Όρια στους Παρταόλες!!

 

 

Πώς θα γλιτώσουμε απ' τα Ενεργειακά Βαμπίρ...

( Ομιλία σε ομάδα αυτογνωσίας γυναικών άνω των 45 )

 

Οι « Παρταόλες»,   είναι λαϊκιστί εκείνοι οι άνθρωποι από το περιβάλλον μας που τα ζητάνε όλα «Μονά-ζυγά δικά τους». Με άλλα λόγια ειπωμένο, είναι εκείνοι που  τους δίνεις το δάχτυλο, και σου παίρνουν το χέρι.  ( «Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας, πάλι δικά μας!») Υπάρχουν δύο κατηγορίες στους Παρταόλες:

Πρώτη και καλύτερη, οι "Παρταόλες του Υλικού κόσμου". Κυνηγούν υλικά κέρδη και αποκτήματα. Αυτούς τους ξεχωρίζουμε όλοι.

Δεύτερη και λιγότερο γνωστή, είναι οι "Παρταόλες του Ψυχικού Κόσμου", κατά μια άλλη έννοια τα «Ενεργειακά Βαμπίρ». Είναι άνθρωποι - που μπορεί να ανήκουν ακόμη και στο πολύ στενό μας περιβάλλον -- που βρίσκουν διάφορους « αόρατους» τρόπους για να μας απορροφούν ενέργεια. Εμείς δεν τους παίρνουμε χαμπάρι, γιατί είμαστε συνήθως θύματα των αισθημάτων μας γι' αυτούς και ....της συστηματικής προπαγάνδας τους.

Με ποια μορφή τους συναντάμε; Θα τους ξεχωρίσουμε από τον τρόπο που λειτουργούν : Ζητούν το καλύτερό μας, μα όταν το παίρνουν δηλώνουν μη ικανοποιημένοι. Ή, κάνουν σα να μην τους το δώσαμε καθόλου ενώ συνήθως αμέσως μας ζητούν κάτι άλλο, συχνά ακατόρθωτο.  Με άλλα λόγια, κρατούν στο χέρι τους ένα καρότο πίσω από το οποίο μας κάνουν να τρέχουμε αιώνια, κι αυτοί μας χτυπούν με το μαστίγιο για να τρέξουμε γρηγορότερα. Ακόμα κι αν κάποτε - κάποτε δίνουν αόριστες υποσχέσεις ότι κάποτε θα μας επιβραβεύσουν, τελικά δεν το κάνουν ποτέ. Ή κι αν το κάνουν με μια φιλοφρόνηση, φροντίζουν να το ακυρώσουν αμέσως με την επόμενη πρόταση που θα μας πουν.

Μην ξεγελιέστε : Πολύ συχνά ο «παρταόλας» είναι αυτός που παριστάνει το θύμα ή τον πρωτομάρτυρα μέσα στην οικογένεια. Αυτός που καλλιεργώντας ενοχές και τύψεις σε όλους τους άλλους, καταφέρνει πάντα να έχει την καλύτερη φροντίδα, αποφεύγει τα δύσκολα και τα φορτώνει στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα  άρχει στυγνά κρυμμένος πίσω απ’ τη γκρίνια και την κακομοιριά, Αντίθετα, ο « αφέντης» της οικογένειας, που ο παρταόλας συνήθως τον παρουσιάζει και ως «θύτη», είναι στην πραγματικότητα  κι αυτός πιόνι του.  

Ο σκοπός του Παρταόλα : Να « ρουφήξει» την ενέργειά μας προκειμένου να τον ευχαριστήσουμε. Εμείς μεν μένουμε να σερνόμαστε, εκείνος δε παίρνει «μια ένεση ενέργειας» που θα τον κρατήσει για λίγο – χωρίς φυσικά να το δείξει -- μα σύντομα θ’ αδειάσει πάλι και θα ψάχνει την ευκαιρία για μια επόμενη δόση. 

Γιατί έγινε έτσι ; Πίσω απ’ αυτόν κρύβονται συνήθως ελλειμματικοί γονείς. Γονείς, με άλλα λόγια, χειριστικοί και αντίστοιχα αποπλανητικοί. Που του υπόσχονταν μα ποτέ δεν του έδιναν, που του στερούσαν την προσοχή, την κατανόηση και την τρυφερότητα. Κι έτσι, καθώς ο άνθρωπος αυτός δεν μπόρεσε στα πρώτα του παιδικά χρόνια να χτίσει ένα ασφαλές μοντέλο για τον κόσμο και να " χορτάσει" από ανθρώπινη επαφή, σήμερα είναι ένα βαμπίρ που ζει με δανεική ενέργεια, με δανεικά αισθήματα και πρόσκαιρες ικανοποιήσεις.

Υπάρχει περίπτωση η θυσία μας να τον θεραπεύσει; Καμία, όσο και αν τον αγαπάμε. Δυστυχώς, ο παρταόλας είναι άπατο πηγάδι. Ό,τι παίρνουμε απ' τον κόσμο μέχρι την ηλικία των 7 ετών το αργότερο, καταχωρείται σε "μια κασέτα μη- επανεγγράψιμη" . Άρα ό,τι θα λείψει από κει, δεν πρόκειται ποτέ ν'  αναπληρωθεί αργότερα. 

Πώς να διαχειριστούμε έναν Παρταόλα;

Μα, φυσικά με το να προστατεύσουμε τον εαυτό μας! Μια χρήσιμη στρατηγική :

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να  γνωρίζουμε εκ των προτέρων το παιχνίδι του, και να είμαστε αποφασισμένοι να μην του επιτρέψουμε να μας χειριστεί μέσω των ενοχών και των τύψεων. Βοηθάει να κρατούμε ψυχολογική απόσταση ασφαλείας, ακόμα κι όταν πρέπει να έρθουμε σε φυσική επαφή μαζί του. Μπορούμε παραδείγματος χάριν, πριν τον επισκεφθούμε να πούμε στον εαυτό μας,

« Ξέρω τι θα μου πει …. , ξέρω τι παιχνίδι θα μου παίξει, άρα ξέρω ότι δεν φταίω εγώ για όσα του συμβαίνουν. Δεν θα δώσω παραπάνω απ’ όσα μπορώ ή θέλω, για να μη χάσω την ενέργειά μου.»

Θα πρέπει μέσα μας να είναι ξεκάθαρο ότι η τακτική αυτή δεν μειώνει τα αισθήματα που τρέφουμε γι' αυτόν τον άνθρωπο, όμως απ' την άλλη είναι απολύτως απαραίτητη για να επιβιώσουμε ψυχολογικά κοντά του. Επίσης, είναι σημαντικό, λεκτικά και πρακτικά, να του βάζουμε ξεκάθαρα και σαφή όρια. Δεν υπαναχωρούμε ό,τι κι αν μας πει, ό,τι κι αν συμβεί. Δεν του απολογούμαστε και δεν του δίνουμε εξηγήσεις για τις επιλογές μας, μιας και αυτός συνήθως θα το εκλάβει από μέρους μας ως ένδειξη αδυναμίας και θα σπεύσει να το εκμεταλλευτεί προς όφελός του. Μπορούμε όμως να του μεταδώσουμε για μας το μήνυμα

«Έχω δικαίωμα να κρατώ  χρόνο και χώρο για τον εαυτό μου. ΄Εχω δικαίωμα να παίρνω αποφάσεις σύμφωνα με τα προσωπικά μου κριτήρια. Είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος από σένα, κι αδιαφορώ αν θα το αναγνωρίσεις ή όχι ».

Πολλοί από μας, ακόμα κι αν κρατήσουμε αυτήν την οριοθετημένη στάση απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, μόλις γυρίσουμε σπίτι μας βασανιζόμαστε από τύψεις κι ενοχές. Κι αν πληγώσαμε τα αισθήματά του; Κι αν τον αδικήσαμε και δεν είναι παρά μια αναξιοπαθούσα ψυχή; Τί εγωκεντρικά τέρατα που είμαστε! Μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα : Ένα σύντομο τεστ ανίχνευσης βαμπιρισμού, θα σας πείσει για το ποιό είναι το αληθές στη δική σας περίπτωση. Συνήθως αρκεί μια απλή διασταύρωση στοιχείων και καταστάσεων από το παλαιότερο ιστορικό της σχέσης μας μαζί του, για να δούμε πεντακάθαρα ότι εκείνος όχι μόνο δεν παθαίνει τίποτα όταν δεν σπεύδουμε να του κάνουμε το χατήρι, αλλά και αντίθετα βρίσκει αμέσως μια άλλη εναλλακτική, ένα άλλο θύμα, μια άλλη «βολή». Για το ενεργειακό βαμπίρ, ουδείς αναντικατάστατος, και απαξάπαντες είναι αναλώσιμοι.

Προσοχή λοιπόν φίλες μου στους Παρταόλες, προσοχή για να περισώσουμε και ό,τι μας έχει μείνει σ' αυτή τη φάση ζωής που διανύουμε  από τον εαυτό μας. Γιατί όπως λέει κι ο σοφός λαός, « Το μοναστήρι να’ ν καλά, κι από καλογέρους βρίσκουμε..».

© Δώρα Νικολαΐδου