Τόσα και τόσα τα «Γιατί»….
Ερωτηματικά πολλών λογιών, που βομβαρδίζουν το κεφάλι σου τις
νύχτες όταν εκείνος κοιμάται αμέριμνα στο διπλανό μαξιλάρι…
« Γιατί εκείνος να μου κάνει τόσο κακό;»
«
Αλλά κι εγώ γιατί να μένω κοντά του, αφού το ξέρω πως μόνο κακό μού κάνει;»
Η Βέμπο έδινε τότε στις αναρωτήσεις αυτές την πιο «αυτονόητη»
απάντηση
« … Γιατί είναι βλέπεις ο
άνθρωπός μου !»
Και
μπορεί βέβαια η απάντηση αυτή να ήταν από τα … ευνόητα εκείνης της εποχής, ανοίγοντάς τους διάπλατα την πόρτα στη θλίψη και στη
μοιρολατρία. Τις δίδασκε να μένουν αλυσσοδεμένες μέσα σε μια σχέση που τις πονούσε, γιατί δεν είχαν τάχατες άλλη επιλογή. Κι έτσι κάπως το έπαιρναν απόφαση πως έτσι θα κυλούσε η υπόλοιπη ζωή τους….»
Έσκυβαν το κεφάλι κι έμεναν. Θα μου πεις,
« Μα, ήξεραν και τίποτε άλλο;»
Όσο και να υπέφεραν η
κοινωνική κατακραυγή και το οικονομικό αδιέξοδο τις έστελναν πίσω στον άντρα αυτόν,
φυλακίζοντάς τις μέσα σ’ ένα τοξικό πεπρωμένο μέχρι να πεθάνουν. Ένα πεπρωμένο που τις «ρουφούσε», τους έπαιρνε κάθε
ενέργεια και χαρά για ζωή. Μέρα με τη μέρα, τα δροσερά αυτά πλάσματα μεταμορφωνόντουσαν σε υπάρξεις αυτοκαταστροφικές,
κυκλοθυμικές, δηλητηριώδεις : Η μαραμένη μάνα έδινε άθελά της το παράδειγμα
στην κόρη, η κόρη το υιοθετούσε κι ανεχόταν κι εκείνη την τοξικότητα στο δικό
της γάμο. Και μετά, το ίδιο «φυσικά» και το ίδιο αθέλητα, όλη αυτή η βαριά
κληρονομιά περνούσε και στο δικό της ανυποψίαστο θηλυκό παιδί.
«
Μα, έτσι είναι οι άντρες, πουλάκι μου… Μη μιλάς, και κοίτα να κρατήσεις
το σπίτι και το γάμο σου ....»
Τις ορμήνευαν πάντα οι μεγαλύτερες.
Όμως άραγε, μόνο τότε « παλιά», γινόντουσαν αυτά;
Ακόμη και στις μέρες μας, όπου μια σχέση δεν είναι ανάγκη να κλειδώνεται πάντα στο γάμο, γυναίκες μικρές και μεγάλες μπαίνουν απ’ τη μια τοξική σχέση στην άλλη. Τις βλέπεις να χωρίζουν, να πηγαίνουν παρακάτω, μα μετά από κάποιον καιρό ν’ ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται πάλι στο ίδιο άσκημο σημείο απ’ όπου είχαν προσπαθήσει να ξεφύγουν διαλύοντας και την προηγούμενη. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας έλκει συνέχεια σε πονεμένες σχέσεις που τρώνε απ’ τις σάρκες μας;
Τίποτε δεν γίνεται τυχαία, τίποτε συμπτωματικά.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου