Μ’ ένα γελάκι μινόρε

Μ

ε τα φώτα του πυρετικά, όμοιος με πλοίο ολόφωτο μέσα σε νυχτωμένα βαγόνια, πλέει ο σταθμός στη βουή του. Αίθουσες αναμονής καρτερικές, πάγκοι σκληροί και πατημένα αποτσίγαρα στις πλάκες. 
i

Δίπλα κοιμίζουνε μωρό στην αγκαλιά. Χέρι μητρικό σιάζει την κουβέρτα κόντρα στ’ αγιάζι που σέρνεται κάτω απ’ τη δίφυλλη πόρτα. Πιο κει, μια κοπελιά. Το βλέμμα της πίσω απ’ την κάφτρα του τσιγάρου, κλεισμένο  στη φοβισμένη του απεραντοσύνη. Απέναντι, η εφημερίδα « Φως των σπορ » ανοιγμένη διάπλατα.  Ο  τίτλος  στο εξώφυλλο κοιτάει όλους εμάς ολόγυρά του με  μάτια ορθάνοιχτα  : «  ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ ».   Από κάτω, τα ψιλά γράμματα μιλούν μόνο για κάποιο ντέρμπι στο Καφτατζόγλειο. Για τα υπόλοιπα, όσα μας λείπουν, από πού θα ζητήσουμε ελπίδα;

Σ’ ένα πάγκο καθισμένος κι αυτός, πόδι πάνω στο πόδι,  σκυφτός στο μπαγλαμαδάκι του κεντολογάει τη Φραγκοσυριανή. Η αγοροπαρέα του σιμά πότε ξεσπάει σε γέλιο βάρβαρο, και πότε προσηλώνεται στο κελάρυσμα του μπαγλαμά  και το ρουφάει για ζεστασιά.

Ζητείται ελπίς.  

Γνώριμο, μ’ ένα γελάκι μινόρε ξεμύτισε η Φραγκοσυριανή, πάνω απ’ το σιωπηλό μερμήγκιασμα του κόσμου.

   Από  την ανέκδοτη συλλογή  πεζών κειμένων μου,  με τον τίτλο « Στιγμιότυπα»,

 © 2013  Δώρα Νικολαΐδου