ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΟΥΣ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ …. ΝΟΜΠΕΛΙΚΟΥΣ!

Ξεκίνησα να γράψω το πρώτο μου άρθρο για το Νόμπιλε. Πήρα καφέ, πήρα προμήθειες στα απαραίτητα «Νάτσος με τυρί» που μου κάνουν τη συγκέντρωση γευστική απόλαυση, άνοιξα τις απαραίτητες σημειώσεις της δουλειάς, και έλαβα … θέση μάχης μπροστά στο pc. Θέμα; Το σύνηθες και αναμενόμενο. Η φιλενάδα μου « Η Λεκτική Κακοποίηση», μόνιμη σύντροφός μου για τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό είχαμε συμφωνήσει να γράψω αρχικά με τον Άρη το Νόμπελη, ιδρυτή του ομώνυμου portal. Ένας χείμαρρος ιδεών και αφηγηματικών σεναρίων άρχισε να ρέει στο μυαλό μου. Πώς θα «στήσω» την παρουσία μου, αν το ύφος του λόγου θα είναι επιστημονικό ή παρεΐστικο, πόσο θα επεκτείνω το κάθε θέμα για να μην κάνω τον αναγνώστη να βαρεθεί. Όλα καλά, Άρη, είπα μπαίνοντας σ’ έναν εσωτερικό διάλογο με τον κλειδοκράτορα της επικοινωνίας μου με τον ιντερνετικό κόσμο, αλλά μου έβαλες δύσκολα. Νομίζεις πως είναι απλό να γράψω για ένα θέμα τόσο δυσάρεστο χωρίς να επιβαρύνω ψυχολογικά τον αναγνώστη σου και χωρίς να τον κουράσω; Ο φανταστικός Νόμπελης απέναντί μου δεν μου απάντησε τίποτα, κι εγώ παρέμεινα  αντιμέτωπη με την άδεια οθόνη μου.

Σήμερα που σας μιλώ, έχω αποκτήσει στη ζωή μου κάτι πολύ ξεσηκωτικό. Μια αμαρτωλή, παράνομη σχέση. Μη σκεφτείτε άντρα, α μπα, δεν παίζει τίποτα σ’ αυτό το σκηνικό. Σχέση με το nobile.gr εννοώ, και μην βιάζεστε να γελάσετε. Ναι, είναι ξεσηκωτική γιατί γράφω νυχθημερόν, στην πορεία σταματώ για ν’ αυτο-θαυμαστώ ή ν’ αυτο-μαστιγωθώ, ανοίγω αρχεία και κλείνω αρχεία με την ευκολία ενός απόλυτου ηλεκτρονικού δικτάτορα, στέλνω τα κείμενά μου με mail και μετά περιμένω να χειροκροτήσω από χαρά σαν μικρό παιδί όταν θα τα δω ν’ αναρτώνται. Αλλά αμαρτωλή, γιατί; Μα γιατί ψάχνω να σφηνώσω ευκαιρίες για να γράψω, μέσα στην ήδη φίσκα καθημερινότητά μου. Ξεκλέβω δέκα λεπτά από δω, μισή ώρα από κει, ένα τεταρτάκι πριν να έρθει η επόμενη συνεδρία μου. Κι όλο αυτό είναι εθιστικό. Σαν πρέζα που την πήρα και μ’ άρεσε, σαν αλκοολούχο που κυλάει γλυκά στο αίμα μου και μου χαλαρώνει τα μέλη, σαν τζόγος που παίζω με τη βεβαιότητα ότι πάντα θα κερδίζω.

Οδηγώ, σκέφτομαι τι θα γράψω για το noblile. Παρκάρω, βάζω τελεία στην τελευταία μου πρόταση που κλείνει το άρθρο. Μαγειρεύω, ψάχνω «καρυκεύματα» για να κάνω τα δυσάρεστα που γράφω στο αρθράκι μου, πιο εύγευστα. Κρύβομαι πίσω από πόρτες όταν με ζητούν, παρκάρω πρόχειρα επάνω σε πεζοδρόμια, λέω αρλούμπες όταν μιλάω στο τηλέφωνο με τη μάνα μου, για να γράψω βιαστικά στο μπλοκάκι μου κάποια ιδέα που μου έχει έρθει, μην τυχόν και την ξεχάσω. Λέω και ψέματα άμα λάχει, πως τάχα δεν σκέφτομαι το nobile, αλλά πως έχω πονοκέφαλο και τα παρόμοια. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να « συνουσιαστώ» μ’ αυτήν την κατά τ’ άλλα απαιτητική και καταπιεστική μου καθημερινότητα;

Να έχουν καταντήσει κι άλλοι σαν εμένανε; Αναρωτήθηκα πολλάκις. Μέχρι χτες, που βρέθηκα να πίνω καφέ με τις δύο συντάκτριες του Νόμπιλε, τη Μαρίνα και την Ειρήνη. Μάτια κόκκινα και πρησμένα απ’ την αϋπνία, καρποί μουδιασμένοι απ’ το χτύπημα στο πληκτρολόγιο. Τα ίδια χάλια κι αυτές, αλλά … πρεζόνια. Εκεί παιδί μου, αξεκόλλητες! Για να μην πω για τη φίλη μου τη Χρύσα, αθεράπευτη κατάστασις! Τελικά, το μόνο που σώνει τους συνεργάτες του portal, είναι να κάνουν μια σφιχτά δεμένη ψυχο-θεραπευτική ομάδα απεξάρτησης.

Δεν ντρέπομαι λοιπόν που το ομολογώ : Το nobile έχει γίνει το κρυφό μου βασίλειο, η ψυχοθεραπεία μου, η πρέζα μου. Και για όλα φταις εσύ Άρη Νόμπελη, γι’ αυτό μου το κατάντημα που με παρασέρνει σε αφάνταστα σαρδάμ. Φταις εσύ που με σέρνεις σε ξενύχτια που μ’ αφήνουν ζόμπι ν’ αντιμετωπίσω την επόμενη μέρα. Φταις εσύ που μου «άρπαξαν» προχτές τα μπιφτέκια, γιατί διόρθωνα αράδες στην οθόνη του pc.

Και εν τέλει, φταις εσύ αν, για να αποτοξινωθώ απ’ την μοιραία πλέον έξη μου, θα πάω να θεραπευτώ στους Ανώνυμους Νομπελικούς…

© Δώρα Νικολαΐδου, Ιανουάριος 2014