Ο Αι Βασίλης θα έρθει φέτος με πατίνι

Οδηγίες πλεύσεως για δυσκολεμένα Χριστούγεννα

Ήρθαν και φέτος! Ποια; Μα « τα Χριστούγεννα  της Χαράς», αυτά που τα παιδιά κι οι Καλικάντζαροι τα περιμένουν μ’ αγωνία όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Αυτά, που τα περιμένουν με λαχτάρα κι οι απανταχού κοιλιόδουλοι για να μπουκώσουν μελομακάρονα, δίπλες και κουραμπιέδες. Τα μπαλκόνια στις γειτονιές έχουν ήδη αρχίσει να βουλιάζουν μέσα στα πολύχρωμα φωτάκια. Και τα μαγαζιά – όσα έχουν επιζήσει από τη λαίλαπα του « ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ - ΟΛΑ ΚΑΤΩ ΑΠ’  ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ!  » -- βιάστηκαν να στολίσουν τις βιτρίνες απ’ τα τέλη Νοεμβρίου κιόλας, μπας και βγάλουν το νοίκι του μήνα. 

Κι εδώ, αρχίζει το Χριστουγεννιάτικό μας δυσκόλεμα. Πώς θα περάσουμε φέτος τις μέρες αυτές με μισθούς που περικόπηκαν,  επισχέσεις πληρωμής, μαζικές απολύσεις και δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη; Κόψαμε από δω, κόψαμε από κει, κόβουμε τώρα κι από ό,που δεν μπορούμε να κόψουμε. Για όσους όμως από μας έχουμε παιδιά κι εγγόνια, τα φετινά είναι «τα Χριστούγεννα των Ενοχών». Εμείς, που μέχρι πρότινος δεν πλησιάζαμε παιδί τέτοιες μέρες αν δεν είχαμε γεμάτα τα χέρια, πώς θα προσφέρουμε την περίσσια που άντεχε η τσέπη μας όλα τα προηγούμενα χρόνια; Α, όλα κι όλα! Τα πάντα μπορούν να στερηθούν  οι Έλληνες παππούδες και γονείς - που έχουν το φόβο της στέρησης αποτυπωμένον πια, στο μεταπολεμικό συλλογικό τους ασυνείδητο -- αλλά δεν το αντέχουν ν’ αγγίξει η έλλειψη τα στερνοπούλια τους. Νιώθουμε όλοι μας λοιπόν το ίδιο ένοχοι, σα ν’ αφήσαμε τα ευρώ για τα δώρα του Αϊ Βασίλη να μας πέσουν στο δρόμο. Αυτά τα Χριστούγεννα του 2013, πολύ μας τα δυσκολέψανε κάποιοι, μα την αλήθεια.

Όμως τι λέτε, σ’ αυτήν εδώ τη μάχη θα πέσουμε αμαχητί; Έτσι να σας δω, ισιώστε την πλάτη και το κεφάλι! Ελάτε ν’ αντισταθούμε στη μιζέρια που κινδυνεύει να μας καταπιεί κάτι μέρες σαν κι αυτές, κι ας δούμε πώς θα καταφέρουμε να τις κάνουμε καλύτερες απ’ όσο αρχικά φανταζόμασταν. Τι είναι λοιπόν αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά;  Κι είναι σίγουρα κάτι που πουλιέται κι αγοράζεται;  Μήπως αυτό που βαθιά μέσα τους επιθυμούν από μας τους «ξενιτεμένους» γονείς τους σ’ ατελείωτες ώρες δουλειάς, και δεν τολμούν να το ζητήσουν είναι ο χρόνος κι η στοργή μας; Ναι, είναι η ενεργή και ζεστή μας παρουσία αυτές τις μέρες τις γιορτινές, μαζί με λίγα απλά- κι όχι απαραίτητα ακριβά -- δώρα, που όμως ο Άγιος Βασίλης τα διάλεξε με πολλή σκέψη για το τι θα τα ευχαριστούσε. Για σκεφτείτε άλλωστε, μήπως κι εκείνα τα πελώρια κουτιά που μέχρι πέρσι ζαλωνόμασταν στο Μουστάκα, ή τα πορτοφόλια που άδειαζαν μπροστά στα ταμεία του Γερμανού, δεν εξαγόραζαν τύψεις για την ουσιαστική μας απουσία απ’ το μεγάλωμά τους;

Ας κάνουμε λοιπόν και μια φορά Πρωτοχρονιά στο σπίτι μας με την παρέα του παππού ή της γιαγιάς, με τ’ αδέλφια ή τον πιο καλό μας φίλο και την οικογένειά τους. Ναι, καλά ακούσατε : Με τους δικούς μας ανθρώπους! Να έρθουμε και πάλι κοντά στις ρίζες μας, μήπως και ξαναβρούμε κάποια ίχνη της προσωπικής ταυτότητας που έχουμε χάσει. Να δουν μια φορά και τα παιδιά μας την οικογένειά τους δεμένη, ν’ αγκαλιάζεται και να φιλιέται για Χρόνια Πολλά, χρόνια όπου θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον ώμο του άλλου για ν’ ακουμπήσουμε.

Κι αν εφέτος τα εδέσματα δεν θα είναι πολυποίκιλα κι αν δεν θα ρέουν άφθονα τα κρασιά και τα «ουίσκια», δεν πειράζει.  Ίσα – ίσα μάλιστα, δεν είναι καθόλου κακή και η ιδέα για μια μάζωξη « ρεφενέ». Δεν είναι ντροπή, είναι σεβασμός στη φιλοξενία των οικοδεσποτών. Εκείνοι προσφέρουν το σπίτι,  ο καθείς άλλος φέρνει το κατιτίς του σε φαγητό κι όλοι μοιράζονται αυτό που έχουν. Όλοι βοηθούν στο σερβίρισμα, κι όλοι σηκώνονται να κάνουν το χρέος τους στο μάζεμα του τραπεζιού.  Η οικοδέσποινα δεν είναι πια ο σκλάβος των υπολοίπων και μπορεί κι αυτή η δόλια να χαρεί ένα φαΐ που να μην έχει περάσει απ’ τα ταλαίπωρα χεράκια της.

Ας είναι αυτή η Πρωτοχρονιά μια αρχή για να γίνουμε επιτέλους πιο απλοί και αυθεντικοί. Για να θάψουμε βαθειά μες στη λήθη τις παλιές έχθρες, τις παλιές παρεξηγήσεις κι όλα εκείνα που μέχρι τώρα μας κρατούσαν χωρισμένους τους μεν από τους δε τέτοιες μέρες. Κι ας συμμαζευτούμε. Όχι πια ο γιος στην Αράχοβα, η κόρη κάπου στο Κολωνάκι, οι γονείς κομπάρσοι στο στημένο ρεβεγιόν με scotch on ice, μαύρες γόβες στιλέτο, lifestyle α - λα- Πέτρος Κωστόπουλος και με τριανταένα μεταξύ αγνώστων. Όχι πια γέροι που μένουν κούτσουρα μπροστά στην τηλεόραση. Τόση μοναξιά, τόσο σκόρπισμα και τόση άχρηστη μούρη δε μας βγήκαν τελικά πουθενά. Η ένωση δίνει δύναμη, δίνει κουράγια και στήριξη στις δύσκολες μέρες που περνάμε όλοι. Ας ξανανιώσουμε λοιπόν … « Οικογένεια»!

Μήπως αυτό δεν είναι και το νόημα των Χριστουγέννων, της γιορτής της Αγάπης, που το είχαμε λησμονήσει τόσα χρόνια μεθυσμένοι απ’ τον όψιμο νεοπλουτισμό μας; Ας έρθει λοιπόν εφέτος ο Αι Βασίλης με πατίνι, καλοδεχούμενος να είναι. Για να γελάσουμε λίγο κατάμουτρα στη μιζέρια που πάνε κάποιοι να μας ποτίσουν, γιατί είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να επιβιώσουμε ψυχικά σε πείσμα των συγκυριών που μας απειλούν. Κι ας βγάλουμε απ’ το χρονοντούλαπο κάποιες απ’ τις παλιές μας αξίες, εκείνες που κράταγαν πάντα τον Έλληνα-Οδυσσέα για να μην βουλιάξει αύτανδρος στα βαθιά νερά. Αυτό θα είναι και το δώρο στα στερνοπούλια μας στις μέρες που έρχονται : Μια βάση για πάτημα πιο σταθερό στη ζωή απ’ το δικό μας. Ένα απόθεμα αγάπης, αξίας κι ηθικής υποστήριξης. Είναι ένα δώρο που τα παιδιά μας το έχουν ανάγκη περισσότερο από κάθε τι άλλο.

Γιατί σύντομα θα πρέπει να κολυμπήσουν μόνα τους ενάντια στα θεόρατα κύματα μιας φουρτούνας που εμείς σηκώσαμε, όταν καλοπερνούσαμε άσκεφτα. Τους το χρωστάμε.