωση του Adolf Hitler. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για
τον ήδη σκληρό, βίαιο και φιλύποπτο χαρακτήρα του : Αυτά που έχασε τον έκαναν
ν’ απεκδυθεί και του τελευταίου ίχνους ανθρωπιάς, τρυφερότητας και
συναισθηματισμού που του είχε μέχρι τότε απομείνει.
Για αρχή, γνωρίζουμε
ότι ο θάνατος του μικρότερου αδελφού του Edmund όταν ο Adolf ήταν έντεκα ετών, υπήρξε μια
προσωπική απώλεια που τον επηρέασε βαθιά. Αν και δεν έχουμε δυστυχώς
περισσότερα στοιχεία για το βάθος της σχέσης των δύο αδελφών, μπορούμε όμως να
υποθέσουμε ότι ο θάνατος «του μικρού» ήταν ένα ψυχολογικό γεγονός που έδωσε τη χαριστική βολή στις ελάχιστες καλές
αναμνήσεις που είχε «ο μεγάλος» από την
παιδική του ηλικία.
Εντωμεταξύ έχοντας φτάσει ήδη στην αρχή του γυμνασίου, ο Adolf ονειρευόταν να γίνει ζωγράφος. Ήθελε
λοιπόν να τον εγγράψουν οι γονείς του στο Γκυμνάσιουμ, το « κλασικό» δηλαδή
γυμνάσιο, απ’ όπου έβγαιναν καλλιτέχνες, γιατροί, δικηγόροι κι εκπαιδευτικοί.
Όμως ο Χίτλερ ο πρεσβύτερος δεν ήθελε ούτε να το ακούσει. Εκείνος έβλεπε για
τον πρωτότοκο γιό του μόνο το Ρεάλσκουλε, που βασιζόταν στις επιστήμες.
«Ποτέ, ποτέ δεν θα πάει ο Adolf στο Γκυμνάσιουμ όσο εγώ θα είμαι
ακόμα ζωντανός!» Ωρύονταν
έξαλλος.
Είχε καταληφθεί απ’ την έμμονη ιδέα να κάνει το γιό του
τελωνειακό, όπως άλλωστε ήταν κι ο ίδιος : Πίστευε ακράδαντα ότι η στολή με τα
λαμπερά κουμπιά, το πιστόλι και το πηλίκιο αποτελούσαν την μόνη σταδιοδρομία
κύρους για το γιό ενός Alois Hitler, ενός ανθρώπου που ήταν « κάποιος».
Πού να ήξερε ότι μια μέρα ο γιός του θα τον ξεπερνούσε κατά πολύ : Θα γινόταν
«Βασιλεύς» της ένστολης και ένοπλης τρομοκρατίας, όχι μονάχα σε τοπικό, αλλά σε
παγκόσμιο επίπεδο… !
Από την άλλη, η επιλογή του Hitler του νεώτερου δεν ήταν καθόλου
παράξενη για την ψυχολογική φάση στην οποία βρισκόταν. Είναι αλήθεια πως η
καλλιτεχνική δημιουργία αφήνει στη φαντασία απεριόριστα περιθώρια δράσης, και
μοναδικό της αφέντη έχει τον ίδιο το δημιουργό. Κι ο Adolf εκείνης της εποχής είχε τρομερή
ανάγκη για μια διέξοδο, για ελευθερία έκφρασης και για ένα πεδίο ολόδικό του
όπου θα μπορούσε επιτέλους ν’ αποδείξει την αξία του μακριά απ’ τη βαριά σκιά
του πατέρα του. Και φυσικά, δεν σκόπευε να εγκαταλείψει το όνειρό του αμαχητί.
Όμως, ούτε κι ο πατέρας Alois σκόπευε να το βάλει κάτω. Έτσι
λίγους μήνες μετά το θάνατο του Edmund, ο κύβος ερρίφθη. Και ο Adolf ο νεώτερος εγγράφτηκε με το ζόρι στο Ρεάλσκουλε. Το γεγονός αυτό τον έριξε σε
βαθιά απελπισία: Ήταν ακόμη απόλυτα εξαρτημένος οικονομικά απ’ τους γονείς του
και δεν τολμούσε να κάνει «την επανάστασή του». Τι άλλα περιθώρια διέθετε
λοιπόν για ν’ αντιδράσει; Υπήρχε,
σκέφτηκε, κι ένας άλλος τρόπος για να εκδικηθεί τον πατέρα του: Θα γινόταν εκ
πεποιθήσεως φιλάσθενος κι αθεράπευτα τεμπέλης, θα αναδεικνύονταν ως ο πιο αποτυχημένος
μαθητής σ’ όλο το σχολείο! Κι έγινε ακριβώς αυτό… Δεν επιδίωκε καν να άρχει
μεταξύ των συμμαθητών του, παρά κλείστηκε σαν στρείδι στον εαυτό του. Στον
πατέρα του έφταναν καθημερινά άσχημα νέα για τις τραγικά χαμηλές επιδόσεις του
αλλά και για τη άθλια διαγωγή του : Οι καθηγητές είχαν πολλά να πουν για τον
μοχθηρό, αντιδραστικό και πικρόχολο έφηβο, που συνέχεια βρισκόταν σ’ ανοιχτή
διένεξη μαζί τους για τα μαθήματα, και που διέπραττε συνέχεια πειθαρχικά
παραπτώματα. Όμως αντί ο Alois να τον αλλάξει κατεύθυνση για ν’ αποφύγει το
ρεζίλεμα, όπως κρυφά ήλπιζε ο Adolf, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι συγκρούσεις τους
κλιμακώθηκαν ακόμα περισσότερο, κι η λαβή της ατσαλένιας πατρικής αρπάγης
δυνάμωσε κι άλλο. Ο πατέρας Χίτλερ τον χτυπούσε αλύπητα και τον αποκαλούσε
δημόσια «άχρηστο κι ανίκανο», προκειμένου να τον εξαναγκάσει στο τέλος να
συμμορφωθεί.
Είναι λοιπόν κατά τα γυμνασιακά χρόνια που, στον ήδη
διαταραγμένο χαρακτήρα του Adolf, πρέπει να
εδραιώθηκε πλέον για τα καλά η Ψυχοπάθεια[1]
: Προσπαθώντας να επιβιώσει συναισθηματικά, άρχισε πλέον να απευαισθητοποιείται
στο σωματικό και ψυχικό πόνο. Στο τέλος, πέτυχε να μη νιώθει απολύτως τίποτα.
Όμως αυτό συνετέλεσε ώστε να γίνει και παντελώς αναίσθητος στον πόνο των άλλων.
( Συνεχίζεται … )
©
Δώρα Νικολαΐδου, Μάρτιος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου