Τ
|
ο ραντεβού μας καταλήγει εκεί, στην αποβάθρα του
Σιδηροδρομικού Σταθμού Πελοποννήσου. Δύο άντρες σώμα με σώμα. Αυτός φεύγει, εγώ
μένω.
Πίσω απ’ τον πατέρα μου ράγες ατέρμονες, κι από πάνω τους
σκυμμένα τα υπερβραδινά φώτα. Κι εκείνος, γερμένος σ’ ένα θάλαμο τηλεφωνικό να
σχηματίζει έναν άγνωστο αριθμό, σήμα πως τελείωσε κι αυτή η συνάντηση κι
επιστρέφει.
Μια ντιζελομηχανή ήρθε κυλώντας απ’ τα ολοσκότεινα. Όπως
προσπέρασε, το πρωραίο της φως χάιδεψε παγερά τα ψαρά του μαλλιά.
Στέκομαι πάντα εδώ. Πάντα δέκα βήματα πίσω απ τη ζωή του,
ίσα που να μη μ’ ακουμπούν τα όσα ψιθυρίζει στην άλλη του άκρη, μέσα απ’ την
τηλεφωνική γραμμή.
Η ζωή μας τώρα, μια σειρά αποχαιρετισμοί. Σε σταθμούς, σε
σβηστά σινεμά και βραδινά λεωφορεία. Λίγα βήματα πίσω του πάντα εγώ να θυμίζω,
ότι έβαζε μια φορά στην πόρτα το κλειδί, κι ήμασταν όλοι ένα σπίτι. Δέκα διακριτικά βήματα με κρατούν μακριά του.
Αποχαιρετισμός και σήμερα λοιπόν. «Πότε θα σε ξαναδώ;»
« Σύντομα αγόρι μου, σύντομα. Να προσέχεις…»
Είναι πολύπαθη η σιωπή, και μας σκίζει στα δυό. Αλαργεύω το
βήμα μου δίχως να στρέψω πίσω το κεφάλι, ίσα που να ξεφύγω απ’ τα φώτα της
ράμπας.
Κι εκεί, στο κατώφλι του σταθμού, κοντοστέκομαι πάντα για να
σηκώσω το βλέμμα μου απέναντι, σ’ ένα παράθυρο του Τελωνείου που έχει το συνήθειο
τέτοιαν ώρα να μένει φωτερό.
Μπαμπά…
Για κάθε κομμάτι σου που είναι και δικό μου ξενυχτάει εκεί
ψηλά μια αγάπη, κομμένη στη μέση. Μια αγάπη για δυό.
Από την ανέκδοτη συλλογή πεζών κειμένων μου, με τίτλο «
Στιγμιότυπα»
© 2013 Δώρα Νικολαΐδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου