Μένεις ακόμα σε μια σχέση τοξική, γιατί .... Μέρος 1ο

Κάποτε, είχες αναζητήσει έναν Σωτήρα

Ν’ αφεθείς.  Ν’ ακουμπήσεις. Κάποιος να σε πάρει στα δυό δυνατά του χέρια και να σε σηκώσει ψηλά, πάνω απ’ τα πράγματα που σε πόνεσαν, πάνω απ’ τους φόβους σου τους παιδικούς που σε γδέρνουν μέρα- νύχτα. Να σε κρατήσει με το κεφάλι έξω απ’ το νερό για να παίρνεις οξυγόνο, για μην πνιγείς. Ένας χιλιοπόθητος «πατέρας» - σαν εκείνον που δεν σ’ αγάπησε ποτέ, ή και που ποτέ σου δεν γνώρισες. Κάποιος που θα σε σώσει απ’ τον «ασήμαντο» εαυτό σου. 

Στα μάτια σου τότε εκείνος, «ο Σωτήρας», φάνταξε σταλμένος απ’ το Θεό. Τον κοίταζες όπως έστεκε στα ύψη κι έλεγες μέσα σου πόσο ήσουν τυχερή που διάλεξε εσένα ανάμεσα σε τόσες άλλες. Του παραδόθηκες χωρίς όρους και με μόνο αντάλλαγμα τις πλάτες του αυτές τις γερές, που’ χες ανάγκη να σταθούν ανάμεσα σ’ εσένα και στη θλίψη της παλιότερης ζωής σου. 

Μα τώρα; Εκείνος λέει τώρα πια πως για όλα φταις εσύ,  πως το καράβι της ζωής του εξόκειλε γιατί είχε δίπλα του εσένα.  Σε κλωτσάει εδώ κι εκεί σαν άχρηστο βάρος. Του αρέσει να γκρεμίζει με πάθος ό,τι αγαπάς, να ποδοπατάει όσα κρύβεις ευλαβικά μες στις φτωχές αποσκευές σου. Και να που τώρα είσαι τώρα πιο φτωχή απ’ τη μέρα που τον γνώρισες, ένα καράβι βουλιαγμένο στον πάτο της απόγνωσης.

Κι αυτός ο τόσο δυνατός ;  Βούλιαξε αύτανδρος μες στα θολά νερά του γάμου σας, στις εσχατιές ενός τενεκεδένιου εαυτού, που έγινε κι ο τάφος ο δικός του…

© Δώρα Νικολαΐδου, Απρίλιος 2014