Αυτοί που προδώσαμε

Φ

ωτογράφοι ήρθαν και τον αποθανάτισαν πάνω σ’ ένα χαλάκι από σάπιο  σανό,  στη Θεσσαλονίκη. Εκείνον, που τον είχανε μάθει από μικρό να παίρνει το φαΐ  του απ’ την παλάμη. Εκείνον που ποτέ δεν γνώρισε άλλη πόλη  απ’ το σκουριασμένο κλουβί του. Και που τον είχαν ονομάσει Καίσαρα, όχι για να θυμίζει στα κοινά του τσίρκου τις δόξες των προγόνων του, αλλά για να παίρνει τα εύσημα ο δαμαστής του.
i

Φωτογράφοι ήρθαν και τον αποθανάτισαν μόνο τότε, όταν αιφνίδια αρρώστησε. Οι άνθρωποι του τσίρκου του είχαν φύγει μακριά, δίχως μνήμη γι’ αυτόν, δίχως χρέος. Τί να τον κάνουν πια αφού ο βούρδουλας έπαψε πια να κόβει χαρτονομίσματα επάνω στο πετσί του…. Και τον αφήσαν  επάνω στο σαπισμένο σανό για να συναντήσει τη μοίρα του μονάχος. Σαν βασιλιάς και σαν κατακτημένος, σαν ένας πορφυρογέννητος πολιορκημένος απ’ τη σιδερένια του πόλη.

Αυτό που δεν είδαμε ποτέ, είναι το πώς έσβησε τον πόνο απ’ τις πληγές του το λιοντάρι που το έλεγαν κάποτε Καίσαρα, λίγο μετά από εκείνην τη φωτογράφιση : Κόλλησε τα σκελετωμένα πλευρά του επάνω στα κάγκελα  και παρέδωσε την ψυχή του στο μόνο πράγμα που είχε γνωρίσει σ’ αυτή τη ζωή. Στο κλουβί του.

Από την ανέκδοτη συλλογή πεζών κειμένων μου, με τίτλο « Στιγμιότυπα»

© 2013   Δώρα Νικολαΐδου