«ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΥΝΑΙΚΑ»

 

Εμείς οι γυναίκες καταλαβαινόμαστε
γιατί είμαστε όλες φτιαγμένες από βαρύ υλικό.

Έχουμε μέσα μας της επιβίωσης τη σπορά και τον πόλεμο

την αντρίκια δύναμη ν' αντέχουμε τ' ασήκωτα βάρη
στις ανηφόρες της ζωής.

Γιαγιάδες, μητέρες και κόρες μεγαλώνουμε κάτω απ΄ την ίδια σκέπη,
 η μια στα χέρια της άλλης
και παίρνουμε πνοή απ’ την πνοή τους,
ζυμωνόμαστε μέσα απ΄τους ίδιους πόνους.

Αποχωριζόμαστε όταν θα το θελήσει ο θάνατος,
μα σύντομα καταλαβαίνουμε
ότι δεν είπαμε το "αντίο για πάντα".

Η αέρινη κουβέντα της μάνας με την κόρη,
της εγγονής με τη γιαγιά
συνεχίζεται και πέρα απ' το ταξίδι στην επέκεινα όχθη,
σ' ένα διάλογο που ξεκινάει από τη γη και φτάνει στη ζωή μετά τη ζωή.

Γιατί πάντα θα ζούμε η μια μέσα απ' τις εμπειρίες της άλλης.
Κι όταν θα κοιλοπονάμε φέρνοντας στο φως τις θυγατέρες μας,
μέσα απ’ τις δικές μας οδύνες
θ' αντηχούν οι παλιότεροι πόνοι της γιαγιάς μας και της μάνας μας,
 κι όλων των άλλων γυναικών της γης
οι κρυφοί σπαραγμοί…