Παιδική φωτογραφία

  

 

Αφιερωμένο σ’ όλα εκείνα τα παιδιά

                 που καταλαβαίνουν πιο πολλά απ’ τους γονείς τους….

Φ

εύγεις. Σου ζητούν να σταθείς  για  να σε τραβήξουν φωτογραφία, κι εσύ γυρίζεις την πλάτη. Και φεύγεις.  Μόνο για μια τελευταία στιγμή, στρέφεις και τους κοιτάς.  Γιατί δεν μονοιάζετε και μια φορά ;  Γιατί δεν κοιτιόσαστε με αγάπη; Το βλέμμα σου ίδιο με δύο στάλες από ορθάνοιχτη απορία.

Το μικρό μπουφάν  σου γλιστράει απ’ τον έναν ώμο, κι από μέσα ένας μοναχικός καρό γιακάς ξεπετιέται σαν την παραφωνία. Ποτέ δεν είσαι αρκετός για να τους κάνεις ευτυχισμένους.  Δεν ήθελες εκείνοι να το δουν  πως ήσουν κλαμένος.

Με το κλικ, αποτυπώθηκαν όλα σε  ένα ενσταντανέ. Δεν είναι  τελικά πως σε πρόδωσαν οι μελιές πιτσίλες που σκούρυναν επάνω στο φουντωμένο απ’ το κλάμα μάγουλό σου. Είναι πως  τη στιγμή του κλικ σήκωσες βιαστικά ένα χεράκι για να παραμερίσεις δύο δάκρυα που έρχονταν από βαθιά.  Είναι πως κρατούσες το χειλάκι σου στην άκρη πεισματικά σφιγμένο. Είναι πως πάνω σ’ ένα προσωπάκι παιδικό αποτυπώθηκαν  δύο μάτια γεμάτα από ενήλικη έγνοια.

Εκείνοι, απορροφημένοι στην κόντρα τους, ούτε που το παρατήρησαν. Συνέχισαν μηχανικά κι ανούσια να τραβούν φωτογραφίες.  Τον ήλιο, τις πέτρες και τα δικά τους πλαστικά χαμόγελα. Σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Σάμπως και ν’ αγαπιόντουσαν πραγματικά.

Στάθηκες στο φόντο μια στιγμή, σχηματάκι  λεπτό και φευγαλέο. Κι έπειτα πετάρισες.

Κι έτσι ξεχάστηκε κι αυτή η φωτογραφία.

                             

Από την ανέκδοτη συλλογή πεζών κειμένων μου, με τίτλο « Στιγμιότυπα»

                                                               © 2013   Δώρα Νικολαΐδου